Sunday, 28 June 2015

Kalasalingam College Reunion

College Reunion
On Saturday, May 23, 2015, the third batch of students of Arulmigu Kalasalingam College of Engineering, Krishnankovil, Srivilliputhur taluk, had a 25th year reunion. This was held at Esthell Resorts, near Tirukkazhukunram, not far from Mamallapuram. Nearly fifty  people of the 1986-1990 batch were in attendance, several with their families. A good number were people living in Madras, while others drove or took a train from other parts of Tamilnadu. But quite a few alumni had flown in from countries like Malaysia, China, USA, Scotland, UAE, Oman, Brunei, and some from various parts of India, to be at this reunion.

While small subgroups had got together on occasion in the intervening 25 years between graduation and this reunion, and so could recognize each other, some of us were seeing each other for the first time after college, and hilarious confusion reigned when we wrongly identified each other. Our college had only three courses at that time, Civil Mechanical and Computer Engineering, but has since expanded and become a deemed university. There were roughly 190 students in our batch, half of whom stayed in a hostel on the college campus, whereas others were mostly day scholars from nearby towns. The hostelites generally knew each other; it was in remembering day scholars from differing courses, that perhaps the most confusion reigned. But also, some of us had changed so dramatically, by weight and facial appearance, and the passage of years.

My plans were not certain until the final week, and I was not sure I would join them, so when I arrived, it was a surprise to most of them. I drove early that morning to Tiger Cave near Mamallapuram early in the morning to investigate a couple of things and was delighted that I could find at least one, which I will merely note as Colin Mackenzie’s Inscribed Stone. At Esthell, heading the reception committee were Puli Saravanakumar and my first year roommate Rammohan, two of the chief organizers, Asokan from Muscat, Arumugasamy from Uttar Pradesh, Kumar, Prasad, Watrap Saravanan, Kannan, Dote Radhakrishnan. Some of us spent a few minutes catching up, as others arrived.

For a while, Asokan recalled his early days working in north India with Watrap Saravanan and Arumugasamy. The latter has had to manage a recurring swelling of cerebral fluid in his younger son – a difficult challenge for any family – but thanks to medical advances, going well so far. Kannan recalled his challenges with bipolar disorder. The minor irritants of our daily lives fade in the face of these harder turbulences. Then we joined the larger group still receiving new arrivals - Guhan from Singapore, Saravanan from Malaysia, Johnson, Pandyan from Tuticorin, Murali from Trichy, Kingsley from Brunei, Robert, Jayasekar, Shahul Hameed,  Thevaram Senthilkumar, Thirunavukkarasu from China, just to mention a few. Very little of the jocularity or the camaraderie can be captured even by video, let alone an essay. I write this a month after the reunion, but so many of the memories are still quite fresh.

I have never been hugged so much or so often, or by so many, in my life.

Especially by sweaty guys in their forties, at midday at the peak of a Madras summer!

I think I offended a few people by not recognizing or remembering them. Madurai Viswanathan, now in Scotland, wanted to avoid this mistake, so stood next to me while I identified a few people. When Ilango from Salem looked at Dote Rathakrishnan and commented that the latter had lost weight, there were roars of delight from our group. Dote from Thoothukudi, greeted Johnson also from the same place and said they were meeting for the first time since college. Saravanan and Kingsley said they were quite delighted to see me, a couple of people mentioned they read my blog, and Murali commented that NDVenkatesan’s wife was a Sanskrit teacher and he had urged them to watch my one TV appearance, about debating Sanskrit celebrations. We adjourned for lunch, where Vijayakumar and I stuck to the vegetarian section, and Robert showered me in encomiums that would have made an egotistic politician blush.

After lunch, we had a session of introducing each other, and briefly talking about ourselves, while more people arrived. They tried to go via alphabetical order but only chaotically. Thirunavukkarasu was called first because we call him Arasu, which begins with an A; and Rathakrishnan came under D because we call him by his nomdeplume DOTE!
Retired software engineer! 

Left to Right : Murali Asokan Arumugasamy Gopu Saravanan 

I wont summarise all the speeches or speakers, but note a few that stuck in memory.

