Carnatic Music for Dummies

This is an introduction to both Carnatic music and how to listen to a few concerts in Madras every December. And how not to avoid developing a distaste for this marvelous art.

My primary qualification for this essay is that after fifteen years of listening to Carnatic music, primarily in December, I still remain a dummy. But often, I thoroughly enjoy it, with the same passion that I enjoy the Tamil film music of  MS Viswanathan, KV Mahadevan and Ilayaraja; the jazz of Louis Armstrong; or the European classical music of Bach Mozart Beethoven and others.

1. மார்கழி இசை அனுபவம்

2.  பாட்டும் பாடகர் பாவமும் / Bhaavas of Musicians (தமிழ், English)

I urge you to glance through these two earlier blogs I wrote, to get a feel for my level of appreciation. The first one is in Tamil only, the second is bilingual 

If you enjoyed the songs in films like Sankarabharanam, Thillana Mohanambal, or Sindhu Bhairavi, then this introduction may be sort of useful; or at least, mildly interesting. If you can identify ragas, and wax eloquent about GNB brighas, Ariyakudi’s todi, Dakshinamurthi Pillai’s theermanam, or Chembai’s kathiri swaras, please escape now, and advice your equally knowledgeable rasika mitras to avoid this blog like a malarial swamp.

Somewhere in your family, friend circle, office, college, school, club or literary circle, there is a passionate friend, a connoisseur (rasika) who wishes to take you to the Sanjay Subramaniam or Ranjani Gayathri concert at some posh, high priced sabha. Avoid this person like the plague. He or she is like a management consultant describing the virtuosity of Tolstoy when you are trying to learn nursery rhymes, or Lala Amarnath genuflecting on Prasanna’s off-spin or Vinoo Mankad’s stance, to a street cricketer.

I, on the other hand, am like someone who tells you this beach stall makes a good bhel puri, this tea-shop concocts an excellent lemon tea, and this pushcart serves a terrific onion oothappam. Or even a banana stem (வாழைத்தண்டு தோசை) dosai or suraikkai dosai (சுரக்காய் தோசை) 

Types of songs Carnatic music has several types of songs – kriti, varnam, vrittam, padam, jaavali, thillana, keertana, tukkada, mangaLam, pallavi. Like sales tax, service tax, value added tax, surtax, luxury tax, cess, etc. The difference is primarily in the quantity, not in the basic nature. Some songs are merely two or minutes long; a kriti can take 20 minutes to 90 minutes.

Two categories of songs, a kriti (often the centre-piece of the concert), and RagamTanamPallavi (RTP) have very different structures from the other songs. They are the heart of Carnatic music, contrasting severely with western music and Indian film or pop music, in providing scope for performer’s creativity.

Most people who grow up to be Carnatic music rasikas, grew up in an atmosphere where it was background noise in their childhood. Over time they developed a taste for it. They are fundamentally incapable of understanding the utter torture that this hour long exposition is, to a beginner.

While the refined rasika can delight in the variety and imagination and creativity and dexterity of the musicians, the beginner cannot handle it. If you know the language of the lyric, it enhances the listening experience. But if you don’t know the language, after a few minutes, boredom can set it, unless you have a good understanding of the nuances of the music. My personal experience has been, that the last fifteen minutes of a concert, especially when at least one familiar song was performed, was the most delightful part of a concert.

Listening Tip 1 The best part of most Carnatic concerts, for a beginner, is the last fifteen minutes.

Corollary 1 If you don’t enjoy these songs, the odds are that Carnatic music is not for you.

Structure of a Concert

A two and half hour concert is structured by the primary singer (or violinist, vainka, flautist, or nagasvaram vidwan if it is an instrumental concert), as a set of songs, of different ragas, and varying duration. Most songs have a basic lyric, which the singer renders, usually accompanied by a violin and a mridangam. Sometimes a second or third percussion instrument, - ghatam, kanjira, morsing, konnakol, tavil, or even Hindustani tabla, may be used. Extremely rarely, a flute, veena, chitraveena accompanies the singer instead of the violin.

A typical concert begins with a short song, maybe five minutes long, usually a salutation to Vinayaka.  Then a slightly longer song, maybe ten minutes. The comes a short kriti, maybe twenty minutes long, followed sometimes by another brief song, then the main kriti, usually an hour long, ending with the thani aavarththanam (தனி ஆவர்த்தனம்).  The singer has between fifteen and thirty minutes left to wrap up. She or he sings a few short songs, called tukkadaa-s (துக்கடா), maybe a vrittam (விருத்தம்), maybe a thillaana (தில்லானா), maybe even a Hindustani song, and concludes with a mangaLam (மங்களம்).

The tukkadaa-s are usually songs that the general public is far more familiar with, often in Tamil – songs by Arunagirinathar, Gopalakrishna Bharathi, Oothukkadu Venkatasubba Iyer, Subramania Bharathi, Papanasam Sivan etc; or rarely Periyasami Thooran, Kalki, Bharathidasan. Popular examples are Theeradha Vilayattu Pillai (தீராத விளையாட்டு பிள்ளை),  Paarukkulle nalla naadu (பாருக்குள்ளே நல்ல நாடு) , Eppo Varuvaaro (எப்போ வருவாரோ), Thunbam Nergayil (துன்பம் நேர்கையில்), Kurai onrum illai (குறை ஒன்றும் இல்லை). The adventurous singer will toss in a movie song, usually one popularised by MS Subbulakshmi or DK Pattammal, or sometimes MK Thyagaraja Bhagavathar. The performers are very relaxed by this point, they usually choose a fast paced song, they sometimes take requests from the audience. Also, by this time, any VIP or member of the organizing committee is usually at the canteen, sipping coffee.

This should explain Listening Tip 1.

Viruttams are often songs from classical Tamil poetry of the sixth to twelfth centuries – poems of the Alwars, from Tevaram, Kamba Ramayanam etc. They are usually rendered without percussion accompanying, so slow, and very fluid and emotional.

A thillaana is a musical number composed for a dance, and just has notes for musical notations, no actual lyric.

Well Kept Secret 1  While a song is structured around a lyric, most rasikas don’t come for the poetic beauty of the song, but its musical rendering by the artist. This is one major reason, why Carnatic rasikas can enjoy so many songs, regardless of  language.

Most ardent rasikas will deny this, vehemently. The deep philosophy of Thyaggaya’s lyrics, the brilliant vocabulary of Deekshitar, the undeniable bhakti of Purandaradasa, the simplicty of Papanasam Sivan’s tamil, or the delightful metaphors and alankara phrases of Andal and Arunachala Kavi…. What rich poetry, they will say.

As one very knowledgeable person put it, the lyric is like a coat hanger. But the musicians don’t hang their song on it, they weave it into existence.

Rettaivaal Rangudu Tip 1 Ask a rasika if he will enjoy his favorite song, minus the gamakaa-s, sangatis, niraval etc, just a rendering of the kriti without its embellishments….for the “lyrical beauty”

The Raga Boondoggle

Whenever a musician starts a song, especially an aalaapanaa, you will see some avid rasikas lean forward for a few seconds, then lean back into their seats, with a  beatific smile on their faces. This means they have recognized the raga. Others will wait to comprehend the actual first or second line of the lyric, so they can look it up in their raga book, or search on google. I’ll leave out the tricky games performers play, the various levels of snobbery and mischief among the knowledgeable rasikas, and the sandbagged inferiority complex of the newbies. My utter ignorance of any raga after fifteen years of listening, and my continued enjoyment of carnatic music in spite of it, is my primary qualification (and also disqualification) for writing this essay.

The unspoken consensus is that knowing the raga is the essence of being a better class of rasika. It is only unspoken while the concert is going on. Tala rarely gets the same privilege as the raga.

Listening Tip 2 Not knowing a raga (ராகம்) wont hurt you. Don’t let it affect your enjoyment. The same goes for taalam (தாளம்).

Rettaival Rangudu Tip 2 Most film songs, are not set to a particular raga. They only have a tune, called a mettu in Tamil. Has that ever affected your enjoyment?

Listening Tip 3 The vast majority of concerts are free. Attend them, encourage these upcoming musicians.

During the December Margazhi Carnatic season, from December 15 to January 1, about eight major sabhas, some with their own halls, some with rented premises, feature the stalwarts of Carnatic music, in prime evening slots. These performances are ticketed. The same ticket, varying in price from Rs.50 to Rs.2000 or more, is usually valid for the 4.30 and 7pm concerts, so you get two for one, if you have the stamina.

Well Known Secret 2

But these same sabhas also feature concerts by up and coming singers, in the morning slots. From 9am to 4pm, almost every sabha offers free concerts. And several other sabhas pop up only for the December season, and usually offer fully free concerts. Several of them are quite good; some are excellent. These are attended not just by friends and family, but also by ardent and discerning rasikas.

It takes about  a decade of very good performances, for a singer to get a prime time slot. As you can judge, this is not conducive for a career. Most musicians therefore, are professionals in other fields, who give up those careers only when they become consistently popular enough to get ticketed performances, sell recorded concerts and earn with their music.

