சென்னை நகரத்து நூலகங்கள்

தீவுத்திடலில் ஜூன் 2016 நடந்த சென்னை புத்தக கண்காட்சியில் சென்னை நகரத்து நூலகங்கள் என்ற தலைப்பில் உரையாற்ற நண்பர்கள் பிரதீப் சக்கரவர்த்தியும் பிரியா தியாகராசனும் பபாசி நிறுவனத்தின் சார்பில் கேட்டனர். மகிழ்ந்தே ஒப்புக்கொண்டேன். ஒரு சில நூலகங்களுக்கு சென்று, அங்குள்ள அலுவலர்களோடு பேசி, சில தகவல்களை சேகரித்தேன். 

சிறு வயதிலேயே கன்னிமாரா நூலகத்திற்கு என் தாய் புஷ்பாவுடன் சென்றுள்ளேன். அம்மா எத்திராஜ் கல்லூரியில் எம்.ஃபில். பொருளியல் படித்துவந்தாள். சில சனிஞாயிறு அன்று கன்னிமாரா செல்லும்போது என்னையும் அழைத்துச்செல்வாள்.

கன்னிமாரா நூலக புதிய கட்டத்தில்

கன்னிமாரா நூலக பழைய கட்டத்தில்

மதறாஸ் இலக்கிய சங்க நூலகம்

 அக்காலத்தில் தமிழ் படிக்கும் ஆர்வமேதும் இல்லை. குமுதம் கல்கி ஆனந்தவிகடன் பத்திரிகைகளில் வரும் துணுக்கு ஓவியங்களை (கார்ட்டூன்) மட்டும் படித்து ரசிப்பேன். எப்பொழுதாவது பாக்கியம் ராமசாமியின் அப்புசாமி கதைகளை வாசித்து காட்டுவாள்; ரசகுண்டு பேரை கேட்டாலே சிரிப்பு வரும். எனக்கு ஒன்பது வயதிருக்கும். ஆங்கிலத்தில் படிப்பதிலும் ஆர்வமில்லை. ஆனால் சென்னையிலிருந்து புனே செல்லும் ரயிலில், பொழுது போக்க யாரோ கருடன் எனும் அமர் சித்ர கதா ஓவியக்கதையை (காமிக் புத்தகம்) வாங்கி கொடுக்க, காமிக்புக் மோகம் பிறந்தது. ஆங்கிலம் மட்டுமே. முப்பது வயது வரை தமிழில் ஆர்வம் வரவில்லை.

சிறுவயதில் தந்தையுடன் ஓரிரு முறை மயிலை ரணாடே நூலகத்திற்கு சென்றுள்ளேன் – ஏதோ ஒரிரு மாலை வேளை ஏதாவது சில மாதாந்திர பத்திரிகை அல்ல செய்தித்தாளை படிக்க போவார். அதன் வாசலில் நிற்கும் நடமாடும் தபால்வண்டியை (சிவப்பு வேன்) ஒரு முறை அவர் காட்டினார். வாய்பிளந்தேன்.

கடந்த சில வருடங்களாய் கோட்டூர்புரம் அண்ணா நூற்றாண்டு நினைவு நூலகத்திலும் அடையாறு கே.வி.சர்மா நூலக்த்திலும் பற்பல நாட்கள் நாலைந்து மணிநேரம் படிக்கும் இன்பத்தில் மூழ்கியுள்ளேன். உவேசா நூலகத்திற்கு நரசையா அழைத்து சென்று தமிழ் தாத்தாவின் கையெழுத்தும் சன்னதும் ஓலைச்சுவடிகளையும் ரவீந்திரநாத் தாகூர் எழுதிய வாழ்த்தையும் பார்த்தது மறக்க முடியாத திருநாள். அங்கு நண்பர் உத்திராடம் பணியாற்றி வருகிறார்; அவரைக் கண்டதும் ஒரு இன்ப அதிர்ச்சி. அவர் சென்னை கிறுத்துவ கல்லூரி பேராசிரியர் பாலுசாமியின் மாணவர்; பல முறை பேசி பழகியுள்ளோம். உவேசா நூலகத்தை பற்றிய பல தகவல்களை அளித்ததுடன், தே.சிவகணேஷ், ஐ.சிவகுமார் எழுதிய “சென்னை நூலகங்கள்” என்ற புத்தகத்தையும் காட்டினார். கைத்தல நிறைகனி! எல்லா நூலகத்திலும் வாசலிலே வரவேற்கும் மாவிலைத் தோரணம் போல இந்நூலை காட்சி வைக்கலாம்.

