This TEDx talk has been uploaded to Youtube - you can see it here
-----
I am one of six speakers this Sunday December 10th at the TEDx conference at Saveetha Pupil school. It is a ticketed event and the registration form and ticket details are in the link below:
Embark on a journey of curiosity, change, and limitless possibilities at TEDxThe Pupil International School Youth's 'Prakriti – Embracing the Change'. Our visionary speakers will ignite your mind with inspiring perspectives and groundbreaking ideas. Be a catalyst for transformation. Secure your spot and be part of the evolution!
சாலையோரம் புதர்களுக்கு இடையே ஒரு கல். மரத்தோரம் கேட்பாரற்று உள்ள இந்த கல்லில் ஒரு கல்வெட்டு இருப்பதாக ஒரு பழைய தொல்லியல் கல்வெட்டு நூலில் குறிப்பு. அறுநூறு ஆண்டுகளுக்கு மும்பு ஒரு மன்னன் சூரிய கிரகண நாளொன்றில் சில பிராமணர்களுக்கு ஒரு கிராமத்தை பிரம்மதேயமாக தானம் கொடுத்தான் என்பது கல்வெட்டின் சாராம்சம்.
தொல்லியல் நூலில் ஒரு விவசாயி பெயர் குறிப்பிட்டு அவர் வயலில் இந்த கல்வெட்டு இருப்பதாகத்தான் குறிப்பு. வயலும் வாரிசுகளும் அகன்று சாலையும் சில வீடுகளும் ஒரு சிறு பள்ளிக்கூடமும்.
உதயகுமார் என்பவர் இந்த தொல்லியல் நூலை படித்துவிட்டு இந்த கல்வெட்டை தேடி சென்றார். பெங்களூரில் பல தலைமுறைகளாக வாழும் அவருக்கு வரலாற்று ஆர்வமும் கல்வெட்டு தேடும் ஆர்வமும் ஆழமாக தொற்றிக்கொண்டுவிட்டது.
அந்த கல்வெட்டு உள்ள கிராமத்தில் எங்கே தேடுவார். அங்கே ஒரு பள்ளி முதல்வரை சந்தித்து ஏதாவது பழைய தகவல் கிடைக்குமா என்று விசாரித்து பார்க்கிறார். எங்கள் கிராமம் ஒரு குக்கிராமம் என்பதை தவிற அவர் வேறொன்றும் சொல்லத்தெரியாமல் இருக்கிறார்.
”உங்கள் குக்கிராமம் வரலாற்றில் குக்கிராமமே இல்லை - இங்கே ஒரு பிரமதேயம் நிறுவப்பட்டு, ஒரு கல்லூரியே நடந்திருக்கிறது. வேதமும் தர்ம சாத்திரமும் அதை ஒட்டிய பற்பல கலைகளும் சாத்திரங்களும் இங்கே கற்பிக்கப்பட்டன. இங்கே அருகில் தான் பெங்களூரு பல்கலைக்கழகம் இருக்கிறது, அதை பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?” என்று உதயக்குமார் கேட்கிறார்
பள்ளி முதல்வர் பரவசத்துடன் ”எப்பேர்பட்ட எவ்வளவு பெரிய பல்கலைகழகம் சார். எங்களுக்கு பெருமை தானே,” என்று மலைக்கிறார்.
“இந்த பல்கலைகழகம் நிலைக்கும் பெங்குளூரை குக்கிராமம் என்று சொன்னால் தகுமா?”
மிரண்டு போகிறார் பள்ளி முதல்வர் - “நீங்க என்ன சொல்ல வரீங்க?”
“பல்கலைகழகம் கட்ட அரசாங்கமும் பெரும் செல்வந்தர்கள் எல்லாம் நிலம், பணம், பொருள் தானம் கொடுத்திருப்பார்கள் அல்லவா? அதன் நினைவாக அடிநாட்டுக் கல்லில் ஒரு பதிவுப்பலகை செதுக்கி இந்த தானங்கள் கொடுத்தவர்களின் பெயர் பொறித்து முக்கிய இடத்தில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் அல்லவா?”
”ஆமாம் நிச்சயமாக”
“பெங்களூரு பல்கலைக்கழகம் நிறுவும் ஐநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் உங்கள் குக்கிராமம் ஒரு முக்கிய கல்லூரி. இந்த கிராமத்தில் எழுத படித்தவர்கள் வாழ்ந்தார்கள் என்பதன் மிகப்பழைய வரலாற்று குறிப்பு அந்த கல்வெட்டு. அதைத்தேடி வந்திருக்கிறேன். உங்களுக்கு ஏதாவது இந்த வயல் அதிலுள்ள கல்வெட்டு இதை பற்றி தகவல் தெரியுமா? அல்லது யாரையாவது கேட்டு சொல்லமுடியுமா?”
விருவிருப்பாக உற்சாகமாகி பள்ளிமுதல்வர் தன்னால் முடிந்ததை செய்கிறார். இந்த புதரில் இந்த கல்வெட்டை கண்டுபிடித்த உதயகுமார் தன் முயற்சிகளை தொடங்குகிறார். யந்திரங்களை வைத்து புதர்கள் களையப்படுகின்றன. ஊர்மக்கள் ஆர்வம் பெருகுகிறது. முழுதாக கல்வெட்டு சாசனம் மீண்டும் படிக்கப்பட்டு, நாங்கள் ஒரு குக்கிராமம் அல்ல வரலாற்று புகழ்பெற்ற பிரம்மதேயம் என்று ஊரே விழாக்கோலம் பூணுகிறது.
மீட்கப்பட்ட கொங்காதிபுரம் கல்வெட்டு
விழாக்கோலம்
கல்வெட்டுக்கு மரியாதை செலுத்தி மாலை அணிவிக்கப்பட்டு, ஒரு திருவிழாவே நடக்கிறது. இந்த கிராமத்திலேயே அறுநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் கல்வி பயின்ற வரலாற்றில் பெருமிதம் கொண்ட ஒரு தாய் தன் சிறு குழந்தைக்கு முதல் எழுத்து பயிற்சியை கல்வெட்டு எழுத்தில் விரலை வளையவைத்து பழக்குகிறாள். விஜயதசமி நாள் அன்று நம் மரபில் முதல் முதல் ஒரு குழந்தைக்கு அரசியில் அ என்று எழுதி பழக்குவர். சம்ஸ்கிருதத்தில் கன்னடத்திலும் இதை அக்ஷராப்யாசம் என்பர் (எழுத்து பயிற்சி என்றே பொருள்). இதை கண்டு உள்ளம் பொங்கும் மகிழ்ச்சியில் பள்ளி முதல்வர் படம் எடுத்து உதயகுமாருக்கு அனுப்புகிறார்.