Structure of a Kriti

A kriti, usually chosen by the singer for showcasing her or his repertoire, is the prime attraction for the experienced, discerning rasika. There is a 90% chance that the singer will sing something composed by one of the musical trinity, Thyaagyaa, Muthuswamy Deekshitar, or Shyama Shastri. There is a 5% chance that he will choose one composed by Papanasam Sivan.

Before singing the actual kriti, a singer will render the aalaapanaa of the raga. Taking the famous TiruviLaiyaadal film song “paaTTum naane”, this is the aaaaaaaaa part, before he gets into the lyrics.

A kriti has a pallavi, an anupallavi, and one or more charanams. This is the structure now followed by most film songs, also, but they rarely have an anupallavi. The pallavi is repeated after every stanza, but a beginning listener can be befuddled, because EVERYTHING seems to be repeated several times. 

We will get to that. To continue with our paattum naane example, here is how it breaks down. After the anupallavi and the charaNam, the singer will sing the pallavi again.

Pallavi

paaTTum naanE bhaavamum naanE

paaDum unai naan paaDa vaiththEnE

AnuPallavi

kooTTum isaiyum kooththin muRaiyum

kaaTTum enniDam kadhai solla vandhaayo

CharaNam

asaiyum poruLil isaiyum naanE…

paaDum vaayai mooDa vandhadhoru

Notice that this song has only one charaNam. After the charaNam, followed by the pallavi, the singer gets into swaraa-s

ri ga ri tha

ri ga ri tha ni sa pa ni 

and so on. These are swara in Sanskrit and swaram in Tamil. For some songs, these swaram sequences are set by the composer himself (called chiTTa swarams). Usually these are short songs, five to ten minutes long. The singer must learnt these by heart and render them – they don’t have the freedom to change the swarams in such songs (the paaTTum naane song is one example; EntharO Mahaanubhaavulu is another). This requires a prodigious memory, best learnt orally. It can be hard enough for one song; imagine learning the chitta swarams for several hundred songs, a thousand songs!

For the kriti, though, the singer must create these sequences based on his experience and imagination. Kalpana (Tamil – karpanai கற்பனை) is the Sanskrit word for imagination. So these are called kalpana swaraa-s. And this is where Carnatic music differs from Western classical or pop and from Indian film musics. It is not enough to be able to memorize and sing a song. The singer must come up with these phrases of music, within the structure of the raga and tala, and weave these phrases out of his imagination. The accompanist (usually a violinst) then plays his version, usually a replay of the phrase – a test of memory and ability. The singer sings a series of short phrases, and often then strings the whole set of phrases together. Also they vary the kaala (காலம் kaalam in Tamil), that is the speed or time of the phrases. (This is very different from the Taalam). Some phrases are rendered in three speeds, in succession. The percussionists know this format, and play their phrases on the mridangam, ghatam, kanjira or other instrument. Often the mridangist accompanies the singer, while the ghatam or kanjira accompanies the violin when the latter repeats or renders the singer’s swara phrase. The phrase sequences can get more and more elaborate and complicated, and after the most elaborate version, the singer finishes by coming back to the pallavi.

Listening Tip 4  The swarams are perhaps the most interesting part of listening to a long kriti, especially for a beginner.

The aalaapanaa is far and away the most tortuous. We have no idea why the singer is wailing away, as though a beloved leader of the Soviet Union or a sitting President or Prime Minister of India had passed away. Or why the whole audience sits through this long lament, and some even seem to nod vigorously in appreciation. Could they actually be enjoying this? Don’t the Geneva conventions prohibit such treatement, as worse than what one may see in a German stalag, or in Guantanamo Bay? No, no, no, poor innocent beginner, fellow dummy, restless rasika, impatient ignoramus, nonresident Mylaporean, Homo Margazhi HaplessSapiens…. incredible as it may seem, the fervent fevered fans actually PAY to listen to this! It is what they have been waiting for. The aalaapana is the nectar of the Gods, the gem in the lotus, the vadai in the sambar, the centerpiece of their attention, the H1 visa in the passport of the bride or groom they are arranging, the integer root in a polynomial equation, the akkara vadisal on the banana leaf, the Paramapadam of their journey towards aesthetic exuberance.

This phase of the kriti, is the other segment where the singer has to bring in all his imagination, conceptualization, and performance. His manodharma must mould his musical performance and bring sowkhyam to the listener and sowbhagyam to the sabha’s coffers. This is what the sampoorna rasika means, when he waxes eloquent about the Ariyakkudi todi of 1967 or the Semmangudi’s Kharaharapriya the year Rajeshvari mami’s daughter Savitri got married or Seshagopalan’s Kamboji just a day after Kittu got a job in the Railways. After all, manodharma cannot be confined to the performers.

Here is the kicker. After the singer’s aalaapana, the violinist performs a solo, an exploration of the same raga, using his or her imagination.

The aalaapana is not accompanied by percussion. A singer may sing two or more kritis, in a concert, each preceded by a raga aalaapana. Usually the first one is short, an aalaapana of about five minutes, a violin solo of three to four minutes, the song itself, some kalpana swaraa-s for about five to seven minutes. The longer kriti, the main piece of the concert, has a similar structure, except, the thani follows the kalpana swaraa-s.

The other songs are almost never preceded by an aalaapana.

The percussionists get their solos, or duets, towards the end of the concert, when the singer has finished the kalpana swaras of the main kriti. This is called thani aavaraththanam. These are also divided into segments – the mridangist starts with a few introductory phrases, then demonstrates a few of his sollu kaTTu (word phrases), usually learnt from his guru or his own innovation, then completes it with a theermanam (conclusion), which leads back into the pallavi, where the singer and violinst join in, and conclude the kriti. If there are two or more percussionists in a concert, they have round robin of swara phrases (these are their kalpana swaras).

I have left out the neraval. This is nowadays my favorite segment in any concert. This too involves a lot of imagination and creativity from the performers.

Even less guidance is available for the casual listener on the thani aavaraththanam, or talam itself, than on the ragas. Practiced listening is what is expected – this is the hardest entry barrier (not the listener’s class, caste, time, job, location, musical training, salary etc, which are the popular accusations of the harshest and most ineffective critics of Carnatic music).

Well Kept Secret 3

All kritis are composed for voice. “There is nothing in Indian classical music composed for an instrument,” declared Ilayaraja at the inauguration of the Music Academy season in Dec 2017. He meant both Carnatic and Hindustani. I believe he is right. This is in severe contrast to Western classical music, and perhaps the music of other nations. Of the latter, I know nothing, of the former very little. Any concert featuring a violinist, flautist, vainika, nagasvara vidwan or any other instrumental musician, features the instrumental renderings of lyrical compositions.

Well Kept Secret 4

Carnatic music, like all music, is independent of language. A Beethoven symphony can be set to Tamil or Telugu or Korean, just like Muthuswamy Deekshitar set English note swarams to Carnatic. But language IS a major barrier for most casual listeners.

Most of the songs performed are in Telugu because its most popular and revered composers set their songs in Telugu. Tamil Isai Sangam, which conducts its concerts in Raja Annamalai Manram in Parry’s, features a season entirely of Tamil compositions. There are even lyrics in English (like O my lovely Lalanaa), but none I know of in Hindi, Bengali, Marathi, Gujarathi etc. South Indians who have settled in the north have learnt and played Hindustani music, ghazals, abhangs, Rabindra sangeet etc on the Carnatic stage, but the north Indian counterparts for the most part, have thoroughly ignored the southern music, just as they have the languages and their literature – though, with the massive migration of north Indians into Bangalore, Madras, Hyderabad, etc may change this. Europeans and Americans, even the rare Chinese or Japanese have been more curious and adventurous. Ironically, the film industry is at the cutting edge of diversity of ideas and talent, and south to north migration, with AR Rahman so popular in music, or the Anirudh composition, Why this kolaveri, becoming a national hit. But these may be isolated phenomena, not a trend.

A longer article would strain readability. Even this one is twice as long as I planned, and very late for this December. Perhaps it will be somewhat useful to some curious potential Carnatic rasikas, in days to come.

Listening Tip 5

Most lecture demonstrations are far above the vocabulary and grasping power of the casual listener. 

But I recommend that if at all you listen to musician talk about music, attend a lecture demonstration by Neyveli Santhanagopalan. He has a delightful sense of humor, a soft and cultured style of presentation, a deep and developed appreciation of both poetry and Carnatic composition, and caters to scholar and beginner alike in the audience.

For history of the music, or musicians, attend a lecture by Sriram V.

I have been extremely fortunate that these two people have been my gateways into the delightful world of Carnatic music.