Most moving by far, was the narrative of ND Venkatesan who had been diagnosed with and successfully battled cancer. I cannot imagine what going through something like that could possilby feel like. My mother died of Hodgkin’s disease when she was 37, when I was too young to fully absorb the tragedy. Venkatesan was overcome with emotion, so he was not always audible, and the humidity and heavy lunch had a soporific effect on the audience. But it was a riveting recount, from the depths of his soul.

Almost equally moving was Krishnamurthi’s narrative – of his hearing impaired daughter, who just finished her tenth standard exams, with flying colors. Several talked proudly of their children’s high scores in the recent tenth standard exams – 470 and 480 and 490+ out of 500! The next generation ranged from kindergarten to second or third years in colleges! I was one of the two bachelors in the group.
Left to Right : Balamurugan, Ramki, Balaji, Jayagupta, Gopu
Quite a few of us had jobs that were not at all related to our college education; running dealerships, doing middle manager roles, running a bus company, or cable company, moved into software or a family trade.

Mariappan, a civil engineer, now with the PWD in Tenkasi and supervising the dams, spoke with great pride that he was working in the very field that he studied in college, unlike so many of us others. Jayasekar spoke of coming from a Tamil medium education with no idea of what engineering was when he joined the college, or what such an education would mean in terms of life or career. A couple of others with similar backgrounds mentioned the same thing. { For me, it was the exact opposite. Having studied in English medium schools all my life, it was by living in a remote rural area with people of varied backgrounds that I experienced Tamilnadu, not Madras. There were times when Madras was boring, and remote rural Krishnankovil was exciting; not by facilities, but by friendships. }

While these were sombre or poignant narrations, most of the others were just nostalgic or funny or both. Malaysia Saravanan’s Asoka song – the extempore aalaapana with which he used to disturb Asokan’s peace in our hostel days – was the evergreen hit highlight! Since most of these speeches are on video, I wont add much  more to this. People introduced their families with pride, the wives were often shy but proud, the children’s countenances was a varied as their ages.

The humidity took a toll on everyone; the air conditioning was not quite upto the mark; and several people adjourned to their rooms and then to the swimming pool for escaping the heat of the summer. An impromptu water polo game propped up. I recall our hostel days, when sometimes during power cuts, when the overhead tanks ran dry, some of us would walk upto a well near Muniyandi’s hut, power up the diesel motor and shower via its agricultural pump. Best before 8am, otherwise, town buses would roll in with day scholars. I cannot imagine resorts like these in those days.

Cooling off in the pool

There were plenty of conversations on the sidelines. Ramki turned up around 5 and I found out he lived a mile from my Kodambakkam house. Arasu showed me how he was learning chinese with his cellphone app and some incidents in China. Balaji talked about his career with the TVS group, and later about his grandfather’s amateur astronomy. Night rolled in. Balamurugan, whom I had worked with briefly after college, connected me to Athavan in the US on his phone. Then he wondered about the lifestyle I was leading, if one could call it that. Raghuraman and Jeyasekar attempted to sing. Some people danced. Most settled in for drinks, and since I prefer sobriety, echoing CV Raman’s remark that you could see the Raman effect in alcohol but not alcohol’s effect on Raman, I took leave after dinner.
Dancing on the lawns at Esthell resorts 

Group Photo


Most friends stayed on for the next day, and seem to have had a great time. We missed those who could not show up and AL Ramakrishnan, who tragically passed away a few years back. We made resolutions to meet more often. Surely, we must not wait for another twenty five years. 

Related Posts

1. Revisiting my college - AKCE  

Thursday, 25 June 2015

Rajaji, the writer

The May 2015 lecture of Tamil Valaratha CaanRor (தமிழ் வளர்த்த சான்றோர்) was about Rajaji. Kalki editor Venkatesh shared the stage with Dr VaVeSu. Rajaji’s contribution to the freedom movement, to administrative reform, to social reform, his sufferings and spirit of sacrifice are all worth discussing, but I will avoid them in this lecture, which will only focus on his contributions to Tamil, said VaVeSu, in his introductory remarks.

Rajaji wrote 54 books in Tamil!

