போர்க்காலத்தில் சென்னை - பல்லவர் சோழர் காலம்

ஆகஸ்டு 22 ஆம் நாள் சென்னை தினமாக (Madras Day) சமீபத்தில் கொண்டாடியது வாசகர்களுக்கு நினைவரிக்கும். குறிப்பாக இந்த ஆண்டு சென்னைப்பட்டிணத்தின் 375ஆம் பிறந்தநாளாக, ஆகஸ்டு மாதம் முழுவதும் சொற்பொழிவகளும் வினாவிடைப்போட்டிகளும் கலை விழாக்களும் பாரம்பரிய யாத்திரைகளும் நாளொருமேனியும் நாளிதழ்களிலும் தொலைகாட்சிகளிலும் ஒரு திருவிழாவாக கொண்டாடி மகிழ்ந்ததில், சென்னை நாடளாவிய பிரசித்தி மழையில் குளித்தது. 

சென்னை ஒரு நகரம், மதறாஸ் ஒரு உணர்ச்சி என்று, ஊரின் இரு பெயர்களையும் இணைத்து ஒரு முழக்கக்குறளும் பிறந்தது! 

ஒரு சிலர், ஆங்கிலேயர் கோட்டை கட்டியதை ஏன் இப்படி கொண்டாடுகிறோம் என்று வினவினர். ஏழாம் நூற்றண்டில் அப்பரும் சம்பந்தரும் திருவொற்றியூரையும் திருமயிலையையும் பாடியிருக்க, எட்டாம் நூற்றாண்டு பல்லவர் கல்வெட்டு திருவல்லிக்கேணியிலும் இருக்க, 17ஆம் நூற்றாண்டில் கட்டிய கோட்டைக்கு ஏன் கொண்டாட்டம் என்ற கேள்வியும் எழுந்தது.

பல்லவர் சோழர் காலத்து போர்

அந்த பல்லவர் காலத்தில் நம் போர் கதையை தொடங்குவோம். நரசிம்ம வர்ம பல்லவனுக்கும் சாளுக்கிய புலிகேசிக்கும் தாம்பரம் அருகே உள்ள மணிமங்கலம் என்ற ஊரில் போர் நடந்தது. அப்பொழுது காஞ்சிபுரமே தலைநகரம் – மயிலையும் திருவொற்றியூரும் திருவான்மியூரும் ஒரு நாள் பயண தூரத்து கிராமமோ சிற்றூரோ என்றிருந்தன. பண்டைக்காலத்தில் நதிகள் கடலில் கலக்கும் இடங்களே துறைமுகங்களாக இருந்தன (இத்தகவலை முதலில் எனக்கு ஒரிசா பாலு என்ற பாலசுப்ரமணியமும், பின்னர் இந்திய கப்பற்படையில் பணிசெய்து, “கடலோடி” “கடல்வழி வணிகம்”, “மதராசபட்டணம்” நூல்களை எழுதிய நரசையாவும் தெரிவித்தனர்). அடையாறு கடலில் சேர்ந்த மயிலாப்பூர் ஒரு துறைமுகமாக இருந்தது.

சென்னையில் பெரிதாக எந்தப் போரும் நடக்கவில்லை. காஞ்சி, வந்தவாசி, ஆற்காடு என்று சென்னை அருகிலும், மைசூர், பிளாசி, விஜயநகர் என்று தொலைவிலும், அமெரிக்க சுதந்திர போர், ஆங்கில ஃப்ரெஞ்சுப்போர், முதலாம் இரண்டாம் உலகப்போர் என்று வேறு நாடுகளிலும் நடந்த சில போர்கள் சென்னை மக்களை விதவிதமாக பாதித்தன. சமீப காலத்து போர்களின் விளைவுகளை ஆவணங்கள் மூலம் தெரிந்துகொள்ளலாம், பண்டைக்காலத்து வரலாறை ஓரளவு யூகிக்கவே முடியும்.