Related Essays

Kanchi Naina Pillai

ஆயிரம் திருதிராஷ்டிரர்கள் - சஞ்சை சுப்ரமணியம் கச்சேரி

தமிழ் நாடக இசை - டி.கே.எஸ். கலைவாணன் கச்சேரி 

Sculpture and Music - An experimental video

AthyanthaKaama Pallava's poem - A musical experiment

மயிலாப்பூரில் பல்லவர் இசை - நாகசாமி உரை

A Sanskrit Anthem for mathematics

Some video clippings of musical segments

Tukkada - kurai onRum illai by MS Subbulakshmi

Tukkada - eppo varuvaaro - Madurai Mani Iyer

aalaapana segment by Madurai TN Seshagopalan

Kalpana swara segment by Neyveli Santhanagopalan

Thani aavarthanam by Atlanta Sriram

A Mahamagham travelogue

The planet Jupiter called Brhaspati or Guru in Sanskrit and Vyaazhan in Tamil, revolves around the Sun, traversing one zodiacal constellation every year. In twelve years it completes a revolution of the Sun. The day it enters the constellation Leo, called Simha in Sanskrit and Simham in Tamil, and aligns with Alpha Leonis, the primary star of Leo, is considered particularly auspicious in the Tamil country. Alpha Leonis is called Magha in Sanskrit and Magham in Tamil. This is commemorated by a ceremony involving the large temple tank in Kumbakonam, one of the holiest cities, in a country full of sacred cities. Both the town and its tank have a history shrouded in the mists of time. A great legend surrounds this twelve year cycle, similar to the Maha Kumbha Mela that is celebrated every twelve years at Prayaaga, the confluence of the rivers, Ganga and Yamuna. The Maha Kumbha Mela witnesses the largest congregation of Hindus for any ceremonial event; perhaps the Mahamagham is the second largest such congregation. Both are logistical nightmares for governments, especially in the age of cheap rail and bus travel.

My friend Siva suggested that we attend the Mahamagham festival of February 2016, a few months earlier. I agreed, though with deep hesitation, because I suspected it would be an unpleasant experience. I am not particularly religious, I doubt the Gods stick to a timetable to shower their blessings, crowds can be unpleasant, my parents had a terrible time when they attended the Mahamagham in 1968 before I was born.. the list of negatives was long. An author once said of writing, “I don’t like writing, I like having written.” I didn’t want to regret not going to Mahamagham. There is a long list of things I regret not having done. So Siva booked  train tickets and a hotel room in Swamimalai, a town near Kumbakonam.

Another friend, Rajaram, overheard my Mahamagham plan, said he was also going, but staying with a friend, and offered to help make my trip better. Arriving at his friend Sowmyan’s ancestral house two days before I did, he extended Sowmyan’s offer of hospitality - that Siva and I stay at this ancestral house. Remarkable?! Yes and no!

Before James Watt and George Stephenson changed the logistics cost and speed of travel altogether with their steam engines, and therefore the world’s culture with it, this offer would have seemed unremarkable. Travel was expensive, lodging cost nothing. Trains made travel cheap, and in decades, lodging became expensive. There is evidence that Mahamagham has been celebrated in Kumbakonam for a few hundred years – there are inscriptions that state that, Govinda Deekshita a minister of the Nayak period, repaired the tank. But pilgrimage in India is far older than that, and legends of hospitality to strangers are legion. The thinnai porches on the outside of most traditional houses, a few thousand of which still survive, are the great-grandmother of AirBnB and so are the sumptuous meals total strangers, especially travellers and pilgrims are treated to, with a spirit of hospitality.

Let me add that our host, Sowmyan, lives in New Jersey, and was himself visiting Kumbakonam. And a vast set of his family was coming to stay in this house, as guests for this festival.

For a brief background, Kumbakonam, is historically very significant and important in Tamilnadu history, but its importance is insanely out of proportion to its size. It is the hometown most famously of the 20^th century mathematical genius Ramanujan, but has produced a tremendous number of scholars, administrators, and musicians over several centuries. From one end of the town to another is a maximum of five km in any direction, and the current population of the town is around 140,000 (Wikipedia). But Mahamagham brings a million visitors on that day perhaps and several thousands for several weeks preceding it. An earlier Mahamagham in 1992 was marred by a tragedy, a stampede in which about fifty people died and the government took extreme precautions to avoid a calamity during this one. All public and almost all private transport was stopped outside the city. Only the police and emergency services, and bicycles and occasional two wheelers were allowed in the city. Several mutts (Hindu monasteries), business organizations, charities, and individuals organized free meals and snacks, coffee and tea, water sachets and other minor conveniences to pilgrims.

We arrived around 4.30am, on the morning of the February 21, the day before Mahamagham; and Rajaram, who is an early morning exercise fanatic, accompanied by Ramki, Sowmyan’s brother, walked all the way from our hosts’ residence to receive us at the Kumbakonam railway station, and walked all the way back to his house on Bhaktapuri street, very close to the Kaveri river, not far from the Sankara Mutt. This must have been at least three km. The residents were in varying stages of wakefulness, except the cooks who were already making coffee and breakfast.

We had coffee, met some of those who were awake, had a coffee, chatted a bit and then we were off to the Mahamagham tank. Feb 21^st was Ayilam, one day prior to Magham, but an Ayilyam Bath in the tank ranks almost as high as the Magham bath, and there wasn’t much else to do, so off we went, the five men army – Rajaram,  Sowmyan,  Ramki, Siva and me.

The sacred Mahamagham water tank is an artificial lake, with steps laid of granite, and pavilions called mandapas, most of which are at least five hundred years old, since they have inscriptions etched by the rulers of the early sixteenth century. But most likely these inscriptions are of repairs and modifications, not the original ceremonies, which are now lost to history, a sadly typical story in India. The roads to these tanks were made one way by the police, even for the pedestrians. All pilgrims entered the tank from the eastern steps, waded through to the western steps, guided by policemen and women in knee deep water. The implementation was somewhat more chaotic than the description.

People were streaming into the city from all directions, bag and baggage, having got off buses or other vehicles from towns all around. Quite a few thousands simply walked all the way from their native towns, as part of their pilgrimage. Some went to find lodgings, to freshen up and then come to the tank. Others simply joined the queues bag and baggage. We reached the end of one of the mile long queues. I think all five of us were in T shirts and shorts. Most of the men wore veshtis or lungis, most of the women wore sarees, and girls wore paavadais (half-sarees is the Indian English word for these). A few females of different ages wore salwar kameez, which have replaced sarees and half-sarees in almost all schools, but haven’t yet outnumbered sarees in rural south India. Most men had bare upper bodies.

The Mahamagham tank was filled with rainwater in the past. But modern infrastructure - pipes, sumps, electric pumps, rooftop water tanks, tar roads with no channels, and such have killed off all such natural inflows. And massive dams like Mettur and Mysore, have shut off natural supply to almost all cities in Tamilnadu along the Kaveri. For this festival, the dams were partly open, and the narrow strip of the Kaveri that flowed in Kumbakonam had some water, greenish and uninviting. Water was pumped into the Mahamagham tank via long pipes and motors from the river (ironically close to Sowmyan’s house), and constantly being pumped out to keep it fresh and at least somewhat hygienic. The water level was kept around knee level; which could still drown infants, if their parents didn’t have vise like grips on them. Several thousand people standing in the tank probably doubled the water level.

There are 21 sacred “wells” in the tank, named after various Gods, like Agni Indra Yama Varuna and so on. The belief is that the water in the tank is celestially filled with the water of the Ganga itself. And the water in these wells are blessed by the Gods they are named after. None of these are real wells, just circular walls holding some water, filled by the same Kaveri water pumped in by motors. Some people try to get a chombu (mug) full of water from each of these “wells”. Some people, perhaps 1%, brought chombus made of copper or brass or bronze, but most of us used plastic mugs. Rajaram and Ramki waded into the crowds surrounding these wells, plunged their mugs and dowsed Siva and me before pouring water onto themselves. We went from well to well, in some designated order, and about forty minutes later, slowly climbed out of the western end of the Mahamagham tank, our legs reminding us that we had been in water quite a while. The whole thing sounds somewhat dull, but is full of action. There was plenty of sand and other things in the tank and in the wells, so our hair and bodies got sandy after the bath. But, hey, how often do you get physically dirtier while spiritually and mythologically cleaner, while bathing fully clothed with twenty thousand strangers?

It was sight to see some people dipping themselves in the tank while holding their luggage over their heads, to not get wet; some dunking their kids, most of whom were delighted, some of whom were whiny, and perhaps a few, frightened; policemen and women in uniforms, pants pulled up to the knees, soaking in the water for hours, forming long human chains, guiding people to go in one direction only; announcers over loudspeakers, cheerful in spirit and positive in language, tirelessly advising people of simple safety procedures, and where to re-connect with lost friends or relatives; women trying to order each other around while ignoring other women’s orders; some taking selfies with cellphones, mostly boys, careful not to bless their cellphones too, with a holy dip.

We stepped out, and headed to the Porramarai kulam – the Golden Lotus Pond, a different one nearby – but gave it up; it was a much smaller tank, but had a much longer queue, and we weren’t that desperate for extra blessings.

Wet but happy, we walked backed to the house for a sumptuous lunch. Rajaram had arrived in Kumbakonam a couple of days before us, and was posting item wise Facebook updates of the magnificent cuisine churned out by the cooks, under the supervision of Sri Ganesan of Kattuputhur, a village near Trichy. The kitchen was pretty much running most of the time, with breakfast, lunch and dinner served to all the guests, in batches of six to ten at a time. Plus the occasional coffee. Food was served on plantain leaves, both by the cooking staff and the ladies of the host family, as is the tradition. Diners sat on the floor, cross legged. Small portions were transferred from the large vessels in the kitchen, into aptly smaller buckets for sambar rasam etc, trays for rice, and other vessels for vegetables. Madi, for those who know what it means.