இருளில் ஒலித்த குரல்

ஒளிமயமான பிரதீப் உரை

நண்பர்கள் ராம்கி, சேவாலயா முரளிதரன், காந்தி நிலையம் அண்ணாமலை ஆகியோர் அறிவுருத்தி சைதை காந்தி நூலகம் பற்றி அறிந்தேன். அதன் நிறுவனர் மகாலிங்கத்தின் மகன் நித்தியானந்தரை பலமுறை டக்கர் பாப்பா காந்தி நிலையத்தில் புதன்கிழமை நூலாய்வுகளில் சந்தித்துள்ளேன். மகாலிங்கம் ஆச்சரியமானவர். கல்கி, ராஜாஜி, மாபொசி, ராஜம் ராமசாமி, கண்ணதாசன், பரளி சு நெல்லியப்பர் என்ற பல ஜாம்பவான்கள் தன் நூலகத்திற்கு வந்த வரலாற்று சம்பவங்களை பேசி நெகிழ வைத்தார். 

அதே போல் திருவல்லிக்கேணி கஸ்தூரி ஸ்ரீநிவாசன் நூலகத்து நிறுவனர்கள் நரசிம்மன்னும் பார்த்தசாரதியும் அன்பாக பேசியதோடு, இதே ஜாம்பவான்கள் தங்கள் நூலகத்துக்கு வந்ததை சொல்லி அசரவைத்தனர். எம்.எஸ்.விசுவனாதனுக்கு “மெல்லிசை மன்னர்” என்ற பட்டத்தை அளித்ததே இவர்களது திருவல்லிக்கேணி கலாச்சார மன்றமே என்று தெரிந்ததும், நூலகத்தில் புத்தகத்தை தாண்டி எத்தனை அதிசயங்கள் உள்ளன என்பதை புரியவைத்தது.

அந்நாளில் சேப்பாக்கத்தில் சென்னை பல்கலைக்கழக வளாகத்தில் இயங்கிய அரசு கீழ்திசை சுவடி நூலகத்திற்கு சென்றபோது, அதன் இயக்குனர் சந்திரமோகன் அவர்களே பொறுத்து பல தகவல்களை அளித்தார். இந்த சுவடி நூலகம் சமீபத்தில் கோட்டூர்புரம் அண்ணா நூலகத்திற்கு இடம் மாறியுள்ளது. வரலாற்று புகழோடு அரிதான களஞ்சியமாக திகழும் நூலகம் என்பதால், ஓலைச்சுவடிகளையும் அவற்றின் பாதுகாப்பு முறைகளையும் படமெடுத்துக்கொள்ளலாமா என்று அனுமதி கேட்டேன். மறுத்துவிட்டார். ஆனால் தன்னுடைய கணினியில் வைத்திருந்த படங்களை படமெடுக்க அனுமதித்தார். அடுத்த நாள் அடையாறு நூலகமும் இதைப்போல் அனுமதி மறுத்தது. பின்னாளில் அடையாறு நதி வரலாற்று தேடலின் போது நண்பர் வெங்கடேஷ் ராமகிருஷ்ணன் அனுமதி பெற்று, அடையாறு நூலகத்து அரிய நூல்களையும் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. முகமதிய நூலகத்தின் மேலாளரை பார்த்து தகவல்கள் பெற்றுக்கொள்ள நண்பர் கோம்பை அன்வர் அறிவுருத்தினார். மூன்று முறை சென்றும் அவரை சந்திக்க முடியவில்லை. மயிலை ராமகிருஷ்ண மடத்து நூலகத்திலும் மேலாளர் சென்ற போது இல்லை, அவர் அனுமதியின்றி ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை, படம் கூட எடுக்கவில்லை.