He refused to heed Kalki's call to write an autobiography : he asked if great writers like Kamban, Kalidasa wrote about themselves. My work should speak for me, he quipped. Biographies on Rajaji have been written by others, including famously, by Rajmohan Gandhi, his own grandson, whose other grandfather was MK Gandhi.

One of his colleagues asked whether Rajaji did not have free time when he was Governor General ? No, Rajaji retorted, his time was mostly spent resolving conflicts between the PM Nehru and the Deputy PM Patel

He asked Thiru ViKa to write a foreword for Tamil book "Socrates." (சாக்ரதர்) 

Never asked anyone else to write a foreword for any of his other books.

Rajaji never made any references to himself in any of his books, said VaVeSu, with one significant exception. In the middle of his Tamil series Ramayana, titled “Chakkaravarthi Thirumagan (சக்கரவர்த்தி திருமகன்), which later came out as a book, he noted that Rakshasas were considered vile people who often behaved in the basest manner, but nowhere had Kamban referred to Tamils as being of the Rakshasa race. But nowadays (in the 1950s) there are people who claim themselves to be descendants of these same Rakshasas. This was mocking the claim of  a section of the Dravidian movement at that time.

Saying Tamil is deficient in sounds is like a customer of a second hand shirt complaining about its lack of fit.

Using words like motor in Tamil is ok, but words like time and speed, for which there are Tamil words, is like a patient used to disease, and believing that is the normal condition of the body.

We both fish in the same pond says VaVeSu, but I used a thoondil (fishhook) and Kalki Venkatesh used a net.

Rajaji explained the differences between Kamban – “lyric with glitter” and Valmiki – “blank verse” (like Tamil agavalpaa!)

Gopu’s Notes


I left the program after an hour because I wanted to watch the IPL finals between Mumbai Indians and Chennai SuperKings, which the latter lost in a lopsided contest. These talks are recorded on video, so may be available on the net.

This is perhaps the most frivolous of my blog posts, especially considering how much I admire Rajaji, and how much more I could write on him from my own readings. Rajaji fascinates me as the only national leader other than Bala Gangadhar Tilak to write about science, that too in Tamil. He was the strongest voice, perhaps lonely voice, against the rampant socialism of Nehru and an island of free market advocacy in a murky ocean of communist propaganda. But I am merely sharing some quotes which I jotted down during the lecture.

I think the Tamil title of Rajaji's Ramayana Chakkaravarthi Thirumagan (சக்கரவர்த்தி திருமகன்) was deliberately self-referencing. He belong to the Nallan Chakkaravarthi clan and could well claim the title or epithet for himself.

Metaphors Rajaji was a master of the metaphor, especially in coining new ones. The two examples above barely scratch the surface. That deserves a separate study.

Related Posts


3. Athiyaman's blog on Rajaji and Capitalism

Wednesday, 24 June 2015

Vai Mu Kothainayagi

There is a monthly series of lectures underway at Krishna Gana Saba, titled Tamil Valartha CaanRor தமிழ் வளர்த்த சான்றோர். The primary speaker is Dr Va Ve Subramaniam, former Principal of Vivekananda College, Madras. He shares the stage with another speaker, and they discuss the contributions of various writers or artists – exemplars (caanRor சான்றோர்) –  of the 20th century, to Tamil literature. The include U Ve Swaminatha Iyer, Kothamangalam Subbu, Periyasami Thooran, Thiru Vi Ka, Avvai Shanmugam, Papanasam Sivan, Rajaji, AK Chettiar etc. I have attended a few lecture and found them delightful. Here are some notes from Dr VaVeSu’s lecture on Vai Mu Kothainayagi. Tiruppur Krishnan shared the stage with him.

Notes from the Lecture 


VaiMuKo was an early writer, when prose and print were just coming into their own in Tamil. Novels were the rage, and reflected the religious overtones of the Brahmins who were some of the early novelists. In one case,18 pages of prayer in a novel, in the times of VaiMuKo.

When she met Gandhi, she switched to wearing khadi, though she used 9 gaja lengths. She wore the Iyengar saree for the rest of the life.

An attempted murderer of VaiMuKo who had a change of heart, was given refuge by her, since he was concerned that the Justice Party people who engaged him, would kill him for not going thro.