Left to right: Mine host Sowmyan, Rajaram, Siva, Ramki

Lunch!

Only some orthodox families continue this tradition nowadays, but this reminded me of my how my grandmother used to serve us. The last time I ate like this at home was perhaps Deepavali day in 2003 in Bangalore at my Saroja patti’s house with three aunts, half a dozen cousins and a nephew and a niece. Nowadays meals are often simply piled up on dining tables, and we serve ourselves. We also visited the Nagesvaran temple, but it had huge crowds and we couldn't see our favorite sculptures on its walls. We met Shashwath and his family at the temple, and Facebookananda Rajagopal Venkatraman on the streets. The afternoon was spent in siesta, conversation and coffee.

We walked to Ramaswamy temple around dusk, past the yaanaiyadi Pillaiyar, the Sarangapani temple and its chariot, on the people filled streets with no fear of vehicular traffic. Rarely does one experience traffic free roads in a city unless there is a nationwide or statewide bandh. Kumbakonam is a small town with a disproportionate level of traffic because of its geographical and cultural centrality.

A street in Kumbakonam
Mahamagham eve

The second day was almost a repeat of the first, except THIS Was the Mahamagham Day. We all showered before sunrise, and headed to the Mahamagham tank by 7.30. The actual Mahamagham would be around noon, when the Gods of almost every temple in town would assemble around the tank, but that event is for people with a level of devotion far beyond mine. Our group this time included several of the senior ladies of the Sowmyan family, and we had to wait in hour long lines snaking half a mile away from the tank, even at this early hour. The senior most of them, Mangalam mami was the most enthusiastic.

There were far more policemen and women, standing in series, khaki trousers folded upto their knees, holding hands, and guiding people to move slowly but surely from east to west, and not wander in all directions unmanageably. The  public address system continued their job with not the slightest hint of boredom or apathy. Kudos to the Tamilnadu police. In fact, they were there in strength all over the streets of the city, ensuring peace and discipline, especially queuing. Never in India I have seen queues regulated so well. If this festival goes smoothly, Rajaram said for the umpteenth time, Jayalalitha will win the Tamilnadu elections in a landslide. I was skeptical, but he was right, her party won a majority later that year.

The kulam (tank) on Mahamagham day.
Photo by TR Shashwath

We made our way across the Mahamagham kulam, in knee deep water, and ducked under a few times, slowly wading to the other side. Mangalam mami got several more dips and ducks than the others, much to the amusement of some of the policewomen, some of whom half heartedly tried to get her to speed up. About half an hour later, we emerged on the other side, our legs quite heavy but hearts very light and walked over to a coffee shop, where everyone ordered coffee, to warm their chilled bodies. The most memorable conversation of the year followed. I declined the coffee. Why asked Mangalam mami. Oh I just don’t need it, I remarked casually. Are you very orthodox, she anxiously followed up. Imagine this 80 year old lady in a madisar saree asking that question, of me, of all people. I guffawed uncontrollably. Please have coffee also, or I’ll feel too guilty that you are left out she continued. Nothing can stale such inherent kindness. So I had coffee.

We then walked back to the house. Not content with bathing in the waters of the Mahamagham kulam, some of us men also walked down to the Kaveri with its greenish water and waddled around in it, dissolving the grime and dust of walking back the streets. I have wanted to swim in the Kaveri ever since I read Vandiya Thevan’s aquatic adventures in Kalki’s historical novel Ponniyin Selvan. My 2011 first trip to Kumbakonam featured a sad dirty Kaveri, Sowmyan’s  house is very close to the river, so after about half an hour of floating, diving under, feeling the river’s bottom, we ravenously devoured the luncheon whiles savoring the many flavors. We watched the actual Mahamagham festival on television, all the Gods assembling on the banks and steps, a centuries old ritual capturing the eyes of millions.

Returning from the Mahamagham kulam

Selfie with the bathers -
Mangalam mami front and center

In the afternoon, Rajaram walked with us about four km to the bus stand and came with us to Tiruvarur. Our return tickets were booked from Tiruvarur, this was Siva’s plan. We reached the Tiruvarur temple almost sunset, Siva couldn’t resist bathing in the Kamalalayam kulam, then we toured the temple and headed home to Madras.

Other travel stories

Kumbakonam LMS

Greenery of the Chola country 

Kerala LMS 

Vaishali

America the Beautiful 

Patrick and Dakota - West Virginia  

Mahamagham during the British period

நான் தமிழ் இலக்கியத்தை வெறுத்த கதை

என் பன்னிரண்டு வருட பள்ளிக்கல்வியை ஆங்கில மொழியிலேயே பயின்றேன். ஐந்தாம் வகுப்பு வரை, என் வீட்டெதிரே இருந்த சி.ஐ.டி. காலனி ஆரம்ப பள்ளியில்; இதை திருமதி ரத்னையா என்னும் ஒரு கத்தோலிக்க கிறுத்துவ பெண்மணி நடத்தி வந்தார்; அவரே தலைமை ஆசிரியை. அவர்களை ஆங்கிலத்தில் ஆண்ட்டி என்றழைப்போம்; பள்ளிக்கு ஆண்ட்டிஸ்கூல் என்றே பிரபலமான பெயர். மற்ற ஆசிரியைகள் யாவரும் மிஸ் தான். சில மாணவர்கள் சி.ஐ.டி காலனியில் வாழ்ந்த நடுத்தர குடும்பங்களிலிருந்தும், சிலர் காட்டுக்கோயில் தோட்டத்திலிருந்தும் பள்ளியில். வேறு சிலர் அக்கம்பக்கம். பள்ளிக்கூடம் இரண்டு வளாகங்களில் இருந்தது. கிண்டர்கார்டன் முதல் இரண்டாம் வகுப்புவரை சி.ஐ.டி. காலனி ஐந்தாவது குறுக்கு தெருவில், மாநகராட்சிக்கு சொந்தமான் நிலத்தில் வாடகை கட்டிடத்தில் வகுப்புகள். கிண்டர்கார்டன் ஒரு தகர கொட்டகையில், ஒன்றாம் இரண்டாம் வகுப்பு செங்கல் சிமெண்டு கட்டிடத்தில். மூன்றாம் முதல் ஐந்தாம் வகுப்புகள் சி.ஐ.டி. காலனி முதல் பிரதான சாலையில் நடிகை எஸ்.டி.சுப்புலட்சுமி இல்லத்திற்கு எதிரில் ஒரு கட்டிடம். அதில் ஒரு பகுதி ஆண்ட்டி ரத்னையாவின் இல்லம். மற்ற அறைகள் பள்ளிக்கூடம். நான் நான்காம் வகுப்பில் படிக்கும் போது என் தாய்தந்தையரை பள்ளி ஆண்டுவிழாவுக்கு தலைமை தாங்க அழைத்து கௌரவித்தார். அங்கே தமிழாசிரியர் திருமதி ருக்மணி, அவர் மகன் ஞானசேகரும் என் வகுப்பில். ஆலிஸ், மேரி, சரஸ்வதி மிஸ் இன்றும் நினைவில்.

ஆறாம் வகுப்பு முதல் பத்தாம் வகுப்பு வரை, மயிலாப்பூரில் பிரபலமான பி.எஸ்.சீனியர் செகண்டரி பள்ளி. ஆண்ட்டிஸ்கூல் கத்தோலிக்க கூடம்; பி.எஸ் அன்றைய சென்னையின் தயிர்சாத தலைமைச் செயலகம். திருமதி வசந்தகுமாரி தமிழாசிரியர். ஒரு குடுமிவைத்த பிரமாண தாத்தா மற்றொரு தமிழாசிரியர், அவர் பெயர் மறந்துவிட்டது; அவர் வகுப்பில் கண்விழித்திருப்பதே மாபெரும் சாதனை. பதினொன்றாம் பன்னிரண்டாம் வகுப்புகள் ராயபேட்டை கில் ஆதர்ஷ் பள்ளியில் படித்தேன். அங்கே தமிழை வெறுக்க கற்றுக்கொடுத்த ஒரு தமிழ் ஆசிரியர், பெயர் மறந்துவிட்டது; மற்ற மாணவருக்கு அவர் ஒரு சிறந்த ஆசிரியராக இருந்திருக்கலாம்.

இஞ்ஜினியரிங் கல்லூரியில் தமிழ் பாடமிலை. கல்லூரி சேர்ந்த் நாள்தான் எனக்கு இந்த தமிழ் சனியனிலிருந்து விடுதலை நாள். தமிழ் ஒரு சனியனல்ல, அதன் அழகும் சுவையும், புலமையும், மகிமையும், அருமையும் என்னவென்று சக மாணவர்களும் ஆங்கிலமறியா மக்களும் புரியவைத்த பருவம். பலருக்கு கணிதமோ, வரலாறோ, ஆங்கிலமோ, பூகோளமோ, விஞ்ஞானமோ, வேறு ஏதோ பாடமோ இதே உணர்வை தரும் என்று எனக்கு புரிய பல வருடங்களாயின.

