எங்கள் ஊர் கல்வெட்டு

சாலையோரம் புதர்களுக்கு இடையே ஒரு கல். மரத்தோரம் கேட்பாரற்று  உள்ள இந்த கல்லில் ஒரு கல்வெட்டு இருப்பதாக ஒரு பழைய தொல்லியல் கல்வெட்டு நூலில் குறிப்பு. அறுநூறு ஆண்டுகளுக்கு மும்பு ஒரு மன்னன் சூரிய கிரகண நாளொன்றில் சில பிராமணர்களுக்கு ஒரு கிராமத்தை பிரம்மதேயமாக தானம் கொடுத்தான் என்பது கல்வெட்டின் சாராம்சம். 

தொல்லியல் நூலில் ஒரு விவசாயி பெயர் குறிப்பிட்டு அவர் வயலில் இந்த கல்வெட்டு இருப்பதாகத்தான் குறிப்பு. வயலும் வாரிசுகளும் அகன்று சாலையும்  சில வீடுகளும் ஒரு சிறு பள்ளிக்கூடமும்.

உதயகுமார் என்பவர் இந்த தொல்லியல் நூலை படித்துவிட்டு இந்த கல்வெட்டை தேடி சென்றார். பெங்களூரில் பல தலைமுறைகளாக வாழும் அவருக்கு வரலாற்று ஆர்வமும் கல்வெட்டு தேடும் ஆர்வமும் ஆழமாக தொற்றிக்கொண்டுவிட்டது.

அந்த கல்வெட்டு உள்ள கிராமத்தில் எங்கே தேடுவார். அங்கே ஒரு பள்ளி முதல்வரை சந்தித்து ஏதாவது பழைய தகவல் கிடைக்குமா என்று விசாரித்து பார்க்கிறார். எங்கள் கிராமம் ஒரு குக்கிராமம் என்பதை தவிற அவர் வேறொன்றும் சொல்லத்தெரியாமல் இருக்கிறார். 

”உங்கள் குக்கிராமம் வரலாற்றில் குக்கிராமமே இல்லை - இங்கே ஒரு பிரமதேயம் நிறுவப்பட்டு, ஒரு கல்லூரியே நடந்திருக்கிறது. வேதமும் தர்ம சாத்திரமும் அதை ஒட்டிய பற்பல கலைகளும் சாத்திரங்களும் இங்கே கற்பிக்கப்பட்டன. இங்கே அருகில் தான் பெங்களூரு பல்கலைக்கழகம் இருக்கிறது, அதை பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?” என்று உதயக்குமார் கேட்கிறார்

பள்ளி முதல்வர் பரவசத்துடன் ”எப்பேர்பட்ட எவ்வளவு பெரிய பல்கலைகழகம் சார். எங்களுக்கு பெருமை தானே,” என்று மலைக்கிறார்.

“இந்த பல்கலைகழகம் நிலைக்கும் பெங்குளூரை குக்கிராமம் என்று சொன்னால் தகுமா?”

மிரண்டு போகிறார் பள்ளி முதல்வர் - “நீங்க என்ன சொல்ல வரீங்க?”

“பல்கலைகழகம் கட்ட அரசாங்கமும் பெரும் செல்வந்தர்கள்  எல்லாம் நிலம், பணம், பொருள் தானம் கொடுத்திருப்பார்கள் அல்லவா? அதன் நினைவாக அடிநாட்டுக் கல்லில் ஒரு பதிவுப்பலகை செதுக்கி இந்த தானங்கள் கொடுத்தவர்களின் பெயர் பொறித்து முக்கிய இடத்தில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் அல்லவா?”