ஒரு மணி நேர உரைக்கு தயாரான பின் நாற்பது நிமிடமாக சுருங்கியது. கொஞ்சம் வேகவேகமாக பேசினேன். 1950களோடு நிறுத்திக்கொள்ளும் நிலமை, சில நூலகங்களை பற்றி பேச இயலவில்லை. இணையமே இன்று அனைவருக்கும் நூலகமாயினும், காகித புத்தக நூலகங்கள் வழக்கொழியவில்லை.

காணொளி பதிவாகவில்லை என்பதால் ஒலிப்பதிவுடன் படங்களை சேர்த்து காணொளியை நான் படைத்து இணையத்தில் ஏற்றியுள்ளேன். கீழே காணலாம்.

வத்தல்குழம்பு சம்பவம், சின்ன மழையில் தவித்தாலும் பெருவெள்ளத்தில் தப்பித்த நூலகம், ஆங்கிலேய உவேசா என்று அழைக்க தகுந்தவர் யார், எகிப்து மன்னர் கொடுத்த பரிசு, நூலகவியலின் தந்தை, அவர் வகுத்த ஐந்து விதிகள், தமிழில் மருத்துவ நூலை எழுதிய அமெரிக்கர், சிவலிங்க வடிவிலுள்ள ஓலைச்சுவடி நூல், திபெத்திய திபிதகம் என்று பல சுவையான தகவல்கள் இவ்வுரையாய்வு தேடலின் போது கிடைத்தன. இதையெல்லாம் காணொளியில் பார்க்கலாம். இந்த நூலகங்களுக்கு நேரில் சென்றும் காணலாம்.  

 சென்னை நகரத்து நூலகங்கள் - video

உறவுடை சுட்டிகள்

ஞானதேவதைகள் – அமெரிக்க தேசிய நூலகத்து ஓவியங்கள்

படிக்கும் பரவசம் (English)

தொட்டில் பழக்கம்

ரவீந்திரநாத் தாகூர் இயற்றிய உவேசா வாழ்த்து

ஒரு ஆங்கிலேயனின் தமிழ் கல்வெட்டு

இந்த உரையின் ஒலிப்பதிவு

Vali Vadham - book review by S Kannan of Siriyana Sindhiyaadhaan

S Kannan labelled a “scholar in hiding” by my friend, V Chandrasekar, reviewed the book Siriyana Sindhiyaadhaan, a Tamil book by Dr S Ramakrishnan, at Gandhi Study Center in Thyagaraya Nagar on Wednesday, May 30, 2018. This book was written in the 1950s.

Here are my notes from his review.

He introduced the author Dr S Ramakrishnan as a Marxist scholar, a Shakespeare scholar and connoisseur of Tamil literature. He spoke English as fluently as we speak Tamil, said Kannan – implying that he was very fluent in English. This book is a literary work; we have not discussed literary books of late in the Gandhi Study Center, he gently chided.

S Kannan 

The author is not to be mistaken with the better known S Ramakrishnan, a contemporary Tamil novelist. The subject of the book was an episode from the Ramayana, Vaali Vadham (Killing of Vaali). The death of Vali is a minor episode in Ramayana, and is often considered the black mark in the character of Rama, otherwise considered the epitome of Dharma. The author examines this major deviation, the motivations behind the conduct of the various characters, their argument and their justifications, and how the public should understand these contradictions. This has been a long running debate in Indian society.

Kannan characterised Vali Vadham beautifully as “a dramatic interlude in an epic poem”. The episode can be compared with a Shakespearean play, high strung with emotion and animated disputes and debates, and a tragedy unfolding with foreshadowing and inevitability.

Dr Ramakrishnans skill with words is the remarkable aspect of this book. Quoting a lament of Angadhan, Kannan says, the book tries to discusses the morality or legality of the killing of Vali. When Rama and Lashmana kill Kabandhan, he thanks them for relieving him from the curse and advises them that they cannot defeat the kidnapper of Sita without a strong ally and suggests that Sugreeva is the most suitable ally. Neither Kabandhan nor Sabari recommended Vali, but only Sugreeva. This is significant, notes the author.