She never joined any party though she was an ardent supporter of the Congress and the freedom movement. Tirupur Krishnan compared her to Kodi kaatha Kumaran's wife, who was widowed at 12 and died at 96 but never joined any party. Rajaji praised VaiMuKo as an example and influence on all women.

Reflecting her strong religious beliefs, she wrote severe protests against atheist movement in her novels.

She was a path breaker with her magazine JaganMohini. VaVeSu said that she encouraged a 100 other women writers. Her feminism not of sexual freedom, of quick divorce, not of belittling men but demanding equality. An activism of gentle reform - Bharathi's feminism.

An interesting incident narrated was VaiMuKo was singing a song of Subramanya Bharathi, in her house in Triplicane. This song could be heard on the street, and struck by the beauty of the singing, a passerby stopped and visibly enjoyed her music. This intrusion offended some people in the household, one of whom asked the gentleman to not intrude in such a manner. Upon which the passerby asked, “May I know whose songs the lady was singing?” Came the reply: “A great and talented poet, called Subramanya Bharathi.” To which the intruder drily retorted, “I happen to be that very same Subramanya Bharathi.”

Hysterical!

She could sing like MLVasanthakumari, MS Subbulakshmi, NC Vasanthakokilam etc. There was even an LP record of her singing about a mosquito! But since gramophone records became obsolete, this may be lost. 

After he became the Chief Minister, Kamaraj said, “I used to carry betel leaves for VaiMuKo; I'm in politics, because people like her are not.”

Kamaraj also promised that he would provide free education to descendants of freedom fighters, since VaiMuKo requested him to do so. This was narrated by her grandson, Krishnan, in attendance, who said that he studied in Vivekananda College because of that scheme.

Gopu’s Notes

The first time I heard of VaiMuKo was when I read an English translation of her short story in The Hindu’s monthly Literary Supplement. This was in the form of letters written by Sita, to her parental home in Mithila, after she had settled down in Ayodhya. They were written in the style of a Tamil Brahmin bride of the early 1900s, and involved drying vadaams on the roof, conversations with her mother-in-law, events in the palace etc.

I wonder if there is any truth to that alleged episode of attempted murder, or whether a faction of the Justice Party was indeed behind it. Oddly, it reminded me of the story of the murder attempt on SriVaishnavite acharya Ramanuja by his own teacher Yadavaprakasa.


It also seems strange that VaiMuKo’s family would not recognize Bharathi, who after all lived in the same Triplicane, right across the temple.

Related Essays




Tuesday, 16 June 2015

தமிழில் பீரியாடிக் டேபிள் - தனிமக் கோலம்

அறிவியல்புரம் வலைப்பதிவில் திரு ராமதுரையின்  கட்டுரையில், “ஈயத்திற்கும் காரீயத்திற்கும் வித்தியாசம் தெரியாமல் பலர் எழுதியுள்ளனர்” என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.

இந்த ஆஜீவக வலேஸன் வலைப்பதிவை நான் எழுதத் தொடங்கிய காலத்தில் எனக்கு தமிழில் பீரியாடிக் டேபிள் வகுக்க ஆர்வம் வந்தது. அப்பொழுதுதான் இந்த ஈயம் காரீயம் துத்தநாகம் பெயர்கள் தெரியவந்தது.

அதைவிட முக்கியமாக, தமிழில் ஒரு பீரியாடிக் டேபிள் (என்ன பெயர் தகும்: தனிம வரிசை? தனிம மேசை? ;-) தனிமக் கோலம்?) செய்வது வீணான முயற்சி என்றே தோன்றியது. ஏனெனில் டிமிட்ரீ மெண்டலீஃபால் வகுக்கப்பட்ட பீரியாடிக் டேபிளில் பெரும்பாலான தனிமங்களின் பெயர்கள் அவரது தாய்மொழி ருஷியத்திலோ, உலகின் அறிவியல் மொழியாய் இன்று திகழும் ஆங்கிலத்திலோ இல்லை. 16-17-18ஆம் நூற்றாண்டுகளில் ஐரோப்பாவில் இணைமொழியக இருந்த லத்தீனத்தில் உள்ளன. இதற்கு ஒரு எளிமையான காரணம் உண்டு : அந்த மூன்று நூற்றாண்டுகளில் தான் பஞ்சபூதங்களுக்கு அப்பால், இல்லை இல்லை, எப்பொருளுக்கும் மூலப்பொருட்களாய் அணுக்கள் இருப்பதை, ஐரோப்பிய விஞ்ஞானிகள் கண்டறிந்தனர்; பெயர்சூட்டினர்.