எங்கள் வீட்டில் கதை புத்தகங்கள் ஏதும் இருக்காது. ஜன்னல் ஓரத்தில் ஒர் அபிராமி அந்தாதி, அயகிரி நந்தினி காலணா புத்தகம். அப்பாவின் மேசையில் அவர் தன் பால்யத்தில் சந்திரசேகர சரஸ்வதி என்ற காஞ்சி சங்கராச்சாரியாரிடம் பரிசாய் பெற்ற விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமம். மற்றதெல்லாம் அப்பாவின் சட்ட புத்தகங்கள். இதைத்தவிற அம்மா வாங்கிப்படிக்கும் குமுதம், ஆனந்த விகடன், கல்கி, கல்கண்டு, இதயம் பேசுகிறது. அப்பா ஆங்கில ஹிந்து நாளிதழ் மட்டுமே படிப்பார். பின்னாளில், தன் முப்பதுகளில், ஆத்ரேயன் என்ற புனைப்பெயரில் குமுதத்திலோ ஆனந்த விகடினிலோ தான் எழுதிய சிறுகதை அச்சேரியதாக சொன்னது, எனக்கு பெரும் ஆச்சரியம். எங்கு போவேன் அந்த கதையை தேட?

பாக்கியம் ராமசாமியின் அப்புசாமி சீதாப்பாட்டி கதைகளை அம்மா படித்து, குலுங்கி குலுங்கி சிரித்து அவ்வப்போது வாசித்துக் காட்டுவாள். நானும் அவ்வப்போது கொஞ்சம் படிப்பேன். ஆனால், சிரிப்புத் திருடன் சிங்காரவேலனும், ரெட்டை வால் ரங்குடுவும்தான் என் ஆத்திச்சூடி, இதிகாசங்கள், சிலப்பதிகாரம், மர்ம நாவல்… எல்லாம். மற்றபடி எனக்கு படிக்க பிடித்தது ஆங்கிலம் மட்டுமே. ஒன்பது வயதில் பாபு பெரியப்பா அலமேலு பெரியம்மாவுடன் கோடைக்காலம் செலவழிக்க புனே செல்ல ரயிலேறிய போது, யாரோ ”கருடன்” என்னும் அமர் சித்திர கதை காமிக்ஸ் புத்தகம் வாங்கித்தந்தார்; யார் என்று நினைவில்லை. நாங்கள் வாடகைக்கு தங்கிய சி.ஐ.டி. காலனி வீட்டின் சொந்தக்காரர் சி.சி.பிள்ளை, மாடியில் தங்கியிருந்தார். அவர் மனைவி “மாடி மாமி” தான் என் இரண்டாம் தாய். அவர்கள் மகள் வசந்தா அக்கா ஹோலி ஏஞ்ஜல்ஸ் பள்ளி ஆசிரியர். வசந்தாக்கா பாம்பே செல்ல, நான் புனே வரை சேர்ந்து சென்றேன். ரயிலிலும் பின்னர் அடுத்த வருடத்திலும், கிருபானந்த வாரியார் கந்தசஷ்டி கவசத்தை வாசித்ததை விட அதிகமாக அந்த கருடனை வாசித்திருப்பேன். 

என் படிப்புலகில், கருடனுக்கு அடுத்த பெரிய நாயகன் பேண்ட்டம் (Phantom) தான்- இந்திரஜால் காமிக்ஸ். தமிழில் வேதாளம் என்று பேண்ட்டம் கொஞ்சம் கொடூரமாக பெயர்சூட்டப்பட்டு பல பேண்ட்டம் சித்திரக்கதைகள் வெளிவந்தன. ஓரிரண்டு வருடங்களுக்கு பின்னர் சூப்பர்மான் Superman, பின்னர் பேட்மான் Batman டிசி காமிக்ஸ் (DC Comics) அறிமுகமாயினர். எனிட் ப்ளைட்டன், ஆந்தனி பக்கரிட்ஜ், ராபர்ட் ஆர்த்தர், பி.ஜி.வுட்ஹவுஸ், நிக் கார்ட்டர், ஜேம்ஸ் ஹாட்லி சேஸ் என்று ஆங்கில நாவலாசிரியர்களை அடுத்த பல வருடங்கள் படிக்கத்தொடங்கினேன். பாடங்களிலும் ஆங்கிலமே விரும்பி படித்த பாடம். பள்ளி திறக்கும்முன், பாடபுத்தகங்களை வாங்கி வந்த முதல் நாள், மூல பாட புத்தகமாகிய குல்மொகர் வெளியீடு ப்ரோஸ் புத்தகத்தையும், அடுத்த நாள், நாண்டீடெய்ல் என்ற விசித்திர தலைப்புக்கொண்ட நாவலையும் படித்துவிடுவேன். ஜூல்ஸ் வெர்ண் எழுதிய உலகை சுற்ற எண்பது நாள்கள், வால்டர் ஸ்காட்டின் தாயத்து, அலெக்ஸாண்டர் துமாவின் மாண்டே க்றிஸ்டோ சிற்றரசன், சார்ல்ஸ் டிக்கன்ஸின் இரு நகரங்களின் கதை எல்லாம் ஆங்கிலத்தின் மேல் தீரா காதலையும், வியப்பையும், அந்த எழுத்தாளர்கள் மேல் சொல்லவொண்ணா மரியாதையும் பெற்று தந்தன. என்ன வீரம், என்ன சாகசம். அக்கால ஐரோப்பிய வரலாற்றை புரிந்துகொள்ளும் நுழைவாயிலாகவும் அவை பயன்பட்டன. நீலமணி (ப்ளூ கார்பங்க்கிள்) என்னும் ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் சிறுகதை, ஓ ஹென்றி, சகி, கீ மாப்பசான், சோமர்செட் மாம் ஆகியோரின் சிறுகதைகளும் அபாரம். ரசிப்பு கடலில் மூழ்கினேன்.

ஆந்தனி பக்கரிட்ஜ், பி.ஜி.வுட்ஹவுஸ் பள்ளிக்கூட வாழ்க்கையை சேட்டையும் சிரிப்பும் கிரிக்கட் விளையாட்டும் கலந்து தந்த பொக்கிஷங்கள். தெருவிலும் வீட்டெதிரே உள்ள மைதானத்திலும் கிரிக்கெட் விளையாடிய எனக்கு அவையே அறத்துப்பால், காமத்துப்பால். பேண்டம், மேண்டிரேக், பிளாஷ் கார்டன், டிண்டின், சூப்பர்மேன் பேட்மான் கதைகள் கற்பனையின், அறிவியலின், தொழில்நுட்பத்தின் உச்சமாக, எதிர்கால கனவுலகங்களாக தெரிந்தன. நிஜ வாழ்க்கையில் கருப்பு வெள்ளை டிவியும், கருப்பு டெலிபோனும், ரேஷன் கடையும், அம்பாசடர் பியட் காரும், மஞ்சள் ஆட்டோவும், இந்தியா எவ்வளவு பின்தங்கிய நாடு என்றே உணர்த்தின.

தமிழ் கதைகள் எப்படி? குமணன், ஔவை, பாரி, அதியமான் கதைகளை சிறுவயதில் படித்தாகிவிட்டது. சிலப்பதிகாரம் ராமாயணம் எல்லம் யதார்த்த வாழ்க்கைக்கு சம்பந்தமில்லாத ஏதொ பழைய கர்ணாடகம். எட்டாம் ஒன்பதாம் வகுப்பில் படித்த கிரேக்க புராணங்களும், சிந்துபாது அலிபாபா போன்ற அரபு கதைகளும அதே ரகம். ஆனால் பத்தாம் நூற்றாண்டில் நடந்த வால்டர் ஸ்காட் கதைகளும், பதினேழு பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் நிகழ்ந்த ஜூல்ஸ் வெர்ண், அலெக்சாண்டர் தூமா, ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் கதைகள் புத்தம்புதிதாய், உற்சாகமாய், நவீனமாய், நவரசமாய் இருந்தன்.

அக்காலத்தில் சினிமாவில் அணுவளவும் எனக்கு ஆர்வமில்லை. தப்பி தவறி பார்த்த சில காட்சிகளும் தாங்கமுடியவில்லை. எல்லாமே கிராமம், பண்ணையார், “கற்பகம் உனக்கு ஒண்ணும் தெரியாது, உள்ளே போ”, ஓயா புலம்பல், முதுகிலே மொத்தும் “நகைச்சுவை”, “என்னதான் பட்டணம்னாலும் நம்ம கிராமம் மாதிரி வருமா” என்ற ஓயாத வாய்ச்சவடால் – சகிக்கவில்லை. ஒரு கிரிக்கெட் காட்சி உண்டா, ஒரு நகர வாழ்க்கையின் உற்சாகம் உண்டா... ஒன்பதாம் வகுப்பில் ஆங்கில சினிமா பார்க்க ஆரம்பித்து ஜேம்ஸ் பாண்ட், இண்டியானா ஜோன்ஸ், பழைய சார்லி சாப்லின், பார்த்து ஓயாத மிரட்சி, ரசனை தான்.