பல்லவ சாளுக்கியப் போரினால் சென்னை மக்களுக்கு நேரடி பாதிப்பு இருந்ததாக ஆவணங்கள் ஏதும் இல்லை. அதற்கு முன் மகேந்திர பல்லவன் ஆட்சியில், புலிகேசி மன்னன் காஞ்சி நகரை பல மாதம் முற்றுகையிட்ட பொழுது, சாளுக்கிய படைகளின் உணவுக்காக பல ஊர்களின் பயிரும் மற்ற விளைச்சலும் சூரையாடப்பட்டிருக்கும் என்றும், அதில் சென்னை மக்களும் அவதிப்பட்டிருப்பார்கள் என்றும் யூகிக்கலாம். ஆனால் அன்றைய மன்னர்கள் போர்களங்களில் மட்டுமே சண்டைசெய்ததால் கிராம மக்களுக்கு நேரடி உயிர்சேதம் ஏதும் இருந்திருக்காது.

மணிமங்கலத்தில் ஒரு பெருமாள் கோயில் உள்ளது - இதில் மூலவராய் நிற்கும் விஷ்ணு வழக்கத்துக்கு மாறாக இடது கையில் சக்கரத்தையும் வலது கையில் சங்கையும் தரித்து காட்சி அளிக்கிறார். போருக்கு பிராயசித்தமாய் கட்டிய கோயில் என்று அர்ச்சகரும் ஊர் மக்களும் சொல்லுவர் - ஆனால் எந்த போர் என்று கேட்டால் சிலருக்கே தெரிந்திருக்கலாம்.

மணிமங்கலம் விஷ்ணு கோயில்

பின்னர் முதலாம் பராந்தகசோழன் காலத்தில் அரக்கோணம் அருகில்லுள்ள தக்கோலத்தில் ராஷ்டிரகூட்டருக்கும் சோழருக்கும் போர் நடந்தது. இந்த போரின் விளைவுகளை பற்றியும் தகவல் இல்லை. ஆனால் இந்த போர் நடக்குமுன் வீராணத்தில் முகாமிட்ட படைகள், அவர்களது தளபதியும் பராந்தகனின் மகனுமான ராஜாதித்யன் கட்டளையில் அங்கு ஒரு பெரிய ஏரியை வெட்டி, வீரநாராயணன் என்ற பராந்தகனின் இயற்பெயரை அவ்வேரிக்கு சூட்டினர். இது பின்னாளில் வீராணம் என்று பெயர் மருவி இன்றைய சென்னை மக்களுக்கு முக்கிய தண்ணீர் தடமாக உள்ளது. ஆயிரம் ஆண்டுகளைத்தாண்டி ஒரு போரின் விளைவு நீடிப்பது வரலாற்று விசித்திரம்.

இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் கூவம் நதி தொடங்கும் இடத்தில் ஆங்கிலேயர் ஒரு அணையை கட்டினர். இதனருகே உள்ள நிலத்தில் தக்கோலப் போர் நடந்திருக்கலாம் என்று   “காவிரி மைந்தன்” “Gods, Slaves and Kings” நூல்களின் நாவலாசிரியர் வெங்கடேஷ் ராமகிருஷ்ணன் கூறுகிறார். கூவம் நதியின் வரலாற்றை ஆராயும் முயற்சியில் அவர் தற்போது ஈடுபட்டுள்ளார்.

தக்கோலத்தில் கூவம் நதியில் அணை

அச்சுறுத்தல்கள்

பதினேழாம் நூற்றாண்டு வரை சென்னை வரலாற்றில் முக்கியமில்லாத சின்ன ஊராகவே இருந்தது.