”ஆமாம் நிச்சயமாக”

“பெங்களூரு பல்கலைக்கழகம் நிறுவும் ஐநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் உங்கள் குக்கிராமம் ஒரு முக்கிய கல்லூரி. இந்த கிராமத்தில் எழுத படித்தவர்கள் வாழ்ந்தார்கள் என்பதன் மிகப்பழைய வரலாற்று குறிப்பு அந்த கல்வெட்டு. அதைத்தேடி வந்திருக்கிறேன். உங்களுக்கு ஏதாவது இந்த வயல் அதிலுள்ள கல்வெட்டு இதை பற்றி தகவல் தெரியுமா? அல்லது யாரையாவது கேட்டு சொல்லமுடியுமா?”

விருவிருப்பாக உற்சாகமாகி பள்ளிமுதல்வர் தன்னால் முடிந்ததை செய்கிறார். இந்த புதரில் இந்த கல்வெட்டை கண்டுபிடித்த உதயகுமார் தன் முயற்சிகளை தொடங்குகிறார். யந்திரங்களை வைத்து புதர்கள் களையப்படுகின்றன. ஊர்மக்கள் ஆர்வம் பெருகுகிறது.  முழுதாக கல்வெட்டு சாசனம் மீண்டும் படிக்கப்பட்டு, நாங்கள் ஒரு குக்கிராமம் அல்ல வரலாற்று புகழ்பெற்ற பிரம்மதேயம் என்று ஊரே விழாக்கோலம் பூணுகிறது. 

மீட்கப்பட்ட கொங்காதிபுரம் கல்வெட்டு

விழாக்கோலம்

கல்வெட்டுக்கு மரியாதை செலுத்தி மாலை அணிவிக்கப்பட்டு, ஒரு திருவிழாவே நடக்கிறது. இந்த கிராமத்திலேயே அறுநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் கல்வி பயின்ற வரலாற்றில் பெருமிதம் கொண்ட ஒரு தாய் தன் சிறு குழந்தைக்கு முதல் எழுத்து பயிற்சியை கல்வெட்டு எழுத்தில் விரலை வளையவைத்து பழக்குகிறாள். விஜயதசமி நாள் அன்று நம் மரபில் முதல் முதல் ஒரு குழந்தைக்கு அரசியில் அ என்று எழுதி பழக்குவர். சம்ஸ்கிருதத்தில் கன்னடத்திலும் இதை அக்ஷராப்யாசம் என்பர் (எழுத்து பயிற்சி என்றே பொருள்). இதை கண்டு உள்ளம் பொங்கும் மகிழ்ச்சியில் பள்ளி முதல்வர் படம் எடுத்து உதயகுமாருக்கு அனுப்புகிறார்.

கல்வெட்டில் எழுத்து பயிற்சி

சென்ற வெள்ளிக்கிழமை நவம்பர் 24 அன்று பெங்களூரு அம்ருதா கல்லூரியில் ஆரியபடனின் குட்டகா கணித முறையை பாடமாய் நடத்த என்னை அழைத்தனர். கொஞ்சம் நேரம் இருந்தால் எங்கள் மிதிக் சொசைட்டிக்கு வந்த நாங்கள் செய்யும் பணியை பார்க்கலாமே என்று உதயகுமார் அழைத்தார். சனிக்கிழமை இரண்டு மணிநேரம் உதயகுமார் உரையில் மெய்மறந்து மூழ்கினேன். யாம் பெற்ற இன்பம் இவ்வையகம் பெற....

படங்கள் குடுத்தவர் உதயகுமார். தமிழ் பாரம்பரிய அறக்கட்டளையின் அரங்கில் உதயகுமார் பெங்களூரின் கல்வெட்டுகள் என்ற தலைப்பில் 2018ல் உரையாற்றினார் என்பது குறிப்பிடதக்கது.

வரலாற்று கட்டுரைகள்

பள்ளிகளின் மரணச் சங்கு

நவல் ரவிகாந்த் புகழ்பெற்ற சிந்தனையாளர். கணினியுக சித்தர். கச்சித பேச்சாளர், கட்டுரையாளர். ட்விட்டர் பிரபலம். தொழிலால், வணிக நிறுவனர். கடன்காரன், பெரும்பண முதலை என்றும் வர்ணிக்கலாம்.