இந்த சூழ்நிலையில் தமிழ் பாட புத்தகம், சிறுகதை. எட்டாம் வகுப்பு வரை என்ன சிறுகதை படித்தேன் என்றுகூட நினைவில்லை. பின்னர் ஏதோ ஒரு வகுப்பில் வாழைப்பழச்சாமி மிளகாய்ப்பழச்சாமி என்று ஒரு கதை. முதலிலிருந்து கடைசி வரை சுவையோ பொருளோ அற்ற அசட்டுத்தனத்தில் தாளித்து மூடநம்பிக்கையை முந்திரியாய் தெளித்த வைத்த கதை. முழுவதும் முட்டாள்தனமாகவே இருந்தது. இது கதையே இல்லை, இதை எப்படி மக்கள் ரசிக்கிறார்கள்? வசந்தகுமாரி மிஸ் சொன்னது மறக்கமாட்டேன் – பிரதாப முதலியார் சரித்திரம் தான் தமிழில் வந்த முதல் நாவல்; கவி வடிவத்திலின்றி இயல் தமிழில் தோன்றிய முதல் “இலக்கியம்”. இங்கிலாந்திலும் ப்ரான்சிலும் அதற்கு முன்னூறு நானூறு வருடங்களுக்கு முன்னரே பிரமாதமான நாவல்களை சிறுகதைகளை எழுதத்தொடங்கிவிட்டனர். இதில் மரண இடி என்னவென்றால் இந்த சிறுகதையின் ஆசிரியர் மகாகவி பாரதியார். இவரை மகாசிறுகதை பாரதியார் என்று ஏன் யாரும் கொண்டாடவில்லை என்பது தெள்ளத்தெளிவு. ஆங்கிலேயர் பாரதியை கைது செய்த காரணம் புரட்சி, விடுதலை என்று முழங்கியதற்கா, இந்த கதை எழுதியதற்கா என்ற சந்தேகம் பலமாக எழுந்தது.

பின்பு மயிலைக்காளை என்று ஒரு கதை. அப்பாடா, நமக்குதெரிந்த மயிலாப்பூர் தானே மயிலை! – என்று படித்தால்… என்ன ஏமாற்றம்! காவேரிக்கரையில் ஏதோ கிராமத்தில் கதை சென்றது. அந்த பிரதேசத்து மயிலாடுதுறையாவது தலைகாட்டியதா? இல்லை. காளை கிரிக்கட் ஆடியதா? இல்லை. அட் லீஸ்ட் கிரிக்கட் மைதானத்தில் மேய்ந்து புல்லாவது தின்னதா? இல்லை. முதல் பக்கத்திலேயே ஏதோ காட்டுக்கு சென்று ஒளிந்துக்கொண்டுவிட்டது. அப்புறம் அந்த மாடு மேய்ப்ப்வன் கதை தான், காளை கதையல்ல. அப்பொழுதெல்லாம் ஒழுங்காக படிக்கவில்லையென்றால், வீட்டு பெரியவர்கள் “படிப்பு வரலையா படிப்பு வரலையா, நீ எல்லாம் மாடு மேய்க்கத்தான் லாயக்கு” என்று எரிந்து விழுவார்காள். இங்கென்னவென்றால் பாடமே மாடு மேய்ப்பவனைப்பற்றி.

இதை எழுதியவர் ஏதோ கல்கி – இந்த விளக்கெண்ணெய் ஆசிரியருக்கும், பக்கங்களின் மூலையில் மன்னர் மந்திரி ஜோக் வருமே அந்த கல்கி பத்திரிகைக்கும் ஏதாவது சம்மந்தம் இருக்கும் என்று சந்தேகம். ஆனால் மயிலைக்காளை கதையில் ஒரு மன்னர் மந்திரி ஜோக் கூட இல்லை. இவருக்கெல்லாம் ஏன் பேனா பேப்பர் கொடுத்து நம்ம நேரத்தையும் வீணாக்குகிறது தமிழ் சமுதாயம்? சே! சரி சரி, சுரக்காய்ச்சாமி, புடலங்காய்ச்சாமி என்றெல்லாம் படுத்தவில்லை. சூப்பர்மேன் கதையெழுதும் எலியட் மேகின், கேரி பேட்ஸ், டிண்டின் எழுதும் ஹெர்ஜ் அளவு திறனில்லையாயினும், சுப்பிரமணிய பாரதி அளவுக்கு இவர் மோசமில்லை என்ற ஒரு சின்ன சந்தோஷமே மிச்சம். 

ஆனால், அடுத்த இடி. நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி என்று ஒரு கதை. இறந்துபோன ஒரு கைக்குழந்தையை புதைக்க கொண்டுவந்த மயானத்தில்  “நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி” என்று வெட்டியான் பாடிக்கொண்டே குழித்தோண்டுகிறான். தமிழ் இலக்கியம் என்றாலே இழவு ஓலம் ஒப்பாரி என்று முழு வெறுப்பை வளர்த்த கதை. நாலாறுமாதம் குழிதனை தோண்டி என்ற அடுத்த அடி, இருபத்திநாலு மாதக்காலமா, அத்தனை நாள் ஏன் ஒருவன் குழிதோண்டவேண்டும் என ஒரு சக மாணவன் வினவ, நாலாறு என்பது பத்து மாதம் என்றும் நாலையும் ஆறையும் கூட்டவேண்டும் பெருக்கக்கூடாது என்றும் தமிழ்தாத்தாவின் நீண்ட விளக்கம். ஈரிரண்டு மூவைந்து என்று கம்பராமாயணம், கலிங்கத்து பரணி, வகையறா பழைய செய்யுட்களில் வந்தால் ஈரிரண்டை பெருக்கி பத்து, மூவைந்து பெருக்கி பதினைந்து என்றெல்லாம் இருக்க, இந்த பாடலில் மட்டும் ஏன் நாலையும் ஆறையும் கூட்டவேண்டும் என்று ஒரு விவாதம் தொடர்ந்தது. பத்து மாதம் என்றாலும் குழிதோண்ட அதிகமல்லவா என்று இன்னொருவன் கேட்க, அதென்ன வவுத்தில் பூச்சி என்று வெட்டியான் மனைவி சொல்கிறாள் என்று கேள்வி எழ, ஆசிரியர் பலவித நமுட்டுச்சிறிப்பை சிதறி, இப்படி அப்படி கனைத்து, டேய் படவா என்றெல்லாம் திசை திருப்ப, இருபத்தினாலு மாதம் தோண்டிய குழி எல்லாத் தமிழ் சிறுகதைகளையும் புதைக்க போதுமா என்று என் சிந்தனையோடை தவழ்ந்தது. ஒரு சின்ன ஆறுதல். இந்த ஆண்டிக்கதை ஜெயகாந்தன் பாரதியைவிட மோசமான எழுத்தாளர் என்பது உறுதி. என்ன இருந்தாலும் செந்தமிழ் நாடு, தீராத விளையாட்டு பிள்ளை, ஓடி விளையாடு பாப்பா, அச்சமில்லை அச்சமில்லை என்று அற்புதமான பாடல்களை இயற்றியவனல்லவா பாரதி.

ஆக மொத்தம் தமிழ் இலக்கியத்திற்கு ஒரு கும்பிடு. நல்லவேளை இந்த விளக்கெண்ணெய் சிறு கதைகளோடு தப்பித்தேன், நாவல் எல்லாம் படித்தால்? நாறிடும். ஆங்கிலம் என்ன ஒரு அற்புத மொழி, நேற்று வந்த புதுமொழியாயினும் ஆங்கிலேயேரின் கற்பனை திறனும், சொல்வளமும், கதைகளின் நடையும், சாகசமும், அறிவியலும், அற்புதமும், சிரிப்பும், நகைச்சுவையும், திகிலும், மர்மமும், வீரமும், சூழ்ச்சியும், சிந்தனையும், செயலும், இந்திய நாட்டில் எந்த மொழியிலும் இருப்பது போல் தெரியவில்லையே. தமிழில் சத்தியமாக இல்லை, இருந்தால் இதைப்போன்ற திராபை கதைகளையா படிக்கவைப்பார்கள்? மாண்டே கிறிஸ்டோ எங்கே மயிலைக்காளை எங்கே? ஜூல்ஸ் வெர்ணின் உலகை சுற்றும் ஃபினியஸ் ஃபாக் எங்கெ, ஜெயகாந்தனின் வெட்டியான் எங்கே? வேற்று கிரகத்தில் சாதிக்கும் சூப்பர்மேன் எங்கே, வாழைப்பழச்சாமி எங்கே? தட்டி தடுமாறி வெறுத்து சலித்து எழுத இயலாமல் தவழ்ந்து நொந்து அப்படியிப்படி பன்னிரண்டாம் வகுப்பில் 200 க்கு 80 மதிப்பெண் பெற்று தமிழிலிருந்து விடுதலை பெற்றேன். இனிமேல் இஞ்ஜினியரிங்க்தான், கம்ப்யூட்டர், ராக்கெட், ரோபோ, கிராபிக்ஸ், உலக அற்புதங்கள் கைவிறலில்!