பதினாறாம் நூற்றாண்டில் போர்த்துகீசியர் சென்னைக்கு வந்து சாந்தோமில் ஒரு கோட்டையை அமைத்தனர். பாரதத்திற்கு கடல்வழி வந்த முதல் ஐரோப்பியர்கள் போர்த்துகீசியரே. பழவேற்காட்டில் டச்சு மக்களும், தரங்கம்பாடியில் டென்மார்க்கினரும் பின்பு ஜெர்மானியரும், பாண்டிச்சேரியில் ஃப்ரெஞ்சும் அடுத்தடுத்து வந்தனர். ஒரு நூற்றாண்டுக்கு நிலங்களை வாங்குவதும் கிராமங்களை வாடகைக்கு எடுப்பதுமே ஐரோப்பியரின் நடவடிக்கையாக இருந்தது. 1701 இல் தாவூத் கான் படையெடுப்பும் அச்சுறுத்தலாக தொடங்கி, போர் ஏதும் நடக்காமல், சமாதான வெறி வீசி, விருந்தில் முடிந்தது. 

சம்பந்தபட்ட பதிவுகள்

1. அடையாறு போர்

குறிப்பு இப்பதிவு, லேடீஸ் ஸ்பெஷல் பத்திரிகையின் தீபாவளி மலரில் வந்த ”போர்காலத்தில் சென்னை” என்ற என் கட்டுரையின் முதல் பகுதி.

Purnagiri - the Tantrapitha

The following is  a summary of a paper title "Purnagiri : The Tantrapitha" written by Dr Nagaswamy and published in his book Facets of South Indian Art and Architecture. This was one of the papers which I summarized in my lecture, for the ongoing Tamil Heritage Trust Pecchu Kacheri.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

The Hevajra Tantra, a 7^th century Buddhist book, refers to four important pithas:

            Jaalandhara, Oddiyaana, Purnagiri and Kaamarupa

While the other three have been identified, Purnagiri was disputed. Such texts as Sadhaanamaala, Rudrayaamala, Abul Fasl’s Ain-i-Akbari and Hindu texts that refer to Saaktha pithas refer to these. 

DC Sirkar identified Purnagiri near Bijapur.

Agehananda says four pillars are allocated to four directions, but it is purely theoretical. Oddiyaana is far west, Jaalandhara in north west, and others in far east, none in the south.

Nagaswamy identifies a Kannagi temple on the Kerala – Tamilnadu border, whose oldest inscription is of RajaRaja Chola. It also has inscriptions of Maravarman Sundara Pandya and Kulasekhara Pandya, which identify the mountain as Purnagiri and the presiding deity as Purnagiri Aludaiya Naaciyaar. There are no records after 14^th century.

Lokesh Chandra said that Oddiyaana is Kanchipuram Kamakshi temple, citing extensively from Tibetan Buddhist sources. The word kacchi in Tamil means Oddiyana as a waist-belt. But no Tamil epic like Silappadikaaram or Manimegalai use the word Oddiyana.

Second, as per Lokesh Chandra, the city of Kanchi was called WuCha mean Uda (Oddiyana), in a letter by the king of WuCha addressed to Chinese emperor, by the 8^th century Buddhist teacher Prajnaa. But Kanchi was called Kin-chi by Hwi-Li a contemporary of Prajnaa

A poem in the Rudrayaamala, compares the various impartant sites to parts of the human body. A section of this poem is given below:

Muulaadhaara Kamarupam hrdi Jaalandharam tathaa

lalaatE Purnagiri-aakhyam ca Oddiyaanam tad-oordhvakE

Vaaranaasim bhruvOrmadhyE Jvalanteem lOcana dvayE

(Rudrayaamala, cited in Tantrasaastra)

Third, all texts locate Oddiyana in the east.

Citing such evidence, Nagaswamy concludes that the Purnagiri is the hill with the Kannagi temple, not Kanchipuram Kamakshi temple.

Siva in Chidambaram is worshipped with Vedic chants, considered prescribed by Patanjali, who is considered same as author of Mahabhaashya and Yoga Sutra. This is mentioned by Umpathy Sivam in the 14^th century.

Nagaswamy differs. He thinks that  Makutaagama is followed. Also peculiarly, Devi is worshipped with Tantric chants, from Saakta texts. There are no Vedic chants used in the worship of Parvati. This too points to a strong Saakta influence, perhaps the reflection of Bengal influence, where the Saakta cult is very strong.