கல்வெட்டில் எழுத்து பயிற்சி
சென்ற வெள்ளிக்கிழமை நவம்பர் 24 அன்று பெங்களூரு அம்ருதா கல்லூரியில் ஆரியபடனின் குட்டகா கணித முறையை பாடமாய் நடத்த என்னை அழைத்தனர். கொஞ்சம் நேரம் இருந்தால் எங்கள் மிதிக் சொசைட்டிக்கு வந்த நாங்கள் செய்யும் பணியை பார்க்கலாமே என்று உதயகுமார் அழைத்தார். சனிக்கிழமை இரண்டு மணிநேரம் உதயகுமார் உரையில் மெய்மறந்து மூழ்கினேன். யாம் பெற்ற இன்பம் இவ்வையகம் பெற....
படங்கள் குடுத்தவர் உதயகுமார். தமிழ் பாரம்பரிய அறக்கட்டளையின் அரங்கில் உதயகுமார் பெங்களூரின் கல்வெட்டுகள் என்ற தலைப்பில் 2018ல் உரையாற்றினார் என்பது குறிப்பிடதக்கது.
I visited the Swami Vivekananda Rural Community college near Pondichery with prof Swaminathan and his wife on Monday September 25th.
This is being run as a technical education center for lower middle class students who struggle to continue education for financial or other reasons. The college offers practical training in various mechanical, electrical and computer engineering to their 150 students. Their labs are now sponsored and equipped by companies like Dell Siemens Renault Yamaha etc.
Students learn such skills as
repairing or servicing motorbikes, scooters, cars including
repairing and servicing plumbing equipment
software skills such as Microsoft Office, Tally
repairing and servicing desktop and laptop computers and their electronics
design of pamphlets posters invitations programs etc
medical assistance including for elderly people, pregnant women
Several of these students go on to become entrepreneurs, while quite a few find employment in these companies or others around Pondichery. Several girls are also enrolled, and there is an entire room of both mechanical and electrical sewing machines where they learn various tailoring and embroidery techniques.
We were given a thirty minute tour of several of the labs and classrooms, by a member of the staff Mr Santosh. His pride in the service he was doing and the success of some of the college's students was palpable in his voice. Since we arrived late in the day most of the students had left for the day, and we only spoke very briefly to one student.
The college was founded by Mr Subramaniam, a former colleague of Prof Swaminathan at Delhi, who literally asked for five and ten rupees donations to start this college several years ago. Mr Subramaniam's whole family including wife, son and daughter in law are engaged full time in running this college. They say they dont seek or take any assistance from government organizations. Mr Santosh mentioned that besides teaching the skills they also give basic etiquette training, as in dressing properly, showing up with a presentable appearance, proper behaviour and speech etc.
The college reminded me somewhat of Sevalaya's Mahakavi Bharathi school near Thiruninravur, run primarily by the efforts of Mr Muralidharan.
I must confess, that while the efforts of the founders of such charitable organizations dedicated to education are extremely laudable, I wonder if they are not taking on too big a challenge, trying to outdo what state or local governments are providing with a much larger financial base. I wonder about the sustainability of these ventures past the energetic lives of their founders or most active organizers. Then it occurs to me even governments and private companies have exactly the same issue - in fact, thanks to elections, governments have even briefer tenures : it is the bureaucracy that carries on the larger and somewhat onerous task. Regardless of my prejudice or skepticism they seem to be doing an amazing job.
தியாகராய நகர்
தக்கர் பாபா பள்ளிக்கூடத்தில் தமிழ் பாரம்பரிய அறக்கட்டளை அரங்கில் இந்திரா பார்த்தசாரதிசிலப்பதிகாரத்தை பற்றி பேசிய நாள். கடைசியில் அவர் மேடை இறங்கி ரசிகர்களை சந்தித்தப்போது,
ஒருவர் “என்னை தெரிகிறதா?” என்று கேட்டார். பார்த்தசாரதி தயங்க, அவர் “சார்வாகன்” என்று
லேசாக சிரித்துக்கொண்டே தன் பெயரை தெரிவித்தார். அது அவரது இயற்பெயர் அல்ல, சிறுகதைகள்
எழுத சூட்டிக்கொண்ட புனைப்பெயர். தன்னோடு வந்திருந்த தன் சகதோரரை அறிமுகம் செய்தார்.
சிலப்பதிகார சிக்கல்கள்- இந்திரா பார்த்தசாரதி உரை சார்வாகன் முன்வரிசை, மோகன் ஹரிஹரன் நடு வரிசை மியூசிக் கண்ணன் பின் வரிசை
தம்பி கொஞ்சம்
நடிகர் நாசர் சாயல். அப்பொழுது அவர் பெயர் நினைவில்லை; ஆனால அந்த ஆண்டு இறுதியில் த.ப.ஆவின்
கலையுலாவில் கலந்து கொள்ள ஆர்வம் தெரிவித்து, பேரா சாமிநாதனிடம் சில தகவல்களை கேட்டுக்கொண்டார்.
அக்டோபாரில் கலையுலா உரைகள் தொடங்கியபோது அமெரிக்காவில் இருந்து ஈமெயில் அனுப்பி, தன்
உதவியாளரை (அவர் பெயரும் சாமிநாதன்) அனுப்பி வைத்தார். வாராவாரம் பினாமியாக பாவம் அந்த
சாமிநாதன் எங்கள் கூட்டங்களில் கலந்துகொண்டார்.