ஸ்ரீவில்லிப்புத்தூர் கலசலிங்கம் கல்லூரியில் சகமாணவர் முக்கால்வாசி தமிழ் மீடியம் பள்ளிகளில் படித்துவந்தவர். இது மதறாஸ பட்டணம் அல்ல. நான் தமிழ் மொழியோடு பட்ட பல இன்னல்களை அவர்க்ள் ஆங்கில மொழியிடம் பட்டனர். கல்லூரியில் அரையுங்குறையுமாக ஆங்கிலம் கற்ற ஒரு சில ஆசிரியர்களின் ஆங்கிலமே அவர்களுக்கு புதைக்குழியாக இருந்தது. சென்னை, கேரள, ஆந்திர மாணவர்களோடு மட்டும் ஆங்கிலத்திலும் மற்றவரோடு பெரும்பாலும் தமிழிலும் பேசுவேன். ஆங்கிலத்தில் புத்தகம் படிப்பவர் சிலரே, ஆனால் தமிழில் படிப்பவர் பலர்; அவர்களுக்கு பிடித்த எழுத்தாளர் சுஜாதா என்று தெரிந்தது. அவர் ரோபோ கம்ப்யூட்டர் கதையெல்லாம் எழுதவாராம். கமல்ஹாசன் நடித்து அப்பொழுது வெளியான் விக்ரம் படம் பார்த்திருந்தேன். அதை எழுதியவர் சுஜாதாவாம். சலாமியா பாஷை, என் ஜோடி மஞ்ச குருவி, ஒரு கம்ப்யூட்டரைக்கூட ஒழுங்கா காட்டாத டைரக்டர், அமெரிக்கா டிவியில் வருவதைவிட கேவலமான ராக்கெட் எல்லாப்பழியும் சுஜாதாவுக்கே. சுஜாதா நூல்களை தீண்டக்கூடவில்லை.

ஆனால் ஏதோ விபரீதத்தில் அசோகமித்திரன் எழுதிய தண்ணீர் நாவல் கிடைத்தது. கல்லூரி சேர்ந்த ஆரம்பக்காலத்தில் ஆங்கில புத்தகமேதும் கையில் கிட்டவில்லை என்பதே மூலமுதல் காரணமாக இருக்கலாம். முதல் இரண்டு மாதம் ரேக்கிங்க் பிரச்சினை சூழ்நிலையால் ஹாஸ்டலை விட்டு ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர் போக வாய்ப்பில்லை. ஏன் படிக்கத்தொடங்கினேன் என்று நினைவில்லை. ஏன் நிறுத்தவில்லை என்றும் நினைவில்லை. பக்கம் பக்கமாக படிக்க படிக்க மயான அழுகையெல்லாம் மிடில்கிளஸ் அபார்ட்மெண்ட்டில் அழலாம் என்பதை அந்த நாவல் வெளிப்படுத்தியது. கண்ணீர் என்ற பெயர்தான் அச்சுபிறழ்ந்து வால்நீண்டதோ என்ற சந்தேகம். கே பாலசந்தரின் தண்ணீர் தண்ணீர் திரைப்படத்தின் சில் காட்சிகளை பார்த்த போது, அதற்கு கண்ணீர் கண்ணீர் என்று பெயரிட்டிருக்கலாம் என்று தோன்றியது. வெரும் கண்ணீர் மட்டுமல்ல, நிரைய இருமலும் உண்டு. இது 1980களில்.

ஜெயலலிதா சென்னைக்கு வீராணம் திட்டம் கொண்டுவந்தது 2004இல் தான். 1980களில் கருணாநிதி ஆட்சியின் வீராணத்திட்ட ஊழல் சான்றாய், அகற்றாமல் எம்ஜிஆர் ஆட்சிக்காலம் முழுதும் சென்னை சாலைகளில் கொலுவீற்றிருந்தன. மீண்டும் கருணாநிதி ஆட்சி வந்தபின் அவை அகற்றப்பட்டன என்பது ஞாபகம்; ஆனால் ஒரு பத்து பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் எல்லா தமிழ்ப்படத்திலும் வறுமையை காட்ட இந்த வீராண குழாய்களில் குடியிருப்பவர்களாக சிலரை காட்டுவர். அப்பொழுது ஒரு சிலவீடுகளில் கூரைமேல் தண்ணீர் தொட்டி, தண்ணி ஏற்ற மோட்டார் எல்லாம் இருக்கும். எங்கள் கோடம்பாக்கம் வீட்டில் ஒரு கிணறும், ஒரு கைப்பம்பும் தான் உண்டு. ஒரு நாள் விட்டு ஒரு நாள் குழாயில் தண்ணீர் விடுவார்கள், கைப்பம்பு அடித்து தண்ணீர் பிடித்துக்கொள்ள வேண்டும். மழைக்காலத்தில் ஏரிகள் நிரம்பியுள்ளபோது காலை ஆறு மணிமுதல் எட்டு மணி வரை தண்ணீர் வரும். வீட்டில்வேலைசெய்பவர் யாரேனும் இருந்தால் அவர்கள் நாலைந்து தவலைகள் நிரம்ப பம்புக்குழாயில் தண்ணீர் இரைப்பார். எங்கள் வீட்டில் வேலைக்காரி சில மாதம் உண்டு சில மாதம் இல்லை குடும்பத்தலைவி இல்லாத வீட்டில் இது சகஜம். அப்பாவோ, நாங்களோ தான் அடித்துக்கொள்ளவேண்டும். புழல் செம்பரம்பாக்கம் ஏரிகளில் தண்ணீர் குறைந்தால் மெட்ரோவாட்டர் முருங்க மரத்தில் ஏரிக்கொள்ளும். விடிகாலை நாலிலிருந்து ஆறு மணிவரை குழாயில் தண்ணீர் வரும். எழுந்து அடிக்கவில்லை என்றால் அக்கம்பக்கத்து வீட்டில் ஏதோ பம்பில் வந்தால் கெஞ்சி நாமே அடித்துக்கொண்டு, வாளி குடத்தோடு வீடு திரும்பவேண்டும். 

சோசலிசம் தலைத்தோங்கிய காலம்; மோட்டார் எல்லாம் சொகுசு பொருள். இந்த இருபது லிட்டர் பாட்டில் டெலிவரி கம்பெனி ஏதுமில்லை. 

கிட்டத்தட்ட அசோகமித்திரனின் தண்ணீர் கதை நபர்களின் வாழ்க்கை, இருமலுக்கு 80 சதவிகிதம் தள்ளுபடி போக, எங்கள் தினசரி வாழ்க்கை. இதில் எங்கே கதை, இலக்கியம் எல்லாம். பார்க்கவே சகிக்காத ஆனால் ஜனாதிபதி பரிசி பெறும் மலையாள வங்காள கலைச் சினிமா போல் இந்த அசோகமித்திரன் ஒரு கதை எழுதியிருக்கிறார் என்பது மட்டும் திண்ணம். அமெரிக்காவில் எல்லார் வீட்டிலும் குழாயில் தண்ணி வருமாம். பம்பு அடிக்கவேண்டாம். சின்டெக்ஸ் டாங்கில் நிரப்பி வைக்கவேண்டாம். துணி தோய்க்க வாஷிங் இயந்திரம், பாத்திரம் தேய்க்க டிஷ்வாஷர்….நான் அக்காலத்தில் கல்லூரியில் படிக்கும் கம்ப்யூட்டர், ரோபோ, ஆர்டிஃபிசியல் இண்டலிஜென்ஸ் எல்லாம் எதிர்காலத்து கனவுகள்; ஆனாலும், அமெரிக்காவுக்கு சென்றால் இதெல்லாம் சாதாரண குடும்பத்தில் கூட வீட்டிலேயே உள்ள கருவிகள் என்று நினைத்தப்போது, அந்த தண்ணீர் கதை பாரதியார் மேலும், கல்கி மேலும், ஜெயகாந்தன் மேலும் வளர்ந்திருந்த இலக்கிய வெறுப்பு தணிலில் நெய்யூற்றியது. இந்த கதையை சலாமியா பாஷையிலேயே எழுதியிருக்கலாம், சுஜாதா ரசிகர்களாவது மெய்சிலிர்த்திருப்பார்கள்.

என்னவோ ரோபோ, கம்ப்யூட்டர், வாஷிங் மெஷின், குழாயில் தண்ணி எல்லாம் அமெரிக்காவின் நிகழ்காலமாகவும் பாரதத்தின் தூரத்து எதிர்காலமாகவும் தோன்றின.

1991ல் அமெரிக்கா சென்ற பின் தமிழ் மேல் கொஞ்சம் ஆர்வமும் ஏக்கமும் பிறந்தன. 2000ல் கல்கியின் சிவகாமியின் சபதம் படித்தேன். நான் முழுதாக படித்த முதல் நாவல்.

பின்குறிப்பு 1

2000ல் சென்னையெங்கும் சிண்டெக்ஸ் டாங்குகள் தான் சென்னையின் நீர்பற்றாகுறையின் பிரதான சின்னம். நடுத்தர் பகுதிகளிலும் எல்லாத்தெரு ஓரங்களிலிம், ஒரு சிமெண்ட் திட்டின் மேல் ஒரு சிண்டெக்ஸ் டாங்க் இருக்கும். எம்ஜிஆர் இறந்த பதினைந்து வருடங்களுக்கு பின்னும் சென்னையின் தண்ணீர் பிரச்சனை மாறவில்லை. தெருவெல்லாம் தண்ணீர் லாரி. 2004ல் ஜெயலலிதா ஆணையில் மழை நீர் சேகரிப்பும், வீராணம் திட்டமும் நிறைவேரின. கோர்ப்பாசேவ், நரசிம்ம ராவ் தயவில் குழாய்களும், வாஷிங் மெஷினும் பாரத நாட்டின் பல கோடி குடும்பங்களின் நிகழ் கால நிஜங்களாயின.