தன் வலைப்பூவில் பல கட்டுரைகளை எழுதியுள்ளார். வட்டச்செயலாளர் வண்டுமுருகன் இடிமுழுக்கத்தை தேய தேய ஒளிபரப்பும் தமிழ் காமெடி சானல்களை போல், சமீபத்தில் அவர் அளித்த ஒரு பேட்டியை  ட்விட்டரில் மீண்டும் மீண்டும் ரசிகர்கள் சிலாகித்து பங்கிட்டு பொங்கி மகிழ்கின்றனர். நிற்க.

ட்வீட் புயல் என்ற ஒரு புது வகை இலக்கியம் ட்விட்டரில் புகழ்பெற்று வறுகிறது. ட்விட்டரின் தனிச்சிறப்பே வெண்பா சுருக்கத்தில் கருத்தை சொல்வது. கனியிருப்ப காய் கவரும் கலையில் தொலைகாட்சிக்கும் நாளிதழுக்கும் பாமர மக்கள் சளைத்தவரல்ல என்பது சமூக ஊடகம் படிக்கும் நம் அனைவரும் அறிந்ததே. கள் தோன்றி சொல் தோன்றா காலத்தே மீம் போட்ட மூத்த குடி, தமிழ் குடி என்று பெருமி மலைத்தாலும், அவ்வப்போது புதிய கூப்பியில் புதிய இளநீர் அருந்த நாமும் விரும்புவதால், இந்த பதிவு.

இந்த ட்வீட் புயல் ரகத்தில் நவல் வல்லவர். இயலை எழுதி எட்டாய் உடைத்து புதுக்கவிதை என ரசிக்கும் நாம், இயலை இயலென்றே வழங்கினால், ரசிக்கவேண்டாமா? ஒரு கட்டுரையை குறு வாக்கியங்களாக வடித்து வழங்கினால் அதன் சுவை கூடலாம். நன்றாக வடிக்கிறார் நவல். ஒவ்வொரு குறுஞ்செய்தியும் தனியாகவும் பொருள்படும். ரசிக்கலாம். ஆனால் கோர்வையாக ஒரு சிந்தனையை வைக்கின்றன. இப்படி எழுதுவது எளிதல்ல.

சமீபத்தில் பள்ளிக்கூட கல்வி முறை பற்றிய நவல் ட்வீட் புயலை நான் இங்கே மொழிபெயர்த்துள்ளேன். 

பள்ளிக்கூடம் என்ற பொதுச்சொல்லில் அவர் கல்லூரி, பல்கலைக்கழகம், தேர்வு பயிற்சி மையம், டியூசன் அனைத்தையும் சேர்க்கிறார். Credential கிரெடென்ஷியல் என்ற சொல்லை பயன்படுத்துகிறார். இதை சான்றிதழ் என்று கருதத் தகாது. ஐஐடி போலவே பல பொறியியல் கல்லூரிகளும் சான்றிதழ் அளிக்கலாம்; ஆனால் ஐஐடி படித்தவருக்கு மற்ற கல்லூரிகளில் படித்ததை விட சமூகத்தில் மரியாதை அதிகம். இதை நற்பெயர் என்று நான் தமிழில் வழங்குகிறேன். எல்லாத் துறைகளில் இதை போல் சில கம்பெனிகளோ, பதவிகளோ, சாதனையாளர் தொடர்போ வழங்கும்.