Earlier, when Vali fights an asura in a cave and blood oozes out, his ministers advice Sugreeva that most likely Vali is dead, so he must seal the cave and rule the kingdom. A reluctant Sugreeva aregues against their advice, but is then persuaded to heed it. When Vali returns, having killed the asura, he feels betrayed by Sugreeva, and storms back full of vengeance. He pays no heed to Sugreeva’s pleas, explanations, apology or immediate offer of the crown, or his dharmic explanation that he only followed his minister's advice. Sugreeva flees to hide in a hill, fearful for his life. Vali takes back not only the crown but also Sugreeva’s wife Rumaa Taara, for his own. It is this pitiable Sugreeva, hiding in the one place where Vali is powerless because of a rishi’s curse, whom Rama and Lakshmana encounter in their search for the kidnapped Sita.

Rama promises to restore both crown and wife to Sugreeva. Did Rama do so in an emotional outburst, having lost his own wife and feeling a kindred sympathy? Even so, the kingdom was rightfully only Vali’s. How could Rama offer Sugreeva the crown too? Did Rama who renounced his own kingdom at the mere word of his father, feel a greater sting at the injustice meted out to Sugreeva than to his own self?

Worse, Rama offers to kill Vali, not merely defeat him and restore the kingdom. Where was the need to kill Vali? But Sugreeva had realized that only the death of Vali would make Sugreeva safe again or get back his wife. His trusted minister Hanuman employed diplomacy at its finest to explain this to Rama.

The author argues that Kishkinda is an undeveloped (in Kannan’s words) society which is why both Vali and Sugreevan reacted with murderous rage than righteousness (dharmic conduct). By undeveloped, I suspect the author implies that it is less socially evolved than Kosala.

The next contradiction is the different standards that Rama applied for Vali versus Ravana. Why did Rama, who offered several opportunities to Ravana to repair his conduct and restore Sita, and offered not to kill Ravana if he complied, not undertake any such effort with Vali? Why didn't he even send a messenger? 

How could he decide on a death sentence for Vali, unilaterally? Was this conduct of Rama any more “evolved”?

Taking Rama at his word, Sugreeva challenges Vali. An enraged Vali is ready to rush out to battle, but is restrained by Tara – unfolding more drama. Foreboding disaster for her husband, Tara, Vali's queen, counsels caution and evaluation. Her spies, she says, have informed her that Sugreeva has acquired a formidable friend called Rama, and Vali’s life may be in danger from this new enemy; and that he has to be cautious in dealing with Sugreeva's latest efforts to rile him.

It is Vali’s response, that elevates him to unparalleled moral heights – and tragically, his downfall.

Defending Rama, Vali tells Tara she is ignorant of the character and nobility of Rama who threw away his kingdom for an oath. 

Will Dharma kill itself, retorts Vali, for Rama is the personification of Dharma? Why would such  a great king need to befriend a mere monkey, Sugreeva? And even if he did, would Rama, who makes no distinction between himself and his brothers, kill one brother for the sake of another, rages Vali. 

For this slight, I would have killed anyone else but I spare you because you are a woman.

The skill of Kamban, the peerless poet, is in full bloom in these passages, in wordplay, mastery of metaphor and nobility of thought, in dramatic exposition and dripping irony. Kannan recited them with unsuppressed admiration, dancing with diction and pulsing with rhythm.

The irony is that Vali, an ardent admirer of Rama is the one who has misunderstood him, and it is Tara is properly understood him, underlines the author. This scene is eerily similar to one in Shakespeare's play Julius Caesar, where Calpurnia, his wife warns him of a conspiracy to kill him, but he ignores it contemptuously.

Further, Lakshmana who never hesitates to counsel Rama in all other situations, including the Mareecha episode, has not opened his mouth since they entered Kishkinda. 

But seeing Vali, Lakshmana praises his countenance and valor. Would not even clouds and oceans treat Vali with respect, on merely beholding him?