தமிழிலோ, ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகள் பாரதத்தில் இணைமொழியாக நிலவிய சமஸ்கிருததிலோ, இஸ்லாமிய நாடுகளின் இணைமொழிகளாகிய அரபிலோ பாரசீகமொழியிலோ பீரியாடிக் டேபிள் வகுத்தால் கூட பெரும்பான்மையான தனிமங்களின் பெயர்கள் லத்தீனத்தில் இருப்பதே சிறந்தது என்பது என் கருத்து. அல்கலி, கலியம் (பொட்டஷியத்தின் லத்தீன பெயர்) போன்றவை அரபு மொழியிலிருந்து லத்தீனம் கொடையாய் பெற்றவை.


மேற்கண்ட கருத்தை நான் திரு ராமதுரையின் அறிவியல்புரம் வலைப்பதிவில் பின்னூட்ட அவர் இவ்வாறு பதிலளித்தார்:

தாங்கள் கூறுவதன்படி இவை லத்தினத்தில் இருப்பதே சரி. நான் பள்ளியில் படித்த காலத்தில் அப்போது தான் தமிழ் மீடியம் முதன் முதலாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. அப்போதிருந்த சயன்ஸ் புத்தகத்தில் 'அப்ஜஹரிதகிகா அமிலம்' என்ற சொல் இருந்தது.ஆனால் எங்கள் ஆசிரியர் ஆங்கிலச் சொற்களைப் பயன்படுத்தியே பாடம் சொல்லிக் கொடுத்தார். இப்போதும் அவரவர் இஷ்டத்துக்கு தனிமங்களுக்கு (Elements) பெயர் வைக்கின்றனர். பள்ளிகளில் ஆங்கிலத்திலான பெயர்களே பயன்படுத்தப்படுகின்றன.

முன்பு ஒரு கட்டுரையாளர் ஒருவர் கூறியது போல எல்லாவற்றுக்கும் தமிழில் பெயர் வைக்க முயன்றால் ஆயுள் பூராவுக்கும் அதைத்தான் செய்து கொண்டிருப்போம். வாட்ஸ் அப், பேஸ்புக், டுவிட்டர் முதலியவை அதே பெயர்களில் இருப்பது தான் சரி

’அப்ஜஹரிதகிகா அமிலம்' : ரசித்தேன். சிரிப்பூட்டியது.  ஸமஸ்கிருதத்தில் ஆப்-நீர்; ஆப்ஜ - நீரில் பிறந்தது (ஹைட்ரஜன்). ஸமஸ்கிருதத்திற்கும் மேல்சொன்ன இந்த கருத்து பொருந்தும். சொற்கள் அகராதிகளில் பெயரிடுவதால்  வளர்வதில்லை. எழுத்திலும் வாசிப்பிலும் பேச்சிலும் புழங்குவதால் வளர்பவை.

தொடர்புடைய பதிவுகள்


1. ஈயத்திற்கும்  காரீயத்திற்கும் வித்தியாசம் - ராமதுரையின் கட்டுரை
3. வீணான முதல் முயற்சி - தமிழில் பீரியாடிக் டேபிள்  
4. மெண்டலீவ் - கில்பர்ட் லூயிஸ் : பாரத ரத்னா சி.என்.ஆர் ராவின் ஆதங்கம்



Friday, 12 June 2015

மயிலாப்பூரில் பல்லவர் இசை

“ஆர்கே” ராமகிருஷ்ணன் நடத்தும் மதுரத்வனி ஐந்தாம் ஆண்டு விழாவில் நவம்பர் 23, 2014 ஞாயிறு காலை, மயிலை ஆர்கே கன்வென்ஷன் செண்டரில், “பல்லவர் இசையில் மயிலாப்பூர்” என்ற தலைப்பில், முன்னாள் தமிழகத் தொல்லியல் துறை தலைவர் முனைவர் டாக்டர் நாகசாமி, காயத்ரி கிரீஷின் இசைத்துணையோடு, உரையாற்றினார்.