ஓரிரண்டு மாதம்
கழித்து நேரிலேயே வந்தார் சார்வாகனின் தம்பி. தன் பெயர் ஹரிஹரன் என்றார். மெதுவாக,
ஹரிஹரன் என்பது தனது தந்தையின் பெயர், ஆனால் தானும் தன் மூன்று சகோதரர்களும் தங்கள்
இயற்பெயரை சொல்லாமல் தந்தை பெயரான ஹரிஹரன் என்றே அறிமுகம் செய்வது வழக்கம் என்றார்.
என் பெயர் மோகன், நான் ஒரு ஆர்கிடெக்ட் என்றார்; சகோதரர் சார்வாகன் என்றார். அவரை இந்திரா
பார்த்தசாரதி கூட்டத்தில் பார்த்த நினைவிருக்கிறது என்றேன். திருநெல்வேலி சுற்றியுள்ள
தென்பாண்டி தலங்களுக்கு அந்த ஆண்டு கலையுலா. ஒரு சில சொதப்பல்களாயினும் மகிழ்வோடு கலந்துகொண்டார்.
அடுத்த பல ஆண்டு கலையுலாவிலும் கலந்துகொண்டார். தமிழ் பாரம்பரிய அறக்கட்டளையின் நிகழ்வுகளில்
மாதாமாதம் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. முகநூலில் நட்பாயினோம்.
கூவம் நதிக்கரையில் செஞ்சி பெருமாள் கோவில்
எழுத்தாளர் வெங்கடேஷ்
ராமகிருஷ்ணன் தொடங்கிய கூவம் கலாச்சார வரைப்பட திட்டத்தில் கூவம் நதிக்கரை வரலாற்று
சின்னங்களை தேடி பயணங்கள் தொடங்க, அதிலும் மோகன் ஹரிஹரன் பங்கு கொண்டார். நான் ஒரு
மாதம் அமெரிக்க பயணம் செல்வதை கேட்டு, என் மகன் மருமகள் லாஸ் ஏஞ்ஜலீசில் உள்ளனர்; என்
மகள் மருகன் பிலடல்பியாவில் உள்ளனர், அங்கே சென்றால் நிச்சயம் அவர்களை பார்க்கவும்
என்று உபசரித்தார். ஆறு ஏழு மாதங்கள் பழக்கத்தில் அவருடைய நட்புணர்வும் விருந்தோம்பலும்
வியக்கவைத்தது. லாஸ் ஏஞ்சலீசில் அவர் மகனை பார்க்க இயலவில்லை. ஆனால் அமெரிக்க தலைநகர்
வாஷிங்க்டனுக்கு சென்று என் உறவினன் ராமாநுஜனுடன் ஒரு வாரம் நானும் என் தம்பி ஜயராமனும்
தங்கினோம். பிலடெல்பியாவிற்கு சென்று பெஞ்சமின் பிராங்கிளின் அருங்காட்சியகம் பார்க்கவேண்டும்
நியூ ஜெர்சிக்கு சென்று தாமஸ் எடிசனின் ஆராய்ச்சிசாலை பார்க்கவேண்டும் என்று எனக்கு
அந்த சமீபத்தில் ஆர்வம் பெரிதும் வளந்திருந்தது. 1990களில் அமெரிக்காவில் வாழ்ந்த போதே
கொஞ்சம் ஆசை; ஆனால அப்பொழுது விடுமுறை கிடைத்தால் உறவினர்களை பார்க்கும் ஆசையும் இயற்கை
காட்சிகளை பார்க்கும் ஆசையும் அதிகம் இருந்ததால் அங்கே செல்லவில்லை. இந்தியாவுக்கு
திரும்பிய பின் கலை இலக்கிய வரலாற்றின் மீது வந்த ஆர்வம் போல் அறிவியல் தொழில்நுட்ப
வரலாறு மீதும் ஆர்வம் சிந்தை வனத்தில் அக்னிக்குஞ்சாய் தணல் எரிந்தது. பிலடெல்பியாவிக்கு
ஆர்த்தி அருண் இல்லத்திற்கே அன்புடன் வரவழைத்தனர். அவர்கள் சுட்டி குழந்தைகளின் துடிப்போடு,
ஒரு நாள் பெஞ்சமின் பிராங்கிளின் வாழ்ந்த இல்லத்தையும் அவருடை அறிவியல் படைப்புகளையும்
பார்த்தோம்.
முதல் நாள் இரவு
அவர்கள் இல்லத்தில் விருந்து. தந்தை மோகன் வரைந்த ஓவியங்கள் சுவர்களை அலங்கரித்தன!
விசித்திரம் என்னவென்றால் திருவான்மியூரில் உள்ள மோகன் சித்ரா தம்பதியினர் இல்லத்துக்கு
செல்வதற்கு முன்பே பிலடெல்பியாவில் உள்ள ஆர்த்தி அருண் இல்லதிற்கு நான் சென்றதே.
இந்தியாவிற்கு
வந்த பின் தானும் தன் மனைவியும் எகிப்து சுற்றுலா பயணம் செல்வதாக கூறினார். என்னையும் அழைத்தார். போக ஆசை
தான். ஆனால் ஒரு மாத அமெரிக்கப் பயணத்திற்கு பின் என் பயண ஆவல் குறைந்திருந்தது. ஆனால்
தயக்கத்துடன் அழைப்பை மறுத்துவிட்டேன். பெரிய இழப்பாக இன்று தோன்றுகிறது. கூவம் பயணங்களிலும்
பின்னர் அடையாறு பயணங்களிலும் சந்தித்துக்கொண்டோம். சார்வாகனோடு ஒரு சந்திப்புக்கு
அழைத்தார், அதற்கு செல்ல முடியவில்லை; மற்றொரு இழப்பு.
தான் பிறந்த ஆரணிஎன்ற ஊரைப்பற்றி நவம்பரில் த.ப.அ-வில் மோகன் ஹரிஹரன் ஒரு உரையாற்றினார். டிசம்பர் மாதம்
நடந்த பேச்சுக்கச்சேரியில் கலந்து கொண்டு மிகவும் ரசித்தார். தமிழ் பாரம்பரிய அறக்கட்டளைக்கு
ஒரு பெரிய தொகையை நன்கொடையாய் அளித்தார்.