Hitler’s son

My father, Rangarathnam, orator - perhaps at a Vivekananda College function.

 This was in June 2010.

“What books are those?” asked my father, Rangarathnam.

“Short stories by Indira Parthasarathy,” I replied. “He autographed them.” I was returning from a function at Tag Center, where Tiruppur Krishnan and three others performed public readings of four of the author’s short stories, from two volumes published by Kizhakku Pathippagam.

“We would sit on the same porch and he would tease me, you know,” said my father. He was suffering from dementia, and which was only diagnosed the previous year. He had some difficulties with new memories, but had excellent recollection of his earlier days. His eyesight and hearing had deteriorated, he rarely went out anymore, but at least he was off the terrible, twice daily, insulin injections, taking tablets instead.

We had not had a good conversation in a while. But something about Indira Parthasarathy triggered memories and he talked of several childhood memories, of school days in Kumbakonam (but almost never college life); of work as a lawyer in the Madras High Court, but rarely of earlier days in Madras.

This was the first time he had talked of childhood days with Indira Parthasarthy.

In October, my father passed away.

I met Indira Parthasarathy at the Tamil Teritage Trust’s Lecture Kacheri in Raga Sudha hall in December 2011, where I introduced myself as Rangarathnam’s son. “How is Rangarathnam?” he asked eagerly. “I’m sorry, he passed away last year,” I said. He was stunned into silence. After a few minutes, he said, “It’s always a shock to hear that one of your colleagues has passed away.”

In July 2012, Mr Narasiah invited me along with four others, to speak at Bharathi Illam, about Krittika’s  (pen name of Mathuram Bhuthalingam) book “Finger on the Lute” - a biography of Subramania Bharathi. You can imagine my numbness – being asked to talk about Bharathi at the house where he stayed! What an honour.

With Artist Gopulu

When I went there, I saw artist Gopulu and Indira Parthasarathi, seated side by side, socialising with admirers. Gopulu whose sketches adorned Krittika’s book, asked my name and delightedly(!!) said that his name was Gopu too! Then he autographed my book.

I turned to Indira Parthasarathi, sure that he would not remember me, and introduced myself, as “Rangarathnam’s son.” Without a beat he responded, “You have an identity of your own.”

That took my breath away. It was a reprimand, fatherly advice and a philosophical opinion, epigrammatically crisp in its phrasing. In every person’s life, there must come such a moment, better early than late. I also realized how sharp and mentally agile Indira Parthasarathi still was, in contrast to my father who had suffered from memory loss.

One of the great heroes of the Indian Republic, and architect of the Green Revolution of the 1960s, Dr MS Swaminathan, was in attendance. He is the son in law of Krittika and her daughter, Smt Mina Swaminathan, who had requested Mr Narasiah to arrange the evening’s program. I really wanted to meet him, but I had been thoroughly tongue-tied with Gopulu, and I knew I would have nothing to say to him either. When I was at Texas A&M university, I resolved many times to visit Norman Borlaug, who was an Emeritus Professor in the campus, but could never muster up the courage or overcome the diffidence to do so. It doesn’t matter, I would tell myself, just go around to his office, say “Thank you” and come back. But I could never do it.

Other celebrities like Rajumar Bharathi, the poet’s descendant, GnanaRajasekharan, the director of a Tamil movie on Bharathi were also present, as was Professor Swaminathan of Tamil Heritage Trust. Mr Narayanaswami, who had come from Palavakkam, was kind enough to take photos.

After our speeches were over, Prof Swaminathan gave me a thumbs up and a smile on his way out, Indira Parthasarathi had a word of praise (Veluthu vaangitteenga “வெளுத்து வாங்கிட்டீங்க”).

