Democracy or Free Market

An excellent quote from Matt Ridley's latest blog. It best illustrates the differences between political and economic freedoms. Democracy is usually vastly oversold and hyped, while the free market is usually vehemently criticized. It has also been stated that the market votes every minute with its money, whereas the electorate votes once every few years. 

"Free-market economists are wont to point out that economic freedom is in one sense more tolerant than political freedom. If you like apples and I like oranges, then economic freedom means I can have one and you can have the other, and we are both happy. Political freedom means that we take a vote on whether we all should have apples or all should have oranges, and the loser is disappointed."

Note that Ridley makes this important observation in his last paragraph. Briefly it is: "The real benefit of democracy is stop the rulers using violence against you."

http://www.rationaloptimist.com/blog/when-political-tyranny-allows-economic-freedom.aspx

சாதா விந்தைகளின் ஆரா ரசிகன்

எகிப்திய பிரமிட். தாஜ் மஹால். அஜந்தா ஓவியம். காஜுராஹோ சிற்பம். மாமல்லபுரம், அங்கோர் வாட், மோனா லிஸா, ஸிஸ்டைன் ஆலயக் கூறை ஓவியம். கலைகளின் சிகரம், அழகின் உச்சம், உலக அதிசயம், கற்பனை களஞ்சியம்; விசத்திரம், அற்புதம்,  இணையிலா படைப்பு என இவையெலாம் நமக்கு வியப்பும், இன்பமும், பிரமிப்பும் தருகின்றன. நாளும், பணமும் செலவிட்டு, பத்தாய் நூறாய் ஆயிரமாய் கோடியாய், குடும்பமாய் குழுக்களாய், கடலும் மலையும் நதியும் நாடும் கடந்து, இவற்றை கண்டு ரசித்து பேசி புகழ்ந்து பகிர்ந்து மகிழ சுற்றுலா செல்கிறோம்.

எப்படி செல்கிறோம்? காரிலும், பஸ்ஸிலும், ரயிலிலும், விமானத்திலும், பல தேசங்களின் பணத்தை பரிமாற்றிக்கொண்டு, படை எடுக்கிறோம். தாளிலே எழுதி, போனிலே பேசி, வலையிலே விலை பார்த்து, சத்திரமும், பயணச்சீட்டும், நுழைவுச்சீட்டும் வாங்கி. கேமிரா, தண்ணி பாட்டில், தோள் பை, மூக்குகண்ணாடி, கடிகாரம், க்ஷவரக்கத்தி, நைலான் ஸாக்ஸ், நைக்கீ ஷூ, பேனா, பல்துலக்கி, ஸோப்பு, ஷாம்பூ – பன்னிருகை வேலனாய் படையெடுத்து களமிறங்கி, இண்டிகோ மயிலேறி, ஊர் விட்டு ஊர் வந்து, ஏசி மின்விளக்கு மின்விசிறி தொலைகாட்சி யாவுமுள்ள அறையிலே, அனைத்தையும் சாதாரணமாக எதிர்ப்பார்த்து பயணம் செய்கிறோம்.

விந்தை இல்லை, விசித்திரம் இல்லை, அற்புதம் இல்லை. வியப்பில்லை, திகைப்பில்லை, இவைக்கூட உலக அதிசயம், கலைகளின் சிகரம், கற்பனை களஞ்சியம் என்ற எண்ணம் எள்ளளவும் இல்லை.

            ஐயகோ!!!!! பொலிகப் பொலிகப் பொலிக, இவற்றை போல் உலகில் வியப்பில்லை காண்பீர். மன்னனோ, முனிவனோ கண்டதில்லை, மயனும் சூரனும் கேட்டதில்லை, புலவரும்  ஞானியும் சொன்னதில்லை, தெய்வங்கள் அறிந்ததில்லை, அறிந்தால் பகிர்ந்ததில்லை, பகிர்ந்ததாய் புராணமில்லை.

மறந்து போன யுகத்திலும் மறைந்து போன ஊரிலும் மட்டுமல்ல, நூறு ஆண்டுக்கும் முன் ஒருவருக்கும் இல்லாத இந்த செல்வம், இந்த சாதா விந்தைகள், இன்றோ கோடிக்கணக்கான ஏழைகளும் சொந்தமும் பயனும் மகிழ்வும் கொண்டு களிக்கின்றனர். ஆனால இந்த மகா விந்தையை கண்டு, மா பெரும் செல்வ வெள்ளத்தின் சுவையை, கற்பகமரத்தின கற்பனையை மிஞ்சிய சீர் வரிசையை, கண்டு, களித்து, மகிழ்ந்து, ரசித்து, மலைத்து, இன்புற நமக்கு நாதியில்லை!!!