ஆர்கிடெக்ட் ஸ்ரீநிவாசன்
என்று தன் குருநாதரை பற்றி அடிக்கடி புகழ்ந்து பேசுவார். தமிழ்நாட்டில் பல சினிமா அரங்ககளை
வடிவமைத்தவர் அந்த ஸ்ரீநிவாசன். சவீதா பலகலைகழகத்து நிறுவனர் மற்றும் சான்சிலர் வீரையன்
அவர்களோடு மோகன் அவர்களுக்கு நாற்பது ஆண்டு நட்பு. வீரையனின் மகளே, டாக்டர் சவீதா.
ஸ்ரீநிவாசனின் பொதுப்பணிக்கு சரியான அங்கீகாரம் கிடைக்கவில்லை என்று வருந்திய மோகன்,
சவீதா கல்வி நிறுவனங்கள் சாதனையாளர்களை கௌரவிக்க நடத்திய விழாவில், குருநாதர் ஸ்ரீநிவாசனுக்கு
ஒரு சிறப்பு விருது வழங்க சிபாரிசு செய்தார். சான்சிலர் வீரையன் அந்த ஆசையை நிறைவேற்றி
வைத்தார்.
அவர்கள் “தி பியூப்பில்”
என்ற ஒரு பள்ளிக்கூடத்தையும் நடத்துகின்றனர். அதற்கு ஆர்க்கிடெக் மோகன் ஹரிஹரன் தான்.
அந்த பள்ளிக்கூடத்தை பார்க்க, அதன் கட்டுமானத்தின் பல பிம்பங்களை விளக்க ஒரு கட்டிட
உலா நடத்தினார்; மிகச்சிறப்பான அனுபவம். அரைகளுக்குள்ளே வரும் இயற்கை வெளிச்சத்திலிருந்து,
வெப்பத்தணிக்கைக்கு ஏற்ற செங்கல், குழந்தைகளின் மனம் கவரும் வண்ணங்கள், ஓவியங்கள் சித்திரங்கள்,
என்று பல சித்தாந்தங்கள் மிளிர்ந்த கலை. த.ப.அ மற்றும் அது போன்ற கலை மரபு பேச்சாளர்கள்
சவீதா பள்ளி மாணவர்களிடம் பேசவேண்டும் என்று சிபாரிசு செய்தார். டாக்டர் சவீதா அவர்களே
இதை நிறைவேற்றினார். பேராசிரியர் சாமிநாதன், பத்ரி சேஷாத்ரி, நான், மற்றும் பல கலை
ஆர்வலர்கள்பள்ளி மாணவர்களிடம் உரையாற்றினோம்.
பியூப்பில் பள்ளியில் மோகன் ஹரிஹரன் விளக்கம்
பியுப்பில் பள்ளியின் செங்கல் கட்டுமானமும் நீச்சல் குளமும்
2017ல் பியுப்பில்
பள்ளி ஆண்டு விழாவிற்கு என்னை சிறப்பு விருந்தினராக அழைத்தனர். நான் மயிலை சி.ஐ.டி
காலனி தொடக்க பள்ளியில் நான்காம் வகுப்பில் படித்தப்போது என் பெற்றோர் சிறப்பு விருந்தினராய்
அழைக்கப்பட்டனர். அந்த கௌரவம் எனக்கும் ஒரு நாள் கிடைக்கும் என்று நினைக்கவில்லை. சவீதா
கல்லூரியோடும் இதனால் தொடர்பு ஏற்பட்டது. சவீதா பொறியியல் கல்லூரி இயக்குனர் மருத்துவர்
ராஜேஷ், டாக்டர் சவீதாவின் கணவர். அவர்களது அழைப்பில் முதலாமாண்டு இஞ்சினியரிங் மாணவர்களின்
ஓரியண்டேஷன் விழாவில் உரையாற்றினேன்.
இதற்குள் வராகமிகிரன்
அறிவியல் மன்றம் தொடங்கியதால், கட்டுமான கலை பற்றி மோகன் அவர்களை உரையாற்ற அழைத்தோம்.
சிறப்பாக உரையாற்றினார். அவரது மற்றொரு மூத்த சகோதரர் கர்ணல் ரமணி ஹரிஹரன் கூட்டத்திற்கு
வந்திருந்தார். ராணுவ உளவுத்தொழில் பற்றி தான் ஒரு உரையாற்ற தயார் என்றார்;
பின்னர் தமிழிலேயே உரையளித்தார். இளைய சகோதரர் சிவகுமார் ஹரிஹரன் த.ப.அ-வின் சாஞ்சி-மத்திய
பிரதேச கலையுலாவில் கலந்துகொண்டார். சமீபத்தில் அவர் நிர்வகிக்கும் பாபாஜி பள்ளிக்கூடத்தில்
என்னை பேச அழைத்தார். இப்படி அந்த குடும்பத்தோடு நீளமாக அகலமாக உறவு வளர்ந்தது.
வராகமிகிரன் அறிவியல்
மன்றத்தில் நாங்கள் நடத்திய இந்திய வானியல் கணித வகுப்பிற்கு, டாக்டர் ராஜேஷ், டாக்டர்
சவீதா, இரு மகள்களோடு வந்து சேர்ந்துகொண்டனர். ஆடிப்போய்விட்டேன். அடிக்கடி மயிலையில்
நடக்கும் த.ப.அ நிகழ்வுகளுக்கும் கோட்டூர்புரத்தில் நடந்த வ.அ.ம நிகழ்வுகளுக்கும் அவர்கள்
வருவதுண்டு. கல்வியிலும் கலையிலும் மரபிலும் அவர்களுக்குறிய ஆர்வம் அசாத்தியம். இவ்வார்வத்திற்கு
மோகன் ஹரிஹரன் ஒரு முக்கிய தூண்டுகோள்.
சவீதா கல்லூரி வளாகத்தில் ஒரு முருகன் கோயில் கட்டினர். சிலைகளையும் மாடியில் உள்ள சிற்றாலயங்களையும் ஸ்தபதிகள் செய்தனர். ஆனால் கோயில் வளாகத்திற்கு மோகன் தான் ஆர்க்கிடெகட். கும்பாபிஷேகத்திற்கு முன் அவர் தலைமையில் ஒரு உலா நடத்தினார். அருகே கட்டிவந்த புதிய மருத்துவ வளாகமும் அவரது கைவண்ணம். அதையும் பார்த்து களித்தோம்.