நாகசாமியை அறிமுகம் செய்த தில்லி ஐஐடி பேராசிரியர் சுவாமிநாதன், அவர் எழுதிய ஓவியப்பாவை நூலின் சிறப்பையும் இலக்கிய நயத்தையும், ஓவிய சிற்ப கலை ஆர்வலர்களுக்கு அந்நூல் ஒரு ஈடிலா வழிகாட்டி என்றும் புகழ்ந்தார். சித்தனவாசலில் ஒரு மாடுமேய்க்கும் சிறுவனிடம் உள்ள பிராமி எழுத்தை ஒரு பஸ் டிக்கட்டில் எழுதி தமிழ் எழுத்தின் பரிணாம வளர்ச்சியை விளக்கும் நாகசாமியின் ஆர்வத்தை வியந்தார்.

நான் கோவில்களை பற்றி கற்றதெல்லாம் யாவருக்கும் சொல்லிக்கொடுக்கும் படி, காஞ்சி மகாப்பெரியவர் தான் கேட்டுக்கொண்டார், என்று கூறி நாகசாமி உரையை தொடங்கினார். இயல் இசை நாட்டியம் ஆகிய முத்தமிழும் அறிந்தவரே “தமிழ் முழுதறிந்தோன்” என்கிறது தொல்காப்பியம். இதற்கேற்ப, சுத்தானந்த பாரதியின் “எப்படி பாடினரோ” பாடலை பாடி காயத்திரி கிரீஷ் நிகழ்ச்சியை துவங்கினார்.

“சித்திரக்கார புலி”, “சங்கீர்ணஜாதி”, என்று விருதுகளை கொண்ட மகேந்திர வர்ம பல்லவன், கலைகளில் வல்லவன். புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் குடுமியான்மலையிலும் திருமெய்யத்திலும் மகேந்திரனது இசைக்கல்வெட்டுகள் உள்ளன. “பகவதஜ்ஜுகம்”, “மத்தவிலாச பிரஹசனம்” என்ற சமஸ்கிருத நாட்டிய நாடகங்களை மகேந்திரன் படைத்தான். கேரளத்தில் சில கோயில் திருவிழாவில் இன்றும் மத்தவிலாசம் நடிக்கப்படுகிறது. அதன் ஓலைச்சுவடி நூறாண்டுகளுக்கு முன்னால் திருவிதாங்கூர் ஓரியண்டல் நூலகத்தில் கிடைத்தது. காஞ்சி அருகே மாமண்டூர் குகையில் மகேந்திர பல்லவனின் கல்வெட்டில் இந்நூலை அவன் படைத்த குறிப்பும் அதனால் தனக்கு “மத்தவிலாசன்” என்ற விருதமைந்த குறிப்பும் உள்ளன. இதில், நாந்தி என்றழைக்கப்படும் கடவுள் வாழ்த்தில், “பாஷா வேஷ வபுக்ரியா குணக்ருதான்” என்று வரும் சொற்களை, பரத முனிவர் தன் “நாட்டிய சாத்திரம்’ நூலில், நாட்டியத்தின் நான்கு முக்கிய அம்சங்கள் என்றுளார். பரதமுனிவரின் நாட்டிய சாத்திரத்தை கற்று மகேந்திரன் இந்நாடகத்தை படைத்த சான்று இது எனவும், “திஷது வோ ந்ருத்த கபாலீ ” என்ற வரியில் மயிலை கபாலியை மகேந்திர பல்லவன் வேண்டுகிறான் என்று நாகசாமி விளக்கினார். இப்பாடலை சங்கராபரணத்தில் காயத்ரி பாடினார்.