ஏன்? இவை தனிப்பொருள் அல்ல, மலிவானவை, யாரும் வாங்கக்கூடியவை, சாதா விந்தைகள் என்பதாலா? இவற்றை காணவோ, வாங்க
வோ, ரசிக்கவோ, கையாளவோ, பகிரவோ நாம் கடலும் காடும், மலையும் நதியும் கடந்து செல்ல தேவையில்லை. ஊருக்கு ஊர், தெருவுக்கு தெரு, கடைக்கு கடை, வீட்டுக்கு வீடு, இவை பலவும் நம்மைத்தேடி, விளம்பரம் முழங்கி, நாளொரு விலை குறைந்து, தரம் உயர்ந்து, ஒய்யார படை எடுத்து வருகின்றன.

இவற்றை நான் ரசிக்கிறேன். சாதா விந்தையின்ஆரா ரசிகன் நான்.

A connoisseur of the commonplace

The Pyramids. Taj Mahal. Ajanta, Khajuraho, Mamallapuram. Angkor Wat. Mona Lisa, Last Supper, Sistine chapel. Parthenon. We marvel at these works of art, sculpture, painting, architecture. They are rare, unique, extraordinary. We travel days and thousands of miles, we spend thousands of rupees or dollars, we go in hundreds, thousands, crores to see them - because of their rarity.

But how do we go? In cars, trains, buses, and planes. Spending a hundred different currencies. Using phones, paper, credit cards, laptops to book rooms, tours, sessions. With cameras, water bottles, backpacks, spectacles, shoes. In cotton clothes. In steel-concrete rooms, with AC, frig, electric lights, fans, washing machines, TVs. Well all these things are common place.

Nothing remarkable, not rare, not unique.

NOOOOOOOOOO!!!!!!!!!!!! They are very remarkable, quite extraordinary. Nobody, not the richest king, the smartest genius, the noblest saint, nobody had them a hundred years ago. Now billions do. Yet here we utterly not amazed, not astounded, not delirious with delight, not satisfied, not thrilled at the democracy and ubiquity of engineered products.

Because they are not unique. Not rare.

We don't even have to spend a ton of money, or travel great distance, with great effort to see or use or enjoy them. They come to us, at affordable prices, lowering every day, improving every month. Yet we only notice them when they slightly go off whack, or we break them, or don't know how to use them.

I dissent. I  delight in their everyday extra-ordinariness. I am a connoisseur of the commonplace.

Margaret Thatcher – In Memoriam

While I was school student and The Hindu newspaper was my only source of news, I was under the foolish impression that Thatcher and Reagan were unsympathetic, evil people, who destroyed people’s lives. This was in keeping with the mentally retarded, zombie socialistic, economic superstitions of the world at large and the Indian media and public at large, not least the Hindu. Add to this mix of factless poison our Congress school syllabus of hatred for all things colonial, except cricket and the English language, and the Falklands situation – where Argentina seemed to have fairness on its side. 

It was long afterwards – a decade of living in the US, feeling and basking in its wealth and wisdom; another decade reading the brilliant books and essays of economists like Adam Smith, David Ricardo, Milton Friedman and an army of free market philosophers, most of whom the general public is kept ignorant of; a decade of seeing and experiencing India, China, Korea, Easter Europe, Africa, South America, all surging in growth, prosperity and better standards of living under free markets; and a decade of venomous Indian socialism under the UPA with the Manmohan Singh mask, and also the resurgence of socialism across Europe after the 2008 crisis – it is after all this, that the marvelous rejuvenation of the world’s economy under Thatcher and Reagan, shines through and tells us what wonders they achieved, just by believing in what is right and governing with that conviction.

Historians and journalists will tell you that the world changed with the fall of the Berlin wall, or with collapse of communism in the USSR. And with the death of Mao Tse-tung and the rise of Deng Xiaoping in China, and the election of Narasimha Rao as PM in India, and his choice of Manmohan Singh as Finance minister. 

True, but they happened substantially because of phenomenal success of Margaret Thatcher. Reagan’s turnaround of the United States would not have sufficed, America has been rich for a century and its success would have been credited to the dynamism of its businessmen and the brilliance of its scientists and engineers. It was Margaret Thatcher’s unwavering reform of the British government, industry, economy and way of thinking, which   turned the tide.

Thank you, madam. I salute you.