கொரோனா ஊரடங்கில்
மூடப்பட்ட கல்லூரிகள் வழக்கம்போல் ஆகஸ்டு மாதம் தொடங்காமல் டிசம்பர் மாதம் தொடங்கியபோது.
இந்திய வானியல் கணித பாடத்தை ஒரு கோர்ஸாக அவர்கள் சவீதா பொறியியல் கல்லூரியில் நடத்த
பேராசிரியர் மணிமாறன் வழியாக அழைப்பு விடுத்தனர். அவர்களின் வர்புறுத்தலில் இன்வென்ஷன்ஸ்
அண்டு டிஸ்கவரீஸ் என்று ஒரு பாடத்தையும் இணையம் வழியாக இரண்டு செமஸ்டரும், 2021ல் ஊரடங்கு
விலகிய பின் நேரே கல்லூரி வளாகம் சென்று நடத்தி வருகிறேன்.
இந்திரா பார்த்தசாரதி
உரைக்கு வந்த மோகன் ஹரிஹரன் வழியாக வேலைவெட்டியாற்ற நான் மீண்டும் வாரம் ஒரு நாள் வேலை
செய்யும் நிலைக்கு வருவேன் என்று கனவிலும் நினைத்துப் பார்க்கவில்லை.
மோகன் சித்ரா தம்பதியர் சதாபிஷேகம் - நண்பர்கள் உமையாள் சிவசங்கர் பாபுவுடன் நானும்
மோகன் அவர்களின் சித்திரங்கள்
சமீபத்தில் மோகன்
சித்ராவின் மகன் பிருத்வி மகள் ஆர்த்தி மற்றும் குடும்பத்தினர் சென்னைக்கு வந்து அவர்களது
சதாபிஷேகமும் ஐம்பதாண்டு கல்யாண வாழ்க்கையும் சேர்த்து கொண்டாடும் வகையில் ஒரு விழா
நடத்தினர். என்னையும் தன் நெருங்கிய நண்பர்களில் ஒன்றாய் அழைத்தார்கள். வாழ்வில் அமைந்த
பாக்கியங்களில் இவர்களது நட்பு, அன்பு, அக்கறை, உபசரிப்பு, ஆசிர்வாதம் எல்லாம் சேர்க்கை.
Most people like to watch the rain, watch a sunrise or sunset, watch wildlife, flowers etc. I like some of these activities watching nature or immersing myself in such, also, but I enjoy the ordinary pleasures of simple engineering and transportation also.
I enjoy riding in buses even when I own a car and can afford to take an auto or taxi. I enjoy traveling in trains. Especially in India. I dont mind that most of our trains are not as fast Japanese or Chinese bullet trains. Slowness is not that bad a feature in Indian trains, it helps us enjoy the countryside so much. Mile after mile of rice field and cotton field and lakes and rivers and canyons mountains, India is a pleasure to ride through, looking out the windows. Even when I travel in AC compartments, in trains, I sometimes stand in the corridor or near the door, the wind and dust whipping hair and skin - almost always there are open doors in most trains, except at night. We get dirty, but that happens anyway, wherever we travel.
Perhaps one of my stranger pleasures is simply watching trains sitting on a railway platform. Our family used to live in Mylapore and when we visited our chithi's family in KK Nagar, one of the delights was the ten seconds of the bus 12 E going over the Kodambakkam bridge and perhaps a fleeting glimpse at the trains running below. Sometimes we would take 12F (which later became 12G) which goes through Mambalam not Kodambakkam, and so we would sometimes watch a train cross the bridge on Brindavan street, and our bus would sometimes go under it. Loved the thunderous noise.
When we first moved to Kodambakkam, I was in class 12, and it was a thrill that I could cross the bridge every day on the way to my school in Royapettai. Either by bus or by bicycle. The first weekend, I actually took my kid brother and we simply went to the Kodambakkam railway station and sat on a bench on the platform for an hour or so watching trains go by.
Train on Madras-Gummidipoondi line near Chennai Central
Triplicane cricket ground and Marina beach view from MRTS EMU
Between 2000 and 2005 or so, when I had ambitions of becoming a writer, but couldnt complete anything I often went to Mambalam or some other suburban railway station in the evenings and simply sat on the bench, sometimes thinking, sometimes writing. I never became a writer, but enjoyed the moments on the railway platforms, watching people walk around, finishing their days or starting them.
I enjoy railway platforms as much as the beach or some riverside or lakeside. Perhaps very odd in a city with such a magnificent beach. Sometimes when I woke up early I would go early and simply watch trains. (Being a jobless bachelor was a major factor enabling such activities).
Since the advent of Youtube and the smartphone and extremely cheap and plentiful bandwidth, I now have the benefit of vast number of videos of similar minded people. In fact, out there in smaller towns across India, are hundreds perhaps thousands of train lovers with far more dedication and passion, who post videos. There are also aeroplane watchers who take videos of airplanes taking off and landing at various airports, but this is very difficult in India, as most airports are restricted and you can only watch such these while you are a passenger yourself. I enjoy watching planes land or take off and there are some fantastic videos of these also.
There are also train videos of travelers in different countries, and Youtube videos are a great way to discover how different each culture is. America and Europe have such thin populations, and Africa and South America have so few trains, they are not quite as fascinating.
But Indian trains and the kind of videos vloggers make are astounding. There are videos of trains merely arriving or leaving, of trains crossing platforms, people crossing railway tracks just ahead of trains, passenger trains racing, overtaking, zooming past, scenic routes, and so many other fascinating aspects of life and technology, There are viewers who study all the train locomotives and the sheds they are attached to (Erode, Royapuram, Itarsi, Vijayawada etc), their categories of WAP7, WAG5, WAM4 (where P,G,M stand for Passenger Goods and Mixed respectively; WDG WDP etc (D in the middle is diesel engine, A is AC engine); the W stands for broad guage, Meter guage trains had the letter Y. The Beach-Tambaram EMU line was converted from meter guage to broad guage about ten years back, almost the last of the meter guage trains in Tamilnadu. I rode those for nostalgia. The numbers at the end 4,5,7 etc stand for horsepower of the engines. 4 is 4000 HP, 7 is 7000 HP. Excitement prevails over the new 12000 HP engines of Indian Railways
All railway lines south of Madras - from Madras to Madurai and Kanyakumari or Tenkasi or Rameshvaram were meter guage in my college days. Only the railways to the west - Bangalore and Coimbatore - or to the north - Bombay and Delhi and such were broad guage before that. Some trains like those at Ooty and Darjeeling still run on narrow guage rails.