1. பள்ளிகூடங்களின் முதல் பயன் கற்பித்தல் எனின், இணையதளத்தின் உதயத்தால் பள்ளிகள் வழக்கொழிதல் தகும். ஆனால் நற்பெயர் அளிப்பதே பள்ளிகளின் முதல் பயன்
2. நற்பெயரை வழங்கும் பள்ளிகளுக்கும் அதை நம்பி மதிக்கும் நிறுவனங்களும் ஒரு உறவு இருப்பதால், பள்ளிச்சேராமலே கற்போரை மிஞ்சி அவை இயங்குகின்றன.
3. நற்பெயர் சான்றிதழ் இன்றி தக்கவரை பணியமர்த்தும் நிறுவனங்கள் உள்ளன. உதாரணம், ஒய்காம்பினேடர்.
4. திறமையே தலையான துறைகள், போலிச்சான்றிதழ்களை போலி நற்பெயர்ளை தவிர்க்கும்.
5. தானே கற்று செழிக்கும் ஒரு தலைமுறைக்கு, இணையமே பள்ளி, தொழில்நுட்பமே ஏணி. இது பெருகினால் மரபு வாழி நற்பெயர் பள்ளிகள் நலியும்.
6. அதுவரை திறனில் வல்லாரும் நொந்து நலிந்தோரும் மட்டுமே பள்ளிகளை புறக்கணிப்பார்.
7. எங்கு எவ்வளவு படிக்கவேண்டும் என்பதை விட எதை எப்படி படிக்கவேண்டும் என்பதே முக்கியம்.
8. சாலச் சிறந்த நூல்களும், ஆசிரியர்களும், சக மாணவர்களும் இணையதளத்தில் உள்ளனர்.
9. கற்க கருவிகள் கடலளவு. கற்கும் ஆவலே கடுகளவு.
10. மேட்டிமை சமூகத்தில் சேரப் பெருகின்ற சாவியே, பள்ளிகள் வழங்கும் நற்பெயர். இன்றுள்ள பள்ளி அமைப்பை தொடர்வதில் மேட்டிமை சமூகத்தி விடாமுயற்சியை எதிர்பார்க்கலாம்.
11. இணையதள பேரலையும் தன்னலத்தில் அக்கரையுள்ள நிறுவனங்களும் சிறப்பான பக்குவமான நற்பெயர் வழிமுறைகளை படைக்கும்.
12. பழையன கழிதலும் புதுவன புகுவதும்…

தொடர்புடைய கட்டுரைகள்

1. தமிழ்நாட்டில் கல்வி - ஜெயமோகன் கட்டுரை என் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு
2. கல்வி – ஒரு வடமொழி பழமொழி
3. புரட்சி குடிமகன் – பேராசிரியர் வரதராஜன் (என் தாய்மாமன்)
4. What did Brahmagupta do?

Statistics on Biology - please help

Friends I'd like some help collecting statistics. This is also an experiment using my blog as a tool. (I'm also doing this on Facebook). You may remember terms like species, genera, order, phyla etc from school biology. In the comments section please answer the following.

A. What's the highest level of category of Living Things which you can remember?

B. How many subdivisions of that level are there, what are they? List them please. (Not the hierarchy from highest to lowest)

C. Now this is mainly what i want. Look up your son's or daughters science or biology text book. Now list those answers, with your 1. city/country 2. Board of education, abbreviation will do. CBSE, state etc. 3. Class in which your son or daughter is studying. 4. Answers to A and B as listed in that book.

For A & B **Please** don't look up Wikipedia, or biology websites to answer these. I want to know what *you studied* in school, NOT what you learnt afterwards

If you still have some textbook from your school, that will be fantastic.

கல்வி – ஒரு வடமொழி பழமொழி

आचार्यात् पादं आदत्ते पादं शिष्य स्वमेधया ।

पादं सब्रह्मचारिभिः पादं कालक्रमेण च ॥

ஆசார்யாத் பாதம் ஆதத்தே பாதம் ஷிஷ்யஸ்வமேதயா

பாதம் ஸப்ரஹ்மசாரிப்ய: பாதம் காலக்ரமேண ச

Aacaaryaat paadam adattE paadam shishyasvamEdayaa

paadam sