Not Kumanan

Sunday dusk, at the Marina beach. Near the police booth next to the Gandhi statue. A lady was dissolving into hysterics. An occasional gasping howl.

Most of us didn't know what was going on. Maybe somebody had stolen her purse. Or worse, molested her.

The young policemen next to her looked about helplessly. Someone gave her a bottle of water, which she gulped; but spilt most of it on the grass.

There was a man holding a child next to her. He was quietly talking to another policeman. The lady started howling and ran here and there among the grass, screaming at the sky and the sea.

I looked at her in confusion, as did some of the public. My cousin's wife, standing next to me, muttered, "I think she lost a kid".

Oh God. The man with the small child must be the father. He has to look for his other child, without losing his grip on this one. Or his grip on sanity, as his wife was slowly going to pieces.

A sea of humanity, full of life, our beloved Marina, suddenly seemed a terrifying dark abyss. What do you do in this scenario? Could the police lock down the beach? Not a chance. Could they search for and find the child? What are the odds? Could we help? Or would we make it worse, if we tried?

The policemen must see something like this every time there is a large public gathering. What would be the psychological effect on them, if they had to see or experience something like this once or twice a month?

Our media, social consciousness, society often portray the police as heartless or brutal. Or incompetent. Or corrupt.

The woman at the beach had come a complete circle, still shaking and in tears. The man with the child was just standing there and slowly looking about. There were two policemen, one inside, one outside the booth doing nothing. Is our media and film industry correct? Are these guys in khaki uniforms just thugs working for white veshti crooks?

I remembered a school day incident when I came home at 8pm instead of 4.30 because I was angry with my father for scolding me severely that morning. I only returned home because I didn't know where else to go. My anger hadn't cooled, I wasn't hungry, I wasn't tired. I came back home because I didn't know what else to do. I spent the time between 4 and 8 in Nageshvara Rao Park. I rarely ever went inside the park, even though I walked past it back from school every evening. My favorite place was the playground across my house. If my parents had to search for me, where would they look?

Anyway, when I returned home, my father said nothing. I don't remember his expression. My mother wondered why I was so late but immediately laid out a plate and served dinner. I don't remember either parents' expression. I was too self absorbed in my own righteousness and justified anger. Only my grandmother was expressive, but I only vaguely remember her happiness. It is one of the great fortunes of my life that I don't remember much about the incident.

All this flashed through my mind as the drama played out on the beach. I wanted to leave, I didn't want to know how this tragedy would unfold. That kid would never be found... He would be exploited by a beggar gang or worse a criminal gang. Or worse.....Irresponsible parents, useless police, I thought. Even if they wanted to help what the hell could they do?

A policeman in a khaki uniform came running up the grass with a child in his arm. The woman screamed at the child in Telugu. I don't know the words, but we all understood......Where did your run away...after all, its the child's fault, he was irresponsible.

Apparently some of our police can do the impossible. They can find a needle in a haystack, a lost child in a sea of humanity, in the dusk, in fading light, when we can barely see each other.

There was no applause. Nobody yelled at the woman. The father didn't collapse in emotion. The rescued child didn't cry. The policemen did not get any public appreciation. No cameras flashed though everyone had a mobile phone. No journalist showed up. The policemen didn't break out into smiles of relief and pat each other on the back. The watching people went back to their previous activities.

And we left.

We simply left.

Similar Blogs

On Human Kindness

The Few and the Many

The Gift of the Magus Mary

What is News?

பொக்கிஷம்

Autobiographical blogs

Connoisseur of the Commonplace

Hitler's son

Lady and Gentleman

On Teachers' Day

How to numb your senses

Pigs have Wings... and pens have legs

Alfred Russel Wallace

January 8 is the birth anniversary of Alfred Russel Wallace. Last year, I was given an opportunity to write this essay for the online edition of New Indian Express by R Venkatasubramaniam. I share this now on my blog, partly named after him. 

-------------

Charles Darwin and Theory of Evolution are famous. But how many know that Darwin was not the only person who discovered either evolution, or its primary mechanism, Natural Selection? How many know of Alfred Russel Wallace, one of the greatest biologists the world has known?

Most of us learn from textbooks in schools. But often, text books, especially on science, are dry collections of facts, which offer neither context nor history to great discoveries or adventures. It is the great failure of poets, novelists and filmmakers, that they rarely laud the accomplishments of great scientists or engineers, even though the world we live in has been dramatically modernized, modified and made a wonderful place because of their superhuman talents and efforts.

Wallace was as great a scientist as Newton and Darwin!

Wallace as a young man

Alfred Wallace was born in England, in a family that was poor but educated. His father died when he was seven. So he joined his elder brother William as an apprentice surveyor. While traversing the countryside surveying land, he was fascinated by plants and began collecting them. Darwin was already famous in England, because he had traveled around the world for five years in a British ship called HMS Beagle, studying biology, and had written a very popular book, “The Voyages of the Beagle.” Darwin himself had been inspired by the travels and adventures of Alexander von Humboldt, a German scientist. Humboldt’s book “Personal Narrative of a Journey to the Equinoctial Regions of the New Continent” caused a sensation in Europe.

In India, even in school, we read about the travels of Fa Hien and Hiuen Tsang, Buddhist pilgrims; ibn Batuta, a lawyer; and Marco Polo, a businessmen. Humboldt was the first modern scientist whose travelogues became famous. The New Continent was America; it was Humboldt’s accounts of the Amazon that awed and inspired Darwin and a whole generation of adventurous Naturalists. (The word science was coined only in the 19th century; before that scientists were called Naturalists or Natural Philosophers). Darwin himself traveled to South America, to the coral islands of the Pacific, to Australia and New Zealand. On the ship Darwin read Charles Lyell’s book on geology, and saw evidence of geological phenomena wherever he went, and understood how much geology influenced biology. He formed several ideas about evolution but did not yet publish them.

The young Wallace went to public libraries and read pamphlets written and printed by popularizers of Natural Philosophy. One book that inspired Wallace was Lindsey’s “Elements of Botany.”

In 1848, an economic recession gripped England; Wallace lost his job. He enrolled in Mechanical College, a low cost school set up by industrialists to educate poor youth. There he befriended Henry Bates, another keen naturalist. They read Humboldt and Darwin and dreamed of voyages to the Amazon and discovering new species. In those days, rich collectors in Europe were fascinated by collections of butterflies, beetles, fossils, exotic plants etc and would pay naturalists good money for rare collections. Wallace and Bates hoped to sell such collections to finance their travel and scientific pursuits. They got a chance to travel to South America. For four years they explored the Amazon and its tributaries, sometimes together, sometimes apart. They suffered from all kinds of diseases, barely escaping death a few times. Alfred’s brother who accompanied them was not so lucky; he died of a tropical disease, and Alfred only found out months later. Wallace meticulous collected thousands of species of insects birds reptiles; drew several thousands sketches, and shipped some to his agent in London, who sold a few. But he did not form any scientific theories or publish any papers.

In 1852, he set sail for England. (Bates continued in South America for seven more years.) Misfortune hounded Wallace. His ship caught fire mid-sea. He lost almost all his collections, painstakingly gathered over four years. Wallace escaped on a life boat with some others, but they almost died of thirst before they were rescued by another ship. Wallace returned to England almost as poor as he left it, but his agent had insured his collection, so he was able to salvage some money.

In 1854, Wallace set sail for Singapore, and explored the islands there for the next eight years. and wrote a book about their biology, The Malay Archipelago. He noticed something strange – the birds and animals of Bali were remarkably different from those of Lombok, though both islands were only fifteen kilometers apart. Species on one island, related to Australian species, were totally absent on the other with Asian species; and vice versa. He realized this was true of several islands. Wallace hypothesized that in the remote past one group of islands had been part of Asia, the other part of Australia, and their geological break up was reflected in their species differences. He drew a line on the map demarcating this geological break; this line was later named the Wallace Line by Thomas Huxley. The field of Bio-geography was born, created by Wallace!

He wrote letters to Darwin, who occasionally responded . His first scientific essay on speciation, excited Darwin’s geology guru Lyell, but neither Darwin nor other naturalists were impressed. 

Meanwhile, Lyell urged Darwin to publish his theory of Evolution, but Darwin delayed. Wallace mailed a second essay titled On the Tendency of Varieties to depart indefinitely from the Original Type, which hit Darwin like a bombshell. Darwin was astounded that someone far away with no scientific reputation had so brilliantly and concisely summarised Darwin’s theory.

He regretted having ignored Lyell’s advice on publishing. He lamented that he had lost his precedence of discovery. His conscience would not allow him to betray Wallace’s confidence. But Lyell and Hooker, another naturalist, persuaded Darwin to let them present Darwin and Wallace’s theories jointly, which they did at the Linnaean Society in June 1858.

It was then that Wallace’s greatest act of decency came shining through. He applauded Lyell and Hooker, and thanked them for not taking away the rightful credit of Darwin’s two decades of work and the fame discovery from Darwin! He even published a book titled Darwinism, which explained evolution more clearly and eloquently than Darwin!

References

1.      Darwin’s Armada, Iain McCalman

2.      Contributions to the Theory of Natural Selection, Alfred Russel Wallace

My Blogs on Biology

1. ஆல்பிரட் வாலஸ் கண்டு ரசித்த சொற்கத்தின் பறவைகள் 

2. Smt Radhika Parthasarathy's Summary of my book review of Darwin's Armada

3. Plant Diversity

4. Plant fossils near Madras
5. SymbioGenesis - Lynn Margulis' Supplement to Theory of Evolution
6. கப்பலோடிய ஆங்கிலேயர்
7. Astounding Statistic - Domination of Land Plants

நல்வினை பெயல்நீர்

The English version of this essay, On Human Kindness, is here

2014இல் ஆங்கிலத்தில் நான் எழுதிய பதிவின் தமிழாக்கம்.

சமீபத்தில் (ஜனவரி 2014இல்) குஜராத் சென்றேன். அங்குள்ள மக்களின் அன்பும் உதவியும் விருந்தோம்பலும் பெருந்தன்மையும் நெகிழ வைத்தது. குஜராத்தில் மட்டுமல்ல, புனேவிலும், ஹைதராபதிலும், சென்னைக்கு திரும்பி வந்தபின், நம் ஊரிலும். சுகமான பயணத்தையோ பொழுதையோ கெடுக்க ஒரு அற்ப செயலோ, கடின சொல்லோ போதும். நாவினால் பட்ட வடு நல்ல அனுபவத்தில் நஞ்சை கலக்கும். யானோ உத்தமன்? பல முறை யானே கள்வன். பலமுறை பட்ட வலியுமுண்டு. ஆனால் அறிமுகமற்ற நல்லோரும் வல்லோரும் புது நண்பர்களும் தன்னலமற்ற உதவி செய்து உபசரித்து அன்பாக பேசி எண்ணற்ற முறை மலைக்கவைத்துள்ளனர். இயற்கை காட்சிகளின் எழிலை ரசிப்பதும் இன்சுவை விருந்தை ருசிப்பதும் கண்கவர்ந்த கலையில் திளைப்பதும் நன்றே. அதனினும் நன்றே, நன்றி அறிந்து, நயம்பட நவில்தல்.

பெறுக பெறுபவை பிசகற பெற்றபின்

நவில்க நன்றியை நன்று

என்ற எழுதாகிளவியை என்னுள் ஆய்ந்து, நொந்து நூடுல்ஸாய் போன உள்ளங்களுக்கு கொஞ்சம் நீவி நீவி நெகிழ்ந்து நவில்கிறேன்.

முகம் சுளித்துக்கொண்டே நல்லுதவி பெற்றேன் பூஜ் நகரில். ரயில் பயணச்சீட்டை அச்செடுக்க தேடிச்சென்றால் ஒரு கணினி/அச்சு/இணையம் கடை தேட மேலும்கீழும் அலைந்து, ஒரு பயண ஏற்பாட்டாளர் கடையில் வழிகேட்க நுழைந்தேன். அவரே இணையத்தில் பார்த்து சீட்டை அச்செடுத்து கொடுத்து நான் காசு நீட்ட, பாரதியாரை சுண்டுவிரலால் வினவின நம்பூதிரி போல் என்னை ஒரு விரல் காட்டி துரத்திவிட்டார். முருகனை நாவல் பழம் கேட்க, யாளி மாம்பழம் கொடுத்த கதை.

ஏனோ நல்வினைகளை விட அநீதிகளே நம் மனதில் நீண்ட காலம் நிற்கிறது. இனிய உளவாத இன்னாத கூறுதலே எளிமையாய் உள்ளதே, ஏன்? பொறுத்து பூமி ஏதும் ஆளவேண்டாம், சிறுதுன்பத்தை தாங்கி ஒரு நிமிடம் நாவினை அடக்கி, உறுமாமல் இருத்தலே போதும்.

நண்பர்களின் நல்லுள்ளமும் நற்சொல்லும், எம்முறை கேளிர் எவ்வழி அறிதும் என்று கேட்க முடியாத மாற்றாரும், நம் உள்ளத்து செம்புலத்தில் பெயல்நீராய் நல்வினை பொழிய, நம் ஊடகங்களிலும் மன்றங்களிலும் சினமும் வெறுப்பும் அசூயையும் தலைவிரித்து ஆடுகின்றன. அதைவிட கொடுமை சுற்றாரையும் சூழ்ந்தோரையும் வசைபாடுதல்; அவரிடம் வசை படுதல்.

சமீபமாக ஒன்றும் வசை படவில்லை, திட்டவில்லை, சபிக்கவில்லை. இரண்டு மாதங்களாக அன்பு மழையிலும்,  பாராட்டு தென்றலிலும், புகழார பூமாரியிலும் திளைத்து  திணறி மலைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். ஆயினும் அவ்வப்பொழுது சம்பந்தமில்லாமல் கோவமும் குரோதமும் பொங்கி வருகிறது. நல்லவேளை, சீக்கிரமே சித்தம் தெளிந்து சிரித்து விடுகிறேன். “When it is a deep, dark November in your soul”,  (“கார்த்திகை மாத கார்மேகம் ஆன்மாவை கறுக்கும்போது”) என்று மோபி டிக் நாவலில் ஹெர்மன் மெல்வில் எழுதினார். செம்பரிதி சுடர்வீசும் அன்புசூழ் உலகில் ஆன்மா ஏன் கறுக்கவேண்டுமோ?

நீங்கள் இந்த கட்டுரையை ரசித்தால், இவற்றையும் ரசிக்கக்கூடும்

1. அன்பளிப்பு 
2. சாதா விந்தையின் ஆறா ரசிகன் 
3. வெள்ளைக்காரரா? 

புரட்சி குடிமகன்

ஏப்ரகாம் லிங்கனை வெள்ளை மாளிகையில் ஒரு வெளிநாட்டு தூதுவர் பார்க்கவந்தாராம். லிங்கன் தன் காலணியை துடைத்து கொண்டிருந்தாராம். ஒரு ஜனாதிபதிக்கு இந்த சேவை செய்யக்கூடவா ஆளில்லை என்று அதிசயித்த தூதுவர், “மிஸ்டர் லிங்கன், உங்கள் ஷூவை நீங்களேவா பாலிஷ் செய்கிறீர்கள்?” என்று வினவ, “ஏன், உங்களுக்கு யார் ஷூவை பாலிஷ் செய்து பழக்கம்,” என்று லிங்கன் பதிலளித்தாராம். தன் கையே தனக்குதவி என்பது அமெரிக்க கலாச்சாரம். தன்னுடைய ஷூவுக்கு என்னை பாலிஷ் செய்ய கட்டளையிட்டுக்கொண்டே என் அப்பா இந்த கதையை பல முறை சொல்லியுள்ளார். சில சமயம் தானே பாலிஷ் செய்யும் பொழுதும் சொல்லியுள்ளார். பள்ளிக்கூடத்துக்கும் கல்லூரிக்கும் நான் ஷூ போடாமல் செருப்பை போட்டுக்கொண்டதற்கு இக்கதை ஒரு முக்கிய உளவியல் காரணமாக இருக்கலாம்.

சில வருடங்களுக்கு முன் சரித்திர எழுத்தாளர் ராமசந்திர குஹ (குகன்?) “தி ஹிண்டு” ஆங்கில நாளிதழில் ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தார். முன்னாள் கம்யூனிஸ்டாக இருந்தவர் அமெரிக்கா சென்ற போது, ஒரு பெரும் பல்கலைகழகத்தின் பேராசிரியர், ஒரு பெட்டி நிரைய புத்தகங்களுடன் தன் அலுவலகத்திலிருந்து கார் வரை நடந்து சென்றதை, குறிப்பிட்டார். 

பாரதத்தில் எந்த கம்யூனிஸ்ட்டும் இதை செய்யமாட்டார் என்று மேலும் கூறி, ஓட்டுனரோ குமாஸ்தாவோ பெட்டி சுமந்து வர, கட்சி பிரமுகர்களும் கல்லூரி பேராசிரியர்களும் ஸ்டாலினிய சித்தாந்தம் பேசுவார் என்றும், பேனாவை சுமந்து சட்டைக்கு வலிக்கக்கூடாது என்பதால் மற்றவரிடம் பேனா வாங்கி எழுதுவதே இந்திய கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் அறவழி என்று கொய்யாப்பழத்தில் கோணி ஊசி வைத்திருந்தார் குகன்.

சமீபத்தில் அமெரிக்கா சென்ற போது, தன் இல்லத்திலிருந்து நூறு மைல் தூரமுள்ள ஹ்யூஸ்டன் விமான நிலையத்திற்கு, என்னையும் எம்பி ஜெயராமனையும் கூட்டிச்செல்ல், தன் காரை ஓட்டிக்கொண்டு வந்து என் மாமா வரதராஜன். டெக்ஸாஸ் ஏ&எம் (Texas A&M University) பல்கலைகழகத்தில், மார்க்கெட்டிங் துறை பேராசிரியர். போகும் வழியில் பெட்ரோல் நிறப்பினோம். அங்கே வைக்கப்பட்டுள்ள சோப்புத்தண்ணியால் கார் கண்ணாடிகளின் அழுக்கை துடைத்தார். ராமசந்திர குகனின் கதை ஞாபகம் வந்தது. இதோ படம்.

(ஐயம்: ஹ்யூஸ்டனை கூசுடன் என்றும், டெக்ஸாஸை தெகுசாசு என்றும் தமிழில் எழுதவேண்டுமோ?)

புரட்சி குடிமகன்

நம் நாட்டில் ஓட்டுனரோ, பெட்ரோல் கடை ஊழியரோ தான், கார் கண்ணாடி துடைத்து பார்க்கமுடியும். ஆனால் அமெரிக்காவில் இது சகஜம். வீட்டில் உண்டபின், நான் என் தட்டை கழுவினால் சமையல் செய்யும் இந்திராம்மாவோ, எங்கள் இல்லத்து ஸ்வச் பாரதி மேரியம்மாவோ, “விட்டுடுங்க, நீங்க ஏன் கழுவுறீங்க, நான் செய்கிறேன்,” என்று காம்போதி ராகத்தில் பாடுவார்கள். ஏப்ரகம் லிங்கனின் மறு அவதாரமாக என்னை உணரும் அத்தருணத்தில், எந்த வெளிநாட்டு தூதுவனும் இல்லையே என்று ஜன்னல் வழியே ஏக்கத்தோடு எட்டிப்பார்பேன். கம்ப்யூட்டர் துறையிலும் பாத்திரம் தேய்ப்பதிலும், எனக்கு கிட்டத்தட்ட சமமான ஆண்டுகள் தொழில் அனுபவம்.

அமெரிக்காவில் பல வேலைகளை அவரவரே செய்துகொள்ளவேண்டும். பல மாநிலங்களில் பெட்ரோல் கடைளில் காசு வாங்குவதற்கு தவிர எந்த தொழிலாளியும் இருக்கமாட்டார். நாமே பெட்ரோல் போட்டுக்கொள்ளவேண்டும், காத்தடித்துக்கொள்ளவேண்டும், கண்ணாடி துடைக்கவேண்டும். முதன்முறை ஓரிகன் மாநிலத்திற்கு சென்றபோது அங்கே பெட்ரோல் போட தொழிலாளிகள் இருந்ததை கண்டு ஆச்சிரியப்பட்டேன். அந்த மாநிலத்தில் அது சட்டமாம். கட்டாய வேலை வாய்ப்பு திட்டம். மொழியாலும் உணவாலும் உடையாலும் அமைப்பாலும் ஒரே மாதிரி காட்சியளித்தாலும், மாநிலத்துக்கு மாநிலம், ஊருக்கு ஊர், அமெரிக்காவிலும் பல பண்பாட்டு வேறுபாடுகள் உள்ளன. வாழ்ந்தால் தான் தெரியும். நிற்க.

கார் கழுவுவதை தவிற வேறு சில தொழில்களும் வரதராஜன் மாமா செய்கிறார். முக்கியமாக தோட்டவேலை. புல்வெளியற்ற தனிவீடு இல்லை என்று அமெரிக்காவை சோல்லலாம். வீட்டின் முன்னும் பின்னும் புல் பரவியிருக்கும். ஒரு உயருத்துக்கு மேல் வளர்ந்தால் வெட்டவேண்டும்; இதற்கு ஊராட்சி சட்டங்கள் உள்ளன. பள்ளி மாணவர்களுக்கு வாராவாரம் காசு கொடுத்து வெட்டுவோரும் உண்டு, தானே வெட்டுவோரும் உண்டு. புல் காய்ந்து விட்டால், செடிக்கடைகளில் பாய் பாயாக விற்கப்படும் புல் வாங்கிக்கொண்டு வந்து தோட்டம் அமைக்க வேண்டும். புல் வளர (நஞ்சை?) மண் வாங்குவதும் சகஜம். சில நேரம் மண்ணை இலவசமாக சிலர் தருவர். விளம்பரம் செய்து தானம் நடக்கும், வண்டி எடுத்து சென்று மண்ணை அள்ளி வந்து தோட்டத்தில் பரப்பிக்கொள்ளலாம். படம் காண்க.

Free Dirt = இலவச மண்

இருபது வருடத்திற்கு முன் அங்கு சென்ற போது, தன் தந்தைக்கு கிடைத்த மாத சம்பளத்தைவிட, தோட்டத்துக்கு மண் வாங்க செலவழித்தேன் என்று கொஞ்சம் சோகம் ததும்ப சொன்னார். சில வருடங்கள் தோட்டத்தின் ஒரு பகுதியில் புடலங்காய் பூசனி கத்திரி கருவேப்பிலை வளர்த்து மகிழ்ந்தார். இவற்றை கூட்டு, குழம்பு, கறியமுது என்று மாமி பிரபா சமைத்து நானும் சுவைத்துள்ளேன்; ருசியோ ருசி. அக்கம்பக்கத்தினருக்கு அள்ளி அள்ளி கொடுப்பார்.

என்னளவு இல்லை எனினும் என்னைப்போல் நளபாக ரசிகர். இவரை போல ரசவிரும்பி யாருமில்லை. காபி டீ தரவா என்று யாராவது கேட்டால் சூடாக ஒரு கோப்பை ரசம் கேட்டு அருந்தி மகிழ்வார்.

பிரபா மாமி செய்த நளபாகம்

தமிழ் பிரியர்; ரசிகர். மகளும் மகனும் ஓட ஓட திருக்குறளும் அவ்வைத்தமிழும் பாரதியார் பாடலும் பேசுவார். பெங்களூருவில் வளர்ந்து பள்ளியில் படித்த காலத்தில், கன்னடம் வகுப்பில் பெற்றோர்கள் சேர்த்தனராம். ஒரு கன்னட ஆசிரியர், “கன்னடம் மிக கடினம். நீங்களோ தமிழ் குடும்பம், தமிழ் வகுப்பிலே மகனை சேர்த்துவிடுங்கள்”, என்று சொன்னாராம். அந்த கன்னட ஆசிரியருக்கு அடிக்கடி மானமார்ந்த நன்றி சொல்லுவார். தாங்கவே முடியாத தமிழ் படங்களை சகித்துக்கொண்டு, கண்ணதாசனின் பாடல் வரிகளுக்கும் டி,எம்,சௌந்தரராஜன் சுசீலா குரலினிமைக்கும் கேட்டு ரசிப்பார். தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் சிறுகதைகள் எழுதியுள்ளார். கேள்வி நேரம் என்ற சிறுகதை, தற்கொலை செய்துகொள்பவனை, அவன் பயன்படுத்த நினைக்கும் கருவிகள் கேள்விகள் கேட்டு தடுப்பதாக அமைந்திருக்கும். நான் படித்ததில்லை. அவர் சொல்லி கேட்டதுதான். நகல் கிடைத்தால் தயவு செய்து தகவல் தெரிவிக்கவும்.

நாம் யாவரும் அவர் கதைகளையோ கட்டுரைகளையோ படித்திரா விட்டாலும் அவர் எழுத்தை படித்திருக்கிறோம். பல வருடங்களுகு முன் சென்ன மாநகராட்சி நடத்திய அந்த காலத்து ஸ்வச் பாரத திட்டத்தில், மக்களை குப்பைகளை தொட்டிகளில் போட ஊக்குவிக்க, சிறந்த சொற்றொடர் எழுதும் போட்டி ஒன்றை நடத்தினர். இவர் எழுதி “Use Me” ரூ.25 பரிசு பெற்றது.

எண்ணும் எழுத்தும்

தன் துறையில் அபாரமான பெயர்கொண்டவர். துறை இலக்கிய பத்திரிகைகளான ஜர்ணல் ஆஃப் மார்க்கெடிங், ஜர்ணல் ஆஃப் மார்க்கெடிங் ரிசர்ச் இரண்டிலும் பல ஆய்வு கட்டுரைகள் எழுதியுள்ளார். (இவற்றை, தலா விற்பனை கலை பத்திரிகை, விற்பனை கலை ஆய்வு பத்திரிகை என்று தமிழாக்கலாமோ?) இரண்டு பத்த்ரிகைகளிலும் ஆசிரியராக பணிசெய்துள்ளார். 

மச்சச்சேத்துப்பட்டு பல்கலைகழகம் ஐம்பதாண்டில் தன் லட்சக்கணக்காண மாணவர்களில் தேர்ந்தெடுத்து கௌரவித்த தலைசிறந்த பத்தில் இவரும் ஒருவர். நூல்கள் நிரம்பி வழியும் அலமாரியை போல் வாங்கிய விருதுகள் நிரம்பி சுவரும் வழிகிறது. கார் கண்ணாடியை விட நன்றாகவே விருதுகள் மிளிர்கின்றன.

அவர் பிறந்தநாள் அக்டோபர் இருபது. பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள், மாமா. 

Journal of Marketing

Texas A&M University டெக்ஸாஸ் ஏ&எம் பல்கலைகழகம்

வரதராஜனின் விருதுகள் அருகில் ஜெயராமன்

தொடர்பான பதிவுகள்

அன்பளிப்பு
On Human Kindness
நான் ரசித்த சில பெயர் பலகைகள் 

சொல்லணி கொன்றை

சாதா விந்தையின் ஆரா ரசிகன்

Lady and Gentlemen