Trains crossing on parallel tracks
Engine coupling to train
The level of their videography, the editing, labeling, fan following (even worldwide) is amazing. This is a world that most people dont know exists. One can see similar videos from other countries also, but like I said there are so few people in those stations or trains, except in very large central stations of cities like London or Paris, they are not as interesting. But one gets very amazing views.
There are some very popular but bizzare trains, from Thailand, Vietnam, and such countries, going through very narrow markets, between rows of housing, etc. There are weird morning commute trains in China and Japan where there are train packers who push people into trains. I think we may see such phenomena soon in India. I once showed such videos to some school kids in Konerirajapuram and they howled with delight. Perhaps you might like them too.
While studying in Texas, in the 1990s, for a MS degree, I received a job offer from a company called SRD in Phoenix, Arizona. This was after getting zero interviews after mailing out 250 copies of my bio-data/resume in response to newspaper ads.
SRD said it was a three month project at a large company, during which if I did well, I will get be employed full term (with health insurance). So I joined them. I knew Phoenix was a few degrees hotter than Texas, which was about hot as Madras, so I wasnt worried.
Boy, was I wrong. It was the middle of June - the start of summer in USA. Phoenix daily temperatures went upto 110 F, which I had occasionally experienced in Madras, during the 1980s, with no air conditioning, only ceiling fans.
Phoenix, from the sky - July 2015
But 110 in Phoenix was very different from 110 in Madras. Madras gets a sea breeze around 3pm, the worst heat is from 11am to 2pm. Arizona is a desert, so no sea or sea breeze. The part of Texas I lived in was a valley of a river called Brazos and far greener than Phoenix, and also had air conditioning. Summer days in the US are far longer; the sun sets after 8pm only. Bad in Texas, hellish in Phoenix. The roads which had absorbed heat until 8pm were letting out heat well past midnight. So it felt like 100 degrees F even at midnight. No Indian, even a Madrasi is prepared for that.
It is so hot in Phoenix, I heard that it was illegal to keep a store or business open if the AC broke down. When some of us at work went out to lunch, they drivers of cars opened the car door, turned on the engine and AC, then waited outside for two minutes before stepping in to the car. Hasty people have had the skin of their palms melted by the steering wheels of cars heated up in the midday sun.
For about a month, I didn't have a car, so an Indian colleague gave me a ride. I once asked to be dropped off at a store near my flat around 8pm for some grocery shopping; I said I would walk back home. This is when I discovered that the roads give off heat at night. That mile long walk (sorry, hike with two bags of groceries) was absolutely terrible; worse than most of the times I had fever of 102 or more. Two months later I hiked for a mile down and up the Grand Canyon in Arizona at noon, and it was much more pleasant than the walk back from that grocery store at nearly 9pm.
In September I got a job offer in Seattle, and I was so happy to leave Arizona. Seattle was absolute heaven with lakes and mountains with snow and green green trees and grass as far as the eye could see. It rains or drizzles eight months a year in Seattle and a blue sky is always headline news in the local TV stations, but that didn't bother me for another five years.
I learnt the true pleasure of monsoons and rains and the sea breeze from those brief three months in Phoenix, and the marvelous gift of sunny day and blue skies from my five years in Seattle.
Why all this now? The last two weeks this June feel like that summer in Phoenix. Even with Air Conditioning.
(I wrote this on my Facebook wall on June 17 and it rained for a week after that).
In the Vedic era preceding the Era of the 18 Siddhantas, the
earth was thought to be flat. The Puranas and Smritis mention a mountain Meru,
sacred and gigantic, in the middle of the earth. Deva Loka was on top of this
mountain, the Devas lived on it. Asuras lived beneath our world, in Naraka Loka
or Paatala Loka, also called Vadavaamukha. Meru was surrounded by four
continents, Kuru to the north, Bhadrashva to the east, Bharata to the south and
Ketumala to the west.
Not only Hindus, but Buddhists and Jains also seem to have
accepted this concept. In their religions also, Indra, Brahma etc are
significant divine beings, who live on Meru, which is an immense sacred
mountain.
Meru and continents
The belief is also captured in a beautiful verse in the
Tamil epic, Silappadikaaram:
Translation Salutations (potrudhum) to the Sun
(nyaayiRu); who goes around (valam varudalaan) golden mountain (pon koTu) Meru,
like the wheel (tigiri) of the Chola (“kaaviri naaDan”, Lord of Kaveri
country).
Gola - Earth as Sphere
At some unknown time, astronomers across the world realized
that the earth was a sphere. They also realized that the sky was different from
the space beyond it, and sky and space were also spheres. Perhaps an individual
proposed it; perhaps a group of people discovered it and discussed the idea and
it spread. What literature survives doesn’t mention this historical discovery
or its acceptance. The astronomical texts referred to earth as BhuGola (Bhu is
Earth; Gola means sphere). The sky (kha) was thence called KhaGola; and the
realm of stars (Bha) beyond it, BhaGola.
The astronomers of this period seemed to not bothered to
refute the earlier flat-earth model, but simply remapped some aspects to their
new understanding. So they called or redefined Meru as the North pole ofthe spherical earth (still considered
DevaLoka, Abode of the Devas) and Vadavamukha as South pole (abode of the
Asuras).
The spherical earth presented a new conceptual challenge.
What did the earth stand on? If the earth were a sphere, how did people not
fall off the sides of the sphere? How did people or animals stay put on the
lower half? Would they be upside down? A similar ideological challenge must
have affected Greek and Chinese astronomers. Not until Newton in the 17th
century, was the concept of gravity proposed to explain planetary motion. This
gravity was explained as a property of mass, though why it was so, could not be
explained even by Newton. A generation before Newton, the French philosopher
Rene Descartes proposed a vortex based theory of gravity. Newton’s theory
became the accepted one, until Einstein’s relativistic theory of gravity
overturned it.