பின்குறிப்பு 2

செம்பை வைத்தியநாத பாகவதர் தியாகராஜ ஆராதனைக்கு தலைமை தாங்கி மற்ற பாடகர்களோடு கச்சேரி நடத்திய போது, ஒருவர் வந்து அவரிடம் கேட்டாரம், “மாமா, நானும் பாடணும். நீங்க தான் பெரிய மனசு வெச்சு எனக்கு வாய்ப்பு தரணும்,” என்றாராம். “இப்பவா? இங்கயா?” என்று செம்பை வாய்பிளக்க, “ஆமாம் ஆமாம். ரொம்ப நன்றி மாமா. அடுத்த பாடல் நான் பல்லவி பாட ஆரம்பிச்சு நீங்க எல்லாரும் சேர்ந்த்துக்கணும்,” என்று தொடர்ந்தாராம். பாவம் செம்பைக்கு நாவே எழவில்லை. அடுத்து அந்த நபர் சொன்னதே பொன்னில் பொறிக்க வேண்டிய சாசனம். “முன்னாடி நாலு கட்டைல பாடுவேன். இப்பல்லாம் இரண்டு கட்டை தான் வருது.”

செம்பையின் பதில் : “இரண்டு கட்டையெல்லாம் போதாதே.”

ம்ம்ம். இரண்டு கட்டை போதாது.

பண்டை நாகரிகங்களின் வானியலும் கணிதமும்

காலங்களில் வசந்தம்

கலைகளில் ஓவியம்

மாதங்களில் மார்கழி

அறிவியலில் வானியல்.

நாகரீகங்களின் மிக தொன்மையான அறிவியல் என்று வானியலை சொல்லலாம். ஆரியபடன், பாஸ்கராச்சாரியன், கலீலியோ, காப்பர்னிக்கஸ் என்று நாம் இன்று ஒரு சில வானியல் வல்லுனரை மட்டுமே அறிந்துள்ளோம். வானியல் என்ற வார்த்தையை கேட்டாலே முதலில் தோன்றுவது டெலெஸ்கோப் என்னும் தொலைநோக்கி. ஆனால், அந்த கருவியின் வயது ஐநூறு ஆண்டுகளே. வானியல் பல்லாயிர வருட தொன்மை திளைக்கும் கலை. 5400 ஆண்டுகளுக்கு முன் சுமேரியாவில் வானியல் சான்றுகள் கிடைத்துள்ளன. இதிகாசங்களாகிய இராமாயணம் மகாபாரதத்தை விட ஜோதிடம் என்னும் வானியல் தொன்மையானது. காப்பியங்களை விட பாரத மரபின் அறிவியல் தொன்மையானது என்று பெருமை படுகிறோமா?

வானியல் வல்லமை படைத்த அறிவியலை தந்து புதிய பாதைகளை சமைத்தது. ஆயினும் சுடர்மிகு அறிவுடை மேதைகளையும் தடுமாறி தவறான கருத்துக்களை பறைசாற்ற வைத்தது.

பாரதமும் கிரேக்கமும் இருக்கட்டும். தொன்மை நாகரீகங்களான சுமேரியா, எகிப்து, மாயா-அஸ்டெக், சீன, கிரேக்க நாடுகளில் பண்டைக்காலத்தில் வானியலை பற்றிய விஞ்ஞானிகளின் புரிதல் என்ன? அவர்கள் எவ்வாறு கணிதத்தை கையாண்டனர்? எவ்விதம் இவை அன்றாட வாழ்விற்கு பயன்பட்டன?

 

வாஷிங்டன் நகர அருங்காட்சியகம்
மாயா-அஸ்டெக் பஞ்சாங்க சிற்பம்

நம் இன்றைய அறிவியலுக்கும் அதற்கும் தொடர்புகள் உள்ளனவா? தொலைநூக்கி என்னும் கருவிக்கு முன் வான்வெளியை எப்படி புரிந்துகொண்டனர்? கிரணங்களை எப்படி கணித்தனர்? கிரேக்க நாட்டின் ஆர்க்கிமிடிஸ், பித்தகோராஸ், யூக்ளிட் போன்றே சுமேரியா, எகிப்து போன்ற பண்டை நாகரிகங்களிலும் கணித மேதைகள் இருந்தனரா? அவர்கள் அமைத்த கோட்பாடுகள் என்ன? கருவிகள் என்ன? ஆவணங்கள் என்ன? 

2010ல் இந்திய வானியலை அறிமுகம் செய்து தமிழ் பாரம்பரிய அறக்கட்டளையில் பேசச் சொன்னார் பேராசிரியர் சுவாமிநாதன். அப்போது பண்டை நாகரீகங்களின் வானியலை பற்றிய பல தகவல்கள் கிடைத்தன, அதையே ஒரு உரையாக ஆங்கிலத்தில் பேசினேன். நானும் நண்பர்கள் ராஜகோபாலன் வெங்கடராமன், மோகன் கிருஷ்ணமூர்த்தி தொடங்கிய வராஹமிஹிரா அறிவியல் மன்றத்தை ஒரு வருடமாகிவிட்டது. அன்று ரசாயனத்தை புனரமைத்த லவோஸ்சியர் பற்றி பேசினேன். இரண்டாம் ஆண்டின் முதல் உரையாக சனிக்கிழமை ஆகஸ்ட் 25, அன்று மாலை நான்கு மணிக்கு, இந்த வானியல் கணிதம் பற்றி தமிழில் பேசுவேன். கோட்டூர்புரம் தமிழ் இணைய கல்விக்கழகத்தில் ஆற்றவுள்ளேன்.

பாரதமே பூஜ்ஜியதை கண்டுபிடித்தது என்பது பரவலான நம்பிக்கை. இது உண்மையா? ஆரியபடன் தான் பூஜ்ஜியத்தை கண்டுபிடித்தான் என்றால் ராவணன் எப்படி பத்து தலைகளை எண்ணினான், நூறு மகன்களான கௌரவர்களை எப்படி காந்தாரி எண்ணினாள் என்றெல்லாம் இப்பொழுது குறும்புத்துணுக்கு சமூக ஊடகத்தில் பரவி வருகிறது. ஆரியபடனுக்கு ஆயிரம் ஆண்டு முன்பு வாழ்ந்த பைத்தகோராஸ் எப்படி பூஜ்ஜியமின்றி எண்ணினார் என்ற கேள்வி ஏனோ தொடர்வதில்லை.


இது போன்ற தகவல்கள் அறிமுகம் செய்வதே இவ்வுரையின் நோக்கம்.

ஜோதிடம் என்னும் சொல்லின் பழைய பொருள் ஜோதி என்ற நட்சத்திரங்களை புறிந்துகொள்ளும் கலை என்பதே. அந்த கலையால், சூர்யோதையம், சந்திரோதயம், கிரகணம், கோள்களின் பாதை, காலங்களின் உதயமும், எல்லாம் முன்கூட்டியே கணிக்க முடியும் என்று மக்கள் புரிந்த கொண்டபின், தெய்வங்களாய் வணங்கும் சூரிய சந்திரனின் நடத்தைகளையே கணிக்க வல்ல ஜோதிடர்களால் மனிதர்களின் பிறப்பு, மரணம், சுகம், செல்வம், திருமணம், வெற்றி, தோல்வி, பதவி, நோய் எல்லாம் கணிக்க முடியாதா என்ற ஆசை எழும்பியது. இதன் விளைவே ஜாதகம், நாடி ஜோசியம், கிளி ஜோசியம், யாவையும். இந்த உரையில் வானியல் என்னும் அறிவியலை மட்டுமே பேசவுள்ளேன், ஜோசியம் அல்ல.

எச்சரிக்கை இந்த உரையில் இந்தியாவின் தொன்மையான வானியலை பற்றி பேசமாட்டேன். அது தனி உரை, ஆர்வமிருந்தால் பின்னாள் பேசலாம். பல இடங்களில் ஏற்கனவே பேசியுள்ளேன். மே மாதம் பள்ளி மாணவர்களுக்கு ஐந்து நாள் வகுப்பு நடத்தினேன்.

1. ஆரியபடன் 
2. வராகமிஹிரரின் கிரகண சான்று
3. மகாவீரரின் கணித வாழ்த்து
4. நீலகண்ட சோமசத்துவரின் சிலேடை 
5. வராகமிஹிரரின் அகத்தியர் துதி
6. கோயில்களில் விண்ணியல் சிற்பங்கள்
7. சில விண்ணியல் கவிதைகள் – பொருள் விளக்கம்
8. சைலகேது
9. மாயா-அஸ்டெக்  புதுயுகம் 

நானும் ரௌடி தான்!