But Hanuman’s persuasive skills have been so effective that anything I could say has no effect on you Rama, he continues. Even Yama, the Lord of Death, would fear to approach Vali, but Rama has undertaken to fill Yaman’s (கூற்று) role. When Lakshmana  raises these doubts, and questions Sugreeva’s character, of one who wishes to kill his own brother, Rama retorts, “Why Lakshmana, would every brother be as conscientious and loyal as Bharatha?”

What a cruel swipe at Lakshmana, the outstanding example of brotherly loyalty! Did he shut up Lakshmana with emotion, because he could not do so with righteousness. What shuddering contrast to the words Vali uses to praise Rama.

The author argues that these are vakra vaatham - flawed arguments, made by Rama, because he is following his emotions rather than sense of dharma and judgment.

When Vali and Sugreevan wrestle Rama who has promise to kill Vali, doesn't. He explains that he couldn't distinguish between the brothers. Was this even honest? Could he have failed to recognize Sugreevan with whom he had been moving in close quarters for so many days?

On the second day, when Rama’s arrow pierced him, a surprised Vali retrieved it and then found Rama’s name on it. And he felt ashamed on behalf of the Surya dynasty, as it had slipped in its path of Dharma.

Lament for Vali Pullamangai temple

Then he looks at an undisturbed Rama and is astounded that he has not even felt guilt or shame at such an execrable deed (a phrase used by Rajaji while he wrote this episode in his Chakravarthi Tirumagan). 

The parallel in Shakespeare is Caesar’s shock, when Brutus whom he held in high regard, also stabbed him.

Why would you have one Dharma in your kingdom and the opposite Dharma in this forest, he asks Rama.

Why have you punished me for the rage caused by the asura Ravana’s crime, who is unconnected to me? 

And by what authority? We have no enmity. Even if you felt I commited a crime, I am not a subject of your kingdom, Ayodhya. And even if I were, you have renounced the kingdom and have not even that royal authority to fall back upon.

You have killed not only Vali, you have killed the fence of dharma (அற வேலி), he accuses.

Chandran the moon has flaws kalankam (களங்கம்) but now Rama by your action you have wrought and colored even Surya with a flaw (kalankam).

Both in morality and in law, the arguments of Vali are valid. And couched in finest Tamil poetry, that pierces us with the injustice and cruelty of the murder, not just a killing.

Here the author reminds readers of the suggestions of Kabandhan and Sabari to seek Sugreeva, not Vali. This is appeal neither to morality or legality, but simply fact that prods us to ponder why.

Traditionally, the events in epics are governed by whimsical Fate – a common theme in the plays and myths of ancient Greece, but also in ancient India. But tragedy in Shakespeare's plays is brought about by the flaws and failures of human nature. And such too is the episode of the murder of Vali, contends Dr Ramakrishnan. The mortal nature of Rama is here to be kept in mind, not his divinity as an avatar of Vishnu.

When an era changes, as did the end of Ravana and the great war that caused such havoc, like a flood it destroys minor obstacles in its way. And Vali was only a minor obstacle. This is the essence or thesis of this book, concludes Mr Kannan 

Kannan’s narration in Tamil was simply epic. As epic as the source Kamban from whom he quoted. I have captured some snippets in translation. We were all in the presence of something majestic.

The video uploaded by Mr Vijayan can be seen below. Don’t miss it for the marvelous Tamil. This English translation is only for those who cannot savour the original Tamil, of Kamban, Ramakrishnan and Kannan.

Related Links
Kannan on Avvaiyaar
An antithesis (in Tamil) by Sudhakar Kasturi
Vali Vadham episode by Kamban (in Tamil)

Literary book reviews
On Siddharthan's Asoka
Narasiah on Subramania Bharati's Essays and Fiction

Notes
I had earlier mentioned Tara as Sugreeva's wife, forcibly taken by Vali. Tara was always Vali's queen. Ruma was Sugreeva's wife, whom Vali forcibly took for his own. Thanks to Rajani Arjun Shankar for the correction.

Video of Kannan's lecture