Indian astronomers explained this away with metaphors.
Aryabhata compared the spherical earth with a kadama flower,
which has a spherical centre. The buds, of a kadamba flower point outwards and
their stalks point inwards; similarly explained Aryabhata, the legs of men and
land animals and sea creatures point inward (toward the centre of the earth)
and their heads point outward (towards the sky).
kadamba pushpa
Varahamihira used two better metaphors. The spherical earth
is surrounded by a cage of stars, he said, inspiring a vision of a bird in a
spherical metal cage. The earth is able to float in space, like an iron (loha)
ball between two magnets (kantha), he continued. This is a scientific
explanation with metaphors using common objects of his time.
Translation Composed of five elements(pancha mahaa
bhutam), among the cage (panchara) of stars(taara), stands (stoh) the earth(mahee),
as a globe(golaH), like (iva) a ball of iron (loha) between magnets (kaanta-antaH)
Cage of Stars - Taara gana panchara
Varahamihira added that like a lamp’s flame always points
skywards, and any object thrown upwards falls to earth, people also walk about
on earth with their heads skywards and feet on the ground.
Translation The flame (shikhaa) of a lamp(shikhi)
points skywards (gaganam) and a heavy (guru) object (kincit) thrown (kshiptam) skywards
falls back to earth (kshiti); this happens in the lands of men (maanavaanaam) and
asuras (asuraaNaam)
This is as close as we get to an Indian theory of Gravity
from Varahamihira – that heavy things fall to earth naturally.
Newton’s concept gravity is much more ingenious and bold
: it is not about planets but all objects: a brick exerts gravity on another
brick, a tree on another tree, and of course celestial bodies on each other.
But such a concept was not proposed by anyone before Newton, even Galileo or
Copernicus or Kepler, leave alone the ancient Greeks like Euclid or Ptolemy.
Both Aryabhata and Varahamihira then quipped that Devas
living on the north pole (Meru) and Asuras on the south pole (Vadavamukha)
considered the other group as beneath them, punning on geography and social
status.
Whether the general public accepted these explanations or
even heard of them is doubtful. Artists continued to depict the earth as a
lady, Bhudevi in sculpture and painting, and her worship went on as usual. No
one went on pilgrimages to Meru.
The Surya Siddhanta, composed unknown centuries before
Aryabhata and Varahamihira, doesn’t even explain such matters. It talks about
spherical earth, its longitudes and latitudes, the equator, gives
the diameter of the sun and moon, explains calculations of their speed of
revolution around the earth, uses geometry and trigonometry to explain their
shadows and length and duration of eclipses; and gives several algorithms to
calculate, predict, eclipses, star-planet conjunctions etc. Surya Siddhanta is
explained as the revelation of astronomy by Surya Deva to an asura called Maya;
very similar to the revelation of Vedas to the rishis during their meditations.
So the spherical model was conceived, propagated and accepted among astronomers
before composition of Surya Siddhanta. The other siddhantas compared by
Varahamihira also don’t seem to have any explanation.
Was sphericity an idea borrowed from Greeks? It is plausible, maybe even
probable. European writers assume they are, without bothering to prove so. Did
the Greeks borrow the idea from the Babylonians? Again possible, but European
writers don’t even mention this possibility. Can we completely rule out the
possibility that Indians did not discover it on their own? No. Greek and Roman
astronomers were well respected, as Varahamihira states. Romaka (name afted
Rome or Roma) and Paulisa probably Paulus Alexandrinus of Alexandria, are among
the 18 rishis to whom their eponymous siddhantas are attributed. But there are
no books in the Greek language attributed to them. A lot of astronomy and
mathematics attributed to Greeks like Ptolemy, Archimedes and Euclid are not
found in Indian astronomy.
Rotation and Refutation
Aryabhata asserted that the earth rotates and the stars only
seem to revolve around it. He used a metaphor for this also: just like a passenger
in a boat on the Ganga feels like the trees on the shore are moving backward,
rather than that the boat was moving forward, he said, so does the earth rotate
from west to east, but people feel as though the sky and stars rotate westward.
This assertion, was dismissed not only by Brahmagupta and
Varahamihira but even by his ardent admirers and commentators through the
succeeding centuries. Perhaps because he was only a man, not a rishi – hence
his composition was only a manuja grantha.
If Aryabhata’s rotation theory were correct, countered Varahamihira,
in Pancha Siddhantika, Chapter 13, how would any falcon or other bird ever
return to its nest? For the earth would have moved a great distance while the
bird was flying. Flags would always stream westward due to the wind produced by
the very fast moving earth. If the refutation was that earth moves slowly, how
would it revolve such a great distance within a day? Varahamihira stated that the
earth’s circumference is 3200 yojanas, about 25,000km as a yojana is 8km.
Someshvara, an eighth century commentator of Aryabhatiyam, went
much further. If the earth revolved, he said, oceans will flood all the lands,
and tops of trees and castles woud be blown away by the storm of the wind
caused by such a ferocious speed of rotation. So, he concluded, the earth does
not rotate.
So they didn’t understand inertia, or frame of reference for
motion. But given the facts and theories at their disposal, these were
scientific rejections of Aryabhata’s conjecture, not superstitious or
theological objections. This is only discernible to those who study all the
original material; most accounts make it seem that Aryabhata’s rotation
conjecture was scientific and the others stubborn and unscientific in their
rejection.
Historically, this is similar to Lord Kelvin’s rejection of
Darwin’s theory of Evolution, which dated life on earth to 500 million years.
Kelvin, calculated that the Sun composed of Hydrogen, could have a maximum life
of only 300 million years based on chemical combustion of hydrogen to produce
heat. The Sun’s true age was confirmed with Einstein’s mass-energy equivalence,
nuclear physics, Bohr’s atomic model and such associated phenomena in physics
(nothing in biology).