Gopulu, Narasiah, Rajkumar Bharathi on the dais

Gopu speaking about "Finger on the Lute"

“Your father and I acted in a college play,” he reminisced. “It was written by KK Pillai, the historian. The Second World War had ended, and the Nuremberg trials conducted. Several Germans and Japanese warriors were tried and convicted for war crimes. Pillai considered this “Victor’s Justice” – no justice at all, just a sham trial.

“Anyway we staged that play. I acted as a Public Prosecutor in that play. Your father also acted in it.

“He played the role of Adolf Hitler.”

Nothing, I thought, could top an evening where I had spoken on Bharathi at his house, to an audience of the poet’s family, and living legends like MSS, Gopulu and Indira Parthasarathy himself. But you can imagine how I must felt about this statement! Talk about a lightning bolts from a blue sky.

My father never told me about this. In fact, he had never spoken of his college days in Kumbakonam, never of having acted in any play, certainly not of dressing up as Der Feuhrer himself.

Me and Indira Parthasarathi at Bharathi Illam, Thiruvallikeni, Madras

This year, Indira Parthasarathi spoke on Silappadhikaram at Tamil Heritage Trust. I gave a brief introduction to our group, then mentioned this incident to the audience. At the end of his speech, I again asked him if he remembered me.

“How could I forget Hitler’s son?” he quipped. 

Mein Feuhrer!

Related Posts
1. Rangarathnam - Lady and Gentlemen
2. Teacher's Day
3. With Narasiah - Tagore and UVesa
4. என் அப்பாவுக்கு பிடித்த கவிதை

Lady and Gentlemen

1970. Or maybe late 1969. Evening. Ranade Library in Luz, Mylapore. Malcolm Adiseshiah was about  to deliver a lecture on economics at the Srinivasa Sastri Hall.

Malcolm Adiseshiah and wife - photo at MIDS, Adayar, Madras

“Ladies and Gentlemen,” he began. Then he corrected himself.

“Lady and Gentlemen,” he said, smiling at the only lady in the room.

After a pause, while other necks craned to glimpse the only lady in the room, he improved upon his correction.

“Lady with a baby in her hand, and Gentlemen,” he grinned, and this time the audience broke into 

laughter and approval.

My father, Rangarathnam, told me this story. At that time he was an upcoming lawyer in the Madras High Court - a Mylapore vakeel in Tamil parlance; a part time lecture on Mercantile and Commercial Law at the Vivekanda College; an amateur novelist – at least one of his stories had been published in either Kumudam or Ananda Vikatan, under the pseudonym Athreyan; with a suspended career in politics – he had contested the 1967 Madras elections under a Congress ticket for post of Corporation Councillor and had lost in the DMK wave.

The lady with the baby was Pushpa. She had written her MA (Economics) final papers in April 1969, while eight months pregnant.

She was my mother.

I was reminded of the incident when I attended a lecture at MIDS, in Adayar, yesterday. MIDS was founded by that very Adiseshiah.

There is famous incident in the life of Subrahmanya Bharathi, when he went to meet Sister Nivedita and she asked him why she hadn't brought his wife.

My dad always beamed with pride when he told me this story. I think about this when I see the rare couple attend a program together.

The photo below is of my parents, at a School Day function in CIT Colony English Primary School, Mylapore where my sister, my brother and I studied first. This photo is from 1978 - my father was Chief Guest and my mother gave away the prizes.

Pushpa and Rangarathnam

Related Posts
1. On Teacher's Day
2. அப்பாவுக்கு பிடித்த கவிதை

அடையாறு போர்

1746ஆம் ஆண்டு, பாண்டிச்சேரியில் இருந்த ஃப்ரெஞ்சு ஆளுனர் டூப்ளே, சென்னை நகரை கைப்பற்ற ல போர்தனே (La Bourdannais) என்ற தளபதியின் – இவர் மொரீசியசில் ஆளுனராய் இருந்தவர் - தலைமையில் ஒரு படையை அனுப்பினார். இந்த படை செப்டம்பர் பத்தாம் நாள் புனித ஜார்ஜ் கோட்டையை கைப்பற்றியது. பத்தே நாட்களில் முற்றுகை தொடங்கி கோட்டையை ஃப்ரென்சு படை கைப்பற்றினர்.