மகேந்திர பல்லவர் கல்வெட்டுள்ள மாமண்டூர் குடைவரை கோவில்



குடுமியான்மலை இசை கல்வெட்டு
மகேந்திரனுக்கு ஒரு நூற்றாண்டுக்கு பின் வந்த ராஜசிம்ம வர்மனின் மாமல்லபுர கல்வெட்டில் “காலகாலனின் இசையை பிரமன் பரதன் ஹரி நாரதன் கந்தன் ஆவரே அறிவர்” எனும் பாடலை காணலாம். 

यदि न विधाता भरतो यदि न हरिन्नारदो न वा स्कन्दः ।
बोद्धुं क इव समर्त्थस्संगीतं कालकालस्य ॥ 
யதி³ ந விதா⁴தா ப⁴ரதோ யதி³ ந ஹரின்னாரதோ³ ந வா ஸ்கந்த³​: | 
போ³த்³து⁴ம்ʼ க இவ ஸமர்த்த²ஸ்ஸங்கீ³தம்ʼ காலகாலஸ்ய ||

இதுவே பரதமுனிவரை பெயர்சொல்லும் முதல் இந்திய கல்வெட்டு என்றார் நாகசாமி. ராஜசிம்மனின் பலநூறு விருதுகளில் காலகாலன்” கலைசமுத்திரம்” இவை இரண்டும் உண்டு; ஆதலால் இது சிவனையும் அவனையும் புகழும் சிறப்பான சிலேடை. கல்வெட்டை நாட்டை ராகத்தில் பாட்டாய் பரிசளித்தர் காயத்ரி.

ராஜசிம்மன் இசை கல்வெட்டு - மல்லை அதிரணசண்டேச்சுரம்

மகேந்திரன் காலத்தில் மயிலை வந்த திருஞானசம்பந்தர் பூம்பாவை பதிகத்தை கபாலிக் கோவிலில் பாடியுள்ளார். அதில்
மைப்பயந்த ஒன்கண் மடநல்லார் மாமயிலை
கைப்பயந்த நீற்றான் கபாலீச்சுரம் அமர்ந்தான்
ஐப்பசி ஓணவிழாவும் அருந்தவர்கள்
துய்ப்பனவும் காணாதே ஓடியோ பூம்பாவாய் ”,
என்ற தேவாரப்பாடலில், ஐப்பசி மாதம் திருவோண நட்சத்திரதில் நடந்த விழாவையும்;

“மணக்கை மடநல்லார்” என்ற பாடலில் “தொல் கார்த்திகை நாள்” விழாவையும் சொல்லி, மயிலையில் கபாலிச்சுர கோவிலில் 1300 ஆண்டுக்கு முன் மாதாமாதம் நடந்த திருவிழாக்களை நாகசாமி எடுத்துக்காட்டினார்.

மயிலாப்பூர் ஆர்கே அரங்கில் முனைவர் நாகசாமி
நாலாயிரம் பாடல்களை படைத்த ஞானசம்பந்தர் உலகின் மாபெரும் இசைமேதைகளில் ஒப்பற்றவர் என்றும், “முத்தழல் ஓம்பும் தொழில் ஞானசம்பந்தன் தமிழ்” என்னும் வரி அவரது வேத ஞானத்தை சொல்வதென்றும், அவரைப்போன்ற வேதப் பண்டிதர் தமிழ் இசைக்கும் இலக்கியத்திற்கும் செய்த பணி மகத்தானதென்றும் சொன்னார். ஒவ்வொரு தேசத்திலும் அம்மொழியிலும் பாடவும் இசைக்கவும் படைக்கவும் பரதமுனி அறிவுறுத்துவதையும், இதையே ஞானசம்பதர் தமிழுக்கு செய்தார் என்றார்.

சம்பந்தரின் பாடலும் இசையும் கம்போடியாவிற்கு சென்று, பின்பு பதிநான்காம் நூற்றாண்டில் தாய்லாந்து நாட்டு மன்னரின் அழைப்பில் கம்போடியாவிலிருந்து அங்கு சென்றதும், அவரது பாடலும் ஆண்டாளின் திருப்பாவையும் இன்றும் தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளில் இசைக்கப்படுகின்றது என்றார். சமஸ்கிருதம் என்றும் மற்ற மொழிகளின் வளர்ச்சிக்கு தடையாய் இருந்ததில்லை, சமஸ்கிருதம் சென்ற இடம் யாவும் தேசிய இலக்கியங்களும் கலையும் சீரும் செழுப்புமேறி மலர்ந்தன, என்றும் விளக்கினார்.