Aryabhata’s rotation conjecture is untenable without a
theory of intertia and Newtonian or even Cartestian gravity. Darwin’s age of
earth and life predictions were untenable without a nuclear theory of the Sun’s
heat generation and subsequent long age of Sun and Earth.
Further Aryabhata and all other Indian astronomers, stated
that the entire celesital sphere, gruhams and nakshatram, revolve around the
earth from East to West, propelled by a celestial wind called pravaha. Here Aryabhata seems to
contradict himself. Either the earth rotates and therefore it appears that
stars revolve; or the stars revolve,
with no need for the earth’s rotation. Can he have both?
Varahamihira’s simple metaphor seemed to suffice for Indian
astronomers. I wonder if European, Arab or Chinese astronomers gave a similar metaphor to explain away spherical
earth.
Consequences of the Spherical
Model
The spherical model of the earth led to the realization that
shadows of the moon and earth cause eclipses. Varahamihira gave a clear
explanation of how and why this happens, with an explicit refutation of the
Rahu story (see link below).
Sphericity was important, perhaps even more so, than gravity.
The development of geometry and triogonometry and understanding about the
regularity of planetary orbits, culminated in the ability to predict eclipses;
and later star-planet conjunctions. India led the world for a thousand years in
this field because of this.
This is also why Lord Napier, a governor of Madras
presidency, came to India to write a history of Mathematics, because he thought
India was the birthplace of mathematics. It is notable that he was the
descendant of John Napier, who invented Logarithms.
They also set Ujjain as the locus of the Prime Meridian (a
role now played by the Greenwich Meridian) and all Indian astronomical
calculations were based on the Ujjain meridian or at the point where the Ujjain
meridian crossed the Equator.
There is an inherent understanding that both the equator and
Ujjain meridian would be each be zero degree – something only Indians could use,
having invented the zero. Arabs borrowed this zero a few centuries after
Aryabhata (around 850 AD, during the time of Abbassid Caliph al Mamun) and
Europeans mainly via Leonardo Fibonacci, a Venetian businessman who learnt it
from visiting Baghdad in the thirteenth century. But the Ujjain meridian
precedes Aryabhata and Varahamihira, as it is a fundamental factor in the Rishi
Siddhantas.
It is an atrocity that these basic scientific concepts,
Indian discoveries to be proud of, are not in our school or college books, and
that most Indian scientists are unaware of these. These are low hanging fruit.
Incredibly beautiful blue sky day... Parrots gliding over the roof... Spring flowers of mango and konrai in bloom... promising a glorious summer...
Streaking through buildings and cellphone towers, the evening sun showcases the thousand shades of green on the leaves of the trees it highlights
Quietly, a million cups of tea and coffee are brewed and sipped, in appreciative meditation, for now ignoring the cacophony of calumny and acrimony that will soon rise in a thousand TV channels
A distant two wheeler engine roars gently through the mostly silent streets, punctuated by the cawing of crows, chirping of other birds, and the chatter of untiring boys playing street cricket
I will deliver a talk titled "Varahamihira's Eclipse Proof" at the Indian Science Festival, Hyderabad, at 11amthis Saturday 21stJanuary 2023. At Nucleus Arena.
காசி விசுவநாதர் கோயில் கோபுரத்திலுருந்து கங்கை கரை நோக்கி செல்லும் வழியில் இந்த பாரத மாதா சிலையும் அதன் பின் மாந்தாதேஷ்வரர் கோவிலும் உள்ளன. பாரத மாதா சிலை புதிது.
மாந்தாதேஷ்வரர் கோயில்
கோவில் முன் பாரத மாதா சிலை
திரேதா யுகத்தின் சிறந்த மன்னன், மகாபுருஷன் ராமன். சீதையை தேடி இலங்கை சென்ற ராமன் தமிழகக் கடற்கரையில் சிவனை பூசித்த இடம் ராமேஷ்வரம்.
கிருத யுகத்தின் மிகச் சிறந்த மன்னன், மகாபுருஷன் மாந்தாத்தன். இவன் கதை இப்பொழுது பரவலாக புழக்கமாக இல்லை. பரமார மன்னன் போஜன் இயற்றிய வடமொழி கவிதையில் கிருத, திரேத, துவாபர யுக மகாமன்னர்கள் வரிசையில் மாந்தாத்தன், ராமன், யுதிஷ்டிரனாகும்.
உஜ்ஜயினியை தலை நகராக கொண்ட மன்னன் மாந்தாத்தன், சிவனை பூஜிக்க கேதார்நாத் செல்ல, அவனிடம் சிவப்பெருமானே, நீ காசிக்கு சென்று என்னை வழிபடு என்று ஆணையிட, மாந்தாத்தன் காசிக்கு வந்து வழிப்பட்ட தலம் இந்த மாந்தாத்தேஷ்வரன் கோவில் என்று ஒரு வரலாறு கூறுகிறது.
பௌத்த மரபிலோ மாந்தாத்தன் தன் மிகச்சிறந்த புண்ணியத்தால் தேவலோகம் சென்றான் என்றும், அங்கே இந்திரன் அவனுக்கு தன் சிம்மாசனத்தில் பாதி இடத்தை கொடுத்தான் என்றும் கூறுகிறது. இதை விவரிக்கும் சிற்பம் ஒன்று சென்னை எழும்பூர் அருங்காட்சியகத்தில் அமராவதி சிற்பங்களுள் ஒன்று.
மாந்தாத்தன் கோயில் பஞ்சாயதன வடிவத்தில் இருப்பதாகவும் சமீபத்தில் காசி காரிடார் அமைப்பில் அது புதுப்பிக்க பட்டுள்ளது என்றும் வாரணாசி ஹிந்து பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர் ஜோதி ரோஹில்லா அனுப்பிய வலைத்தளத்தின் தகவல்.
பொன்னியின் செல்வன் கதையில் நான்காம் அத்தியாயத்தில் கடம்பூர் மாளிகையில் ஆதித்தக்கரிகாலனின் மெய்கீர்த்தியை கட்டியங்காரன் கூறும்பொழுந்து ”மனு மாந்தாத்தா” என்று தொடங்குவான்.
Date: Dec. 10th 2023
Time: 4:00 pm to 7:30 pm
Location: The Space, The Pupil auditorium