அக்டோபர் மாதத்தில் ஆங்கிலேயர்களுடன் நட்புறவு கொண்ட ஆற்காட்டு நவாப், தன் மகன் மஃபூஸ் கான் தலைமையில், ஃப்ரெஞ்சிடமிருந்தி  மீட்ட பத்தாயிரம் வீரர்கொண்ட படையை அனுப்பினார். இருநூறு இந்திய சிப்பாய் கொண்ட ஃப்ரெஞ்சு படையினர், கேப்டன் பாரடிஸ் என்ற சுவிட்சரலாண்டு தளபதியின் தலைமையில் நவாபின் படையை அடையாற்று கரையில் சந்தித்து தோற்கடித்தனர். சின்னப்போர்தான் – காலையில் தொடங்கிய போர் மாலைக்குள் முடிந்துவிட்டது.

அடையாறு நதியும் பாலமும் - ப்ரோடி அரண்மனையிலிருந்து

இது வரலாற்றில் மிக முக்கியப்போர் என்று எஸ். முத்தையா கூறுகிறார். ஐரோப்பிய பயிற்சியும், துப்பாக்கியும், சரியான தலைமையும் கொண்ட சின்ன படை கூட, கட்டுப்பாடோ சரியான பயிற்சியோ இல்லாத ஒரு இந்தியப்படையை தோற்கடிக்க முடியும் என்று இதிலிருந்து ஆங்கிலேயர் கற்றுக்கொண்டனர். இதற்கு பின் அவர்கள் மெட்றாஸ் ரெஜிமெண்ட் என்ற ஒரு படையை தொடங்கி, ஐரோப்பிய போர் பயிற்சியும் கட்டுப்பாடும் ஆயுதங்களும் அவர்களுக்கு வழங்கி தங்கள் பலத்தை பெருக்கிகொண்டனர். வணிகம் செய்ய மட்டுமே வந்த ஆங்கில கம்பெனி நாடு கைபற்றி ஆளும் ஆசையும் திறமையும் வளர்த்துக்கொண்டது. 

இந்த் மெட்றாஸ் ரெஜிமெண்டு தான் இன்றைய பாரத நாட்டு ராணுவத்தின் மிக தொன்மையான் பிறிவு. பிற்காலத்தில் பர்மா நாட்டை இவர்களே பிடித்தனர். மதராசபட்டினத்தில் ஒரு சின்னக்கோட்டையில் வணிகம் செய்ய தொடங்கி, கட்டபொம்மன் போன்ற பாளையக்காரர்களையும், ஹைதர் அலியின் படையையும், வங்கத்தில் பின் முகலாய படையையும், 1800களில் மராட்டியர் சீக்கியர் படைகளையும் தோற்கடிக்க, ஆங்கில பேரரசின் வித்து அடையாற்றின் கரையில் தளிர் விட்டது. 

ஆதாரம்

முத்தையாவின் ஆங்கில கட்டுரை. சில சொற்பொழிவுகளிலும் முத்தையா இதை கூறியுள்ளார்.
நேற்றே இச்சுட்டியை சேர்க்க மறந்ததற்கு மன்னிக்கவும்.

---------------

இந்த கட்டுரை சென்ற மாதம் லேடீஸ் ஸ்பெஷல் தீபாவளி மலரில், ‘போர் காலத்தில் சென்னை’ என்ற தலைப்பில், பிரசுரமான என் கட்டுரையின் ஒரு பகுதி. ஐஐடி பேராசிரியர் ராமனும், எழுத்தாளர் காந்தலக்ஷ்மி சந்திரமௌலியும் கேட்டதால் நான் எழுதிய கட்டுரை.

தொடர்புடைய கட்டுரைகள்

சென்னை கட்டுரைகள்

வரலாறு கட்டுரைகள்