383 பதிகத்தில் 360 சமஸ்கிருத பெயருள்ள ராகங்களில் பாடினார் சம்பந்தர். கௌசிகம், பழம் பஞ்சரம், காந்தார பஞ்சரம், யமகம், ஈரடி [ த்விபாத்] முக்கால் [த்ரிபாத்], நாலடி [சதுஷ்பாத்], ஏகபாதம், குரிஞ்சி, மேகராக குரிஞ்சி, திருத்தாளச் சதி, வினா உரை என்று பலப் பண்களில் சம்பந்தர் பாடல்களை இயற்றியுள்ளார். பல சமஸ்கிருத ராகங்கள் சில தமிழில் பெயர்மாறின, சில அதே பெயர்களில்தொடர்ந்தன. இந்த பட்டியலை உதாரணம் காட்டினார்:

சமஸ்கிருதம் தமிழ்
டக்கராகம் தக்கராகம்
டக்கசௌவேரி தக்கேசி
நர்த்தராகம் நாட்டை
நடபாஷா நட்டப்பாடை
க்ரௌஞ்சி குரிஞ்சி
ஏகபாதம் குறள்
காந்தாரம் காந்தாரம்
கௌசிகம் கௌசிகம்
ஹிந்தோளம் இந்தளம்
சாதாரிகம் சதாரி


கிபி 850 முதல் 875 காஞ்சியில் ஆண்ட தெள்ளாற்றெறிந்த நந்தி வர்மனுக்கு, “பைந்தமிழ் ஆயும் நந்தி” என்ற பட்டமுண்டு – இது அவன் தமிழ் காதலையும், “சிவனை மறவாத சிந்தையன்” என்ற விருது அவன் பக்தியையும் காட்டுகின்றன. அவன் இயற்றிய “நந்திக்கலம்பகம்” என்ற 116 பாடல் கொண்ட நூல் தொல்காப்பியம் வகுத்த வழியில் வந்த கலித்தொகை, பரிபாடல் போன்று ஆடவும் பாடவும் அமைந்தது.

“மண்டலமாய் அம்பரமாய் மாருதமாய் வார்புனலாய்” என்ற பாடல் பஞ்ச பூதத்தையும் சிவனின் பஞ்சமுகத்தையும் வர்ணித்து வணங்குபவை. இப்பாடலையும் “சோர்மதத்த வார்குருதி” என்ற பாடலையும் விருத்தமாகவும் லயத்துடனும் மிகவும் பக்தியொழுக காயத்ரி பாடிக்காட்டினார்.


ஊழிநீ உலகுநீ உருவுநீ அருவுநீ” என்று அவர் பாடிய கடைசிப்பாடலில்

மல்லை வேந்தன் மயிலைக் காவலன்
பல்லவர் தோன்றல் பைந்தார் நந்தி
வடவரை அளவும் தென்பொதி அளவும்


என்ற வரிகள், பல்லவர் காலத்து மயிலையம்பதியையும், வாழையடி வாழையாய் அவர்கள் சமைத்த இசைக்கலை விருந்தையும், இவற்றை தொகுத்து வழங்கிய நாகசாமியின் முத்தமிழ் ஆர்வமும் மும்மொழிப் புலமையும் காயத்ரி குழுவினர் இசையும் சுடர்விட்ட ஒளியும் செவிக்கிட்ட ஒலியுமாய் அமைந்தன.


குறிப்பு

இன்று ஜூன் 12, 2015 வெள்ளிக்கிழமை மாலை  4:30 மணிக்கு கோட்டூர்புரம் தமிழ் இணையக் கழகத்தில் “கல்லும் சொல்லும்” என்ற தலைப்பில், டாக்டர் நாகசாமி பேசுவார்.  

தொடர்புடைய பதிவுகள்

3.  Athiranachanda Surprise - Rajasimha's Third Inscription