வரலாறு – மூவர் மொழி

The English version of this essay "History: Three perspectives" is here

வரலாறு என்பது யாது? என் சித்தம் கிளறிய மூவரின் மொழிகளை பார்ப்போம். குருடர்கள் யூகித்த யானைப்போல மூவரின் நோக்கமும் ஒன்றோடொன்று ஒவ்வாதவை.

ராபர்ட் கால்டுவெல் பாதிரி திராவிட மொழிகளை ஒப்பிடும் இலக்கண நூல் இயற்றியவர். திருநெல்வேலி வரலாறு (தி ஹிஸ்டரி ஆப் தின்னவேலி) என்ற அவரது மற்றொரு ஆங்கில நூலில், இவ்வாறு எழுதியுள்ளார்.

            “தத்துவமும் செய்யுளும் சட்டமும் கணிதமும் இசையும் நாடகமும் கட்ட்டக்கலையும், சிறப்பாக சமயமும் நெகிழ்ந்து நேசித்த இந்துக்கள், ஏனோ வரலாற்றில் ஆர்வம் செலுத்தவில்லை.”

இக்கருத்து அபூர்வமல்ல. பல வரலாற்று வல்லுனர்கள் இதை சுட்டியுள்ளனர். சீனம் எகிப்து ரோமாபுரி பாரசீகம் சுமேரியா என பண்டைய மரபுடை நாடுகளின் வரலாற்று நூல்களோடு பாரதத்தின் வரலாற்று நூல்களை ஒப்பிட்டால், மலையும் மடுவும்.

கால்டுவெல் காலத்தில் பாரதம் வந்த அமெரிக்க நாவலாசிரியர் மார்க் ட்வெயின், இதற்கு நேர்மாறாக மொழிந்தார். அவர் வரலாற்று பண்டிதர் அல்ல; ஆயினும், அதுவே அவருக்கு ஒரு பலம். சுவையின்றி சுவடுகளை பேசும் வரலாற்று வல்லுனரின் கண்ணில் படாத நெஞ்சைத்தொடாத இந்திய பண்பும் கலையும் மார்க் ட்வெய்னின் புலன்களில் புகுந்து மொழியில் மலர்ந்தன. அவர் மொழிந்தது:

            “இந்தியா மனித குலத்தின் தொட்டில், பேச்சின் பிறப்பிடம், வரலாற்றின் அன்னை, புராணத்தின் பாட்டி, மரபின் கொள்ளுப்பாட்டி.”

கல்தோன்றி மண்தோன்றா காலத்தே முன்தோன்றி மூத்தகுடி என்ற பழமொழியை தன்வழியில் தானுணர்ந்து நன்மொழியாய் நவின்றார்.

கால்டுவெல் இதை முழுமூச்சாய் மறுத்திருப்பார். ஆனால் கால்டுவெல் தோன்றிய காலத்தே முன்தோன்றிய மூத்தகுடிகளாம் வில்லியம் ஜோன்ஸ், ஹோரேஸ் வில்ஸன், ஹென்றி கோலபுரூக், ஜேம்ஸ் ப்ரின்ஸெப், அலெக்ஸாண்டர் கன்னிங்காம், ஆகியோரும், பின்வந்து பாரதத்தை ஆண்ட கர்ஸன் துரையும் டுவெயின் மொழிக்கு மெய்யூட்டி பணிபுரிந்தனர். சென்னை வாழ்ந்த காலின் மெக்கன்ஸீ, எல்லீசன், வால்டர் எலியட் ஆகியோரும் இவ்வகையே. 

ஆனால் இவர்களை அன்பில் நெருங்காமல் புகழில் மிஞ்சிய ஜான் மில், தாமஸ் பாபிங்க்டன் மெக்காலே துரை, வருத்தப்படாத வாக்கியவாரிதி வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் ஆகிய தோல்நிறவாதிகள் ஏற்கமாட்டார். ஆளப்பிறந்தவர் ஆங்கிலேயர் என்ற செருக்கு அவர்களது நூல்களை நிறப்பிய கருத்து. அதை நம்பிய இந்தியர் பற்பல கோடி. இக்கருத்துக்களே நாமின்று படிக்கும் வரலாற்று நூல்களில் காணகிடைக்கின்றன. முன்வந்த ஜோன்ஸ் ஆதியின் கொடையும் பணியும் பாரத நாட்டையும் அருங்காட்சியகங்களையும் அலங்கரிக்கின்றன.

நான் முன்வைக்கும் மூன்றாம் கருத்தை மொழிந்தவர் பி.டி.ஸ்ரீநிவாச ஐயங்கார். “எ ஹிஸ்டரி ஆப் தி தமிழ்ஸ்: ப்ரம் தி எர்லியஸ்ட் டைம்ஸ் டு தி ஸிக்ஸ்த் செஞ்சுரி ஏ.டி.” (பண்டைக்காலம் முதல் கிறுஸ்து பிறந்த ஆறாம் நூற்றாண்டு வரை தமிழரின் வரலாறு) என்ற தலைப்பில் அவர் ஆங்கில நூல் எழுதினார். அதன் தொடக்கமே இந்த வாக்கியங்கள்:

            “அரச பரம்பரைகளின் தோற்றமும் வீழ்ச்சியும்,

            வீரத்தின் பெயரில் போர்களத்தில் எண்ணிலா மனிதரின் மரணும்,

            உழைத்தவர் வளர்த்ததை கொள்ளையடித்தும்,

            அவரை நிலம் பெயர்த்த சாகச கதையும்,

            அரச பெண்டிரின் வலிந்து கவர்ந்ததும்,

            மாசிலா மக்களின் ரத்தம் சிந்தலும்,

            வரலாறு என்றால்,

            கிபி ஆறாம் நூற்றாண்டு வரை,

            அப்படி எந்த வரலாறுமில்ல இன்பநிலம் தமிழகம்.

ஆனால்,

திணையே முதலாகவும் நிலமே வளமாதலும்

பிணைந்த மறுமனிதரால் மலர்ந்த மரபாலும்,

ஒரு மக்களின் சமூகமும் மதமும் வளர்ந்த கதையும்,

            உண்டதும் கண்டதும் ஆடியதும் பாடியதும்,

            மன்னரை பாடியதும் தெய்வங்களை வணங்கியதும்,

            வணிகமும் தொழிலும் வளர்ந்ததும் விரிந்ததும்,

            பாமரப் பாடல் ஓங்கி செந்தமிழ் கூடலானதும்,

            வரலாறு என்று கருதினால்,

            பண்டைக்காலம் முதல் கிபிஆறாம் நூற்றாண்டு வரை

            சீர்மல்கி செழித்த அந்த வரலாற்றை வகுக்க தக்க பல தகவல்களை உள்ளன. அதை இப்புதகம் தருகிறது.”

செப்டம்பர் 25, 2016 அன்று ஆழ்வார்பேட்டை டாக் செண்டரில் “தமிழகத்தின் ஆரம்பகால வரலாறு” என்ற தலைப்பில் நான் வழங்கிய உரையில், இம்மூன்று மொழிகளையும் சுட்டிக்காட்டினேன்.

இவற்றின் ஆங்கில மூலம் இங்கே

சென்னைப் பட்டணத்து எல்லீசன் - ஒலிப்பதிவு

ஒரு ஆங்கிலேயனின் தமிழ் கல்வெட்டு

தமிழில்பிறமொழி ஒலியும் எழுத்தும்

பிறஹா – தனி ஒரு மொழி

தமிழில் கணித சொற்கள்

போர்க்காலத்தில் சென்னை - 1 பல்லவர் சோழர் காலம்

போர்காலத்தில் சென்னை – 2 அடையாறு போர்

போர்காலத்தில் சென்னை - 3 முதல் உலகப்போர்

போர்காலத்தில் சென்னை –  4 இரண்டாம் உலகப்போர்

History - three perspectives

Here are three quotes about history, in particular Indian and Tamil history, that I find quite insightful and fascinating, all the more because they seem somwhat orthogonal to each other.

The first is by Bishop Robert Caldwell, famous for writing a book titled “Comparative Grammar of the Dravidian or South Indian Family of Languages,” which ushered in a new era in linguistics. This particular quote is from his book “The History of Tinnevelly.” Tinnevelly is the British spelling of Tirunelveli, a town and district in the far south of Tamilnadu.

        “It is singular fact, that the Hindus, though fond of philosophy and poetry, of law, mathematics and architecture, of music and the drama, and especially of religious or theosophical speculations, seem never to have cared anything for History.”

This is a very common observation, by most historians. The contrast between the voluminous histories of ancient civilizations like China, Egypt, Rome, Persia and even Sumeria, stands in stark contrast to the lack of a historical sense among the Indian literati.

But here’s a very different opinion, from a contemporary of Caldwell, the American novelist Mark Twain, who visited India in the later 19^th century. Obviously, Twain was no historian, but he had a sense of India as a culture that seems to transcend the dry series of events, that often constitute history.

      “India is the cradle of the human race, the birthplace of human speech, the mother of history, the grandmother of legend and the great grand mother of tradition.”

 A little hyperbolic, no doubt, but some of Caldwell’s British predecessors, like Sir William “Oriental” Jones, who founded and ran the Asiatic Society, and his remarkable successors like Horace Hayman Wilson, Henry Colebroke, James Prinsep and Alexander Cunningham and Lord Curzon would have wholeheartedly agreed. So would have the stalwarts of the Madras school of Orientalism, like Colin Mackenzie, FW Ellis and Walter Eliot. But the more lastingly famous Brits, like John Mill, Lord Thomas Macaulay and that irrepressible colonialist Winston Churchill would have and vehemently contest this. And it is their legacy that fills our history books, while the legacy of the Orientalists decorate the land and its musuems and the hearts of Indologists.

I give the final word on a sense of history, to one of my favorite historians, PT Srinivasa Iyengar, who begins his book “A History of the Tamils: From the earliest times to the sixth century AD,” thus:

“If by history is meant the story of rise and fall of royal dynasties, on the slaughter of an immense number of human beings on the fields of battle in the name of heroism, the tale of the displacement on the map of the world of large masses of humanity, eager to plunder the wealth accumulated by the patient toil of peaceful people, the narrative of rape of royal maidens and shedding innocent blood in revenge for the outrage, then Tamil India is the happy country, which has had no history to recount upto 600 A.D.

“On the other hand, if history means the slow evolution of the social and religious life of a people, under the stimulus of geographical conditions of the environment and the influence of contact with peoples who have developed different kinds of culture, the description of the slow change in the ways they ate and drank, played and loved, sang and danced, paid court to kings and gods, the relation of the story of development of their internal trade and commerce with foreign countries, far and near, the narration of the evolution of their literature from humble beginnings till a complicated scheme of literary convention was established, there are ample materials for reconstruction of the history of the Tamils from the earliest times upto 600 A.D. This story is attempted to be recounted in this book.”

On September 25^th, I gave a lecture on the History of the Early Tamils, for the Southern India Cultural Series, conducted by Ramu Endowments and its founder RT Chari, at Tag Center Alwarpet. And I used Srinivasa Iyengar’s book as a major source for that lecture and my understanding of Tamil history.

If you liked this essay, you might enjoy these too

1. Caldwell's discovery of the Munda Language Family
2. The Keezhadi excavation near Madurai
3. What did Brahmagupta do?
4. Macaulay Sanskrit and English
5. The Origin of Modern Chemistry
6. Madras - India's first modern city

தனி ஒரு மொழி

கிறுத்துவ மதத்தை பரப்ப தமிழகம் வந்த இத்தாலிய பாதிரியார் கான்ஸ்டாண்டைன் பெஸ்ஷி, தமிழை ஆழ்ந்து கற்று, ஆய்ந்து, தேம்பாவணி என்று ஒரு காவியத்தை படைத்து, விவிலியத்தை தமிழுக்கு அளித்து, உயிர்மெய் நெடில்களுக்கு தனிவடிவமும் கொடுத்த மாபெரும் சாதனையாளர். பள்ளியில் தமிழ் படித்த பலருக்கு இது தெரியும், சிலருக்கு நினைவிலும் இருக்கும். இவருக்கு பின் வந்த ஆங்கிலேய பாதிரியார் ராபர்ட் கால்டுவெல் திராவிட மொழி குடும்ப இலக்கண நூலை படைத்ததும் தமிழ்பேசும் நல்லுலகம் அறிந்ததே. முன்னூறு நானூறு ஆண்டுகளாக ஐரோப்பிய அமெரிக்க பாதிரியார்கள் உலகெங்கும் கிறுத்துவ மதப்பணி செய்ய பரவியதும், ஆப்பிரிக்க அமெரிக்க ஆஸ்திரேலிய ஆசிய பழங்குடி மக்களிடையே மதப்பணி செய்வதும் உலகறிந்தது.

மதப்பணி மொழிப்பணியாக மாறிய வரலாறு இன்றும் தொடருகிறது.

பிரேஸில் நாட்டின் சில காட்டுவாசி மக்களும் புதுகினியில் சில காட்டுவாசி மக்களும் இன்றும் உலகமயமாக்கத்தின் எல்லைக்கு அப்பால் உள்ளவர். கிறுத்தவ பாதிரியார்களின் ஆர்வத்தையும், மொழியியல் மனிதவியல் ஆய்வாளரின் ஆர்வத்தையும் இம்மக்கட் குழுக்களும் இனங்களும் கவர்ந்து வருகின்றன. வெரியர் எல்வின் சிலருக்கு ஞாபகம் வரலாம். (ஆங்கிலத்தில் ராமசந்திர குஹாவும், தமிழில் சிட்டி சுந்தரராஜனும் வெரியர் எல்வினை பற்றி நூல் எழுதியுள்ளனர் – இரண்டையும் நான் இன்னும் படிக்கவில்லை)

பிரஹா என்ற பிரேஸில் நாட்டு காட்டுவாசி மக்களின் மொழி இதுவரை மொழியியல் ஆய்வாளருக்கு புதிராக இருந்தது. அந்த மொழியை புரிந்துகொள்ளவே முடியவில்லை என்று திணறி நின்றனர். எப்படியோ புரிந்துகொண்டு விவிலியத்தை அம்மொழியில் எழுதி மதப்பணி செய்ய, டேனியல் எவரெட் என்பவர் ஒப்புக்கொண்டார். மொழியியல் என்ற துறை இருப்பதே அவருக்கு அப்பொழுது தான் தெரியும். மதப்பணி செய்யும் ஆர்வர்த்தில் கல்லூரியில் சேர்ந்து மொழியியலில் துரையில் பட்டம் வாங்கி, பிரஹா மக்களுடன் 1977ஆம் ஆண்டு வாழச் சென்றார்.

மதப்பணியை விட அவருக்கு மொழியியலே ஆர்வம் தூண்டியது. மத நம்பிக்கை இழந்தார். நாத்திகரானார். இவ்வகை மனமாற்றம் புதிதல்ல – கிறுத்துவ பாதிரியாக விரும்பி, ஏதேதோ படித்து, நாடும் நகரமும் திரிந்து, பல புதிய கலாச்சார விஞ்ஞான பொருளாதார கருத்தக்களை புரிந்துகொண்டு நாத்திகராக மாறியவர்கள் தாம் இங்கிலாந்தின் அறிவியல் ஆய்வு மையமான ராயல் சொசைட்டியின் அஸ்திவார ஜாம்பவான்கள் – சார்லஸ் டார்வினை போல். 

விஞ்ஞானம் வேறு மதம் வேறு என்று இரண்டையும் விட்டுக்கொடுக்காதவர்களும் உண்டு, கால்டுவெல், திருச்சி பிஷப் ஹீபரை போல்.

வீரமாமுனிவர் கால்டுவெல் போல் அவர் வாழச் சென்றது வேளான் சமுதாயமோ நாகரீகமோ அல்ல. அவர்களோடு வேட்டையாடும் வாழ்க்கையில் இறங்கினார்.

பிரஹா மொழியை கற்றுக்கொண்டார் எவரெட். அதிசயமும் அபூர்வமும் பொங்கி வழியும் மொழி பிரஹா, என்று உணர்ந்தார். சமீப காலங்களில் நோம் சாம்ஸ்கி என்ற அமெரிக்க பேராசிரியரின் கருத்துக்கோட்பாடுகளே மொழியியலின் பெரும் புரட்சியை ஏற்படுத்தி, அசைக்கமுடியா உண்மையாக கருதப்பட்டன.

சாம்ஸ்கியின் மொழியியல்

1) எல்லா மனித இனங்களும் ஏதோ மொழி பேசுகின்றன. பிறக்கும் போது குழந்தைகளுக்கு பேச்சுத்திறன் இல்லை. ஆனால் சிறு வயதிலேயே பேச குழந்தை கற்றுக்கொள்ளும். இது மனித இனத்திற்கு மட்டுமே உள்ள திறன். மற்ற விலங்குகளுக்கு இந்த திறன் இல்லை.

2) ஒவ்வொரு மொழிக்கும் ஏதோ ஒரு வகை இலக்கணம் உள்ளது. எழுத்தே இல்லா மொழிகளுக்கும் இலக்கணம் உண்டு. இவ்விலக்கணங்களின் பொதுவான அடிப்படை, எல்லா மனிதர்களின் மூளையிலும் உள்ள ஒரு அமைப்பின் விளைவு.

சாம்ஸ்கியின் பொது இலக்கண கொள்கையில் நான் புரிந்துகொண்டதை மிக சுருக்கமாக இவ்விறு விதிகளாய் எழுதியுள்ளேன். இது நான் விக்கிப்பீடியாவில் படித்த சிறுகட்டுரையின் சாராம்சம் மட்டுமே. 

பிரஹா மொழி சாம்ஸ்கியின் கொள்கைகளுக்கு விதிவிலக்காக இருப்பதாக சொல்கிறார் எவரெட். 

நிற்க.

பிரஹா மொழியை கற்ற டேனியல் எவரெட் கூறும் சில விசித்திரங்கள்

(க) எண்கள் இல்லா மொழி

ஒன்று என்ற எண்ணே இல்லையாம்! உலகில் எண் இல்லாத வேறு எம்மொழியும் இல்லை.

சிறிதே வளர்ந்த பழங்குடிகளில்கூட நான்கு ஐந்து வரை எண்கள் இருக்கும். சில மொழிகளில் ஐந்து என்ற சொல்லே பலவின்பாலை குறிக்கும். “கோடானு கோடி” என்று நாம் சொல்வது போல் “ஐந்து” என்பதை அவர்கள் மாபெரும் எண்ணாகவும், “நிறைய”, “பல”, “எண்ணமுடியாத” என்ற பொருளிலும் சொல்வார்கள்.

(ச) நீளா மொழி

ஒரு மொழியில் ஒரு வாக்கியம் சொன்னால், ஒரு சில சொற்களை, சொற்றொடர்களை சேர்த்து, அந்த வாக்கியதை நீட்டலாம். மற்ற மொழிகளில் ஒரு வாக்கியத்திற்கு இது தான் நீளம் என்ற வரையளவு ஏதும் இல்லை. பிரஹா மொழியில் வாக்கியத்திற்கு அளவு உள்ளதாம். அது நீளா மொழி.

(ட) 11 ஒலிகள் 

மூன்று உயிரெழுத்து எட்டு மெய்யெழுத்தும் கொண்ட மொழி – மூன்று உயிரொலி எட்டு மெய்யொலி என்று சொல்வதே தகும் என்று தோன்றுகிறது.

(த) பொதுச்சொல் இல்லை

 பாம்பு என்று கண்முன் உள்ள பாம்பை சொல்லலாம், பொதுவாக பாம்புகளை பற்றி பேசலாம். பிரஹா மொழியில் பொதுவாக இனத்தையோ பொருளையோ பேச சொற்கள் இல்லையாம்!

(ப) காலம் இன்மை

நிகழ்காலம், இறந்தகாலம், எதிர்காலம் என்று மூன்று காலங்கள் அடிப்படையாக எல்லா மொழியிலும் உள்ளன. பிரஹாவில் நிகழ் காலம் மற்றுமே திகழ்கிறதாம். ” “நேற்று இதை செய்தேன், நாளை இதை செய்வேன்” என்று யோசிக்கும் திறன் இருக்கிறது ஆனால் அவர்கள் கடந்ததை பேசுவதே இல்லை என்கிறார். குறிப்பாக நெடும் பழங்காலத்தையோ தூரத்து எதிர்காலத்தையோ அவர்கள் பேசுவதில்லையாம். இது மொழி விசித்திரம் மட்டும் இல்லை, அவர்கள் பண்பாடு என்கிறார். பேசாத கருத்துக்களுக்கு சொற்கள் உண்டா?

இபிப்பியோ – இது ஒரு பிரஹா சொல். அனுபவத்தை குறிக்கிறது. கண்ணால் பாப்பதும், காதால் கேட்பதும், தானாக அனுபவிப்பதும் அடக்கும் ஒரு சொல் – இதை மற்ற மொழிகளில் எப்படி மொழிப்பெயர்ப்பது? அனுபவத்திற்கு அப்பாற்பட்டதை அவர்கள் பேச விரும்புவதில்லையாம். நம்ப விரும்புவதில்லையாம்.

(ற) கதையோ வரலாறோ இல்லை

 தானாக அனுபவிக்காத சம்பவங்களை மீறி அவர்கள் பொதுவாக எதையும் நம்ப தயாராக இல்லை. இதனால் அவர்களுக்கு கதைகள் மீது விருப்பமில்லை. வரலாற்றை பற்றி கவலையும் இல்லை. இபிப்பியோ இன்றி உலகில்லை. இது மொழியின் கலாச்சார தாக்கமா?

(ங) தெய்வமும் இல்லை

தன் வளர்ப்பு தாய் தற்கொலை செய்ததால் யேசுவிடம் ஆறுதல் தேடினாராம் டேனியல் எவரெட். அதனால் மதப்பணியில் இறங்கினார், பிரஹாவை தேடி அவர்களுக்கு யேசுவை போதிக்க சென்றார். டேனியலின் இபிப்பியோவில் இல்லாத யேசுவையோ (வேறு எந்த தெய்வத்தையோ) அவர்கள் நம்பவும் தயாராக இல்லை, அதை பற்றி பேசவும் விரும்பவில்லை. வானம் பூமி செடி கொடி இவற்றை யார் படைத்தார் என்பதில் அவர்களுக்கு ஆர்வமில்லை. அவையெல்லாம் உள்ளன அவ்வளவு தான், அவற்றை யாரும் படைக்கவில்லை என்று அலட்சியமாக எவரெட்டின் கேள்விகளுக்கு பதிலளித்தனராம்.

அவர்கள் கேட்ட கேள்விகளும் அவர்களின் வாழ்க்கை முறையும் இயல்பான இன்பமும் காலபோக்கில் எவரெட்டை பாதித்தது. ஆறுதலுக்காக தான் நம்பிய கடவுளும் வருத்தமில்லாத ஆறுதல் தேவையில்லாத மக்களுக்கு தேவையில்லை என்று முடிவெடுத்தாராம் எவரெட். பிரஹா மக்களை பார்த்து அவர் நாத்திகராக மாற்றிவிட்டார்.

எண்கள் இல்லாத மொழி என்பதால் 1,2,3 தவிர்த்து க ச ட த என்று வரிசைபடுத்தி எழுதினேன். ங என்று முடிக்காமல் ஙே என்று முடித்திருக்கலாம். 

தொடர்புடைய பதிவுகள்

1. எவரெட் நேர்காணல் - ஆங்கிலத்தில். இந்த கட்டுரையின் அடிப்படை

2. இபிப்பியோ - காணொளி

3. எவரெட் நாத்திகரானது - ஒலிப்பதிவு

4. கால்டுவெல்லின் மொழிப்பணி

Caldwell - Dravidian and Munda Languages

Most Indians think there are two families of languages in India:
1. Indo-Aryan, which are descended from Sanskrit, which in turn may have descended from a proto-Indo-European language
2. Dravidian, which are descended from Tamil, or perhaps a lost proto-Dravidian

But perhaps most don't realize that there are at least two other language families spoken in India: the Munda languages spoken mostly by tribes in Central India, and Tibeto-Burman language of the peoples who live along the Himalayas.

Today is the 200th birth anniversary of  Bishop Robert Caldwell, who in 1856 published a book 'A Comparative Grammar of the Dravidian or South-Indian Family of Languages'. In the last few days, some Tamil TV channels have been singing his praises, for the great service of discovering that not only that Tamil was not a daughter language of Sanskrit, but it is the mother of the south Indian family of languages called Dravidian. A statue for Caldwell was erected on the Marina beach in Madras, in 1968, shortly after the DMK formed the Tamilnadu government. Recently, Thomas Trautmann, in a book 'Languages and Nations' has claimed that :

1. The credit for discovering the Dravidian language lies elsewhere
2. The true accomplishment of Caldwell, was not the discovery of the Dravidian family of languages but the determination of its true extent
3. And the fact that it is not the same, as the second non-Indo-European language family of India, the Kolarian or Munda or Austro-Asiatic language family.

Map of Language Families : India

While searching for this language map on Google images, I came across this marvelous map of South Asian languages at a Columbia University website. My first encounter with serious linguistics was in 1999, when I saw the language maps of Africa (Chapter title: How Africa became black) and China (Chapter title: How China became Chinese) in Jared Diamond's marvelous book Guns, Germs and Steel. I reviewed this book last year at Gandhi Centre, Thyagaraya Nagar, covering mainly the section on pre-history of man. My second encounter with serious linguistics was when I attended a series of lectures by Prof Swaminathan, founder of the Tamil Heritage Trust, regarding the Story of Scripts. A titan among us is Iravatham Mahadevan, whose contention that Tamil gave the world the meyyazhuthu, on which line I started an email debate with Prof Swaminathan, which flowered into a friendship and association that have been incomparable.

There were several encounters with languages, linguistics, scripts, epigraphy, etc. in the last few years, which I have found delightful. I will share them in future blogs. Currently running, are such weekly discussions, digressions and indiscretions, in the guise of Sanskrit classes in Kotturpuram.

Map of Language Families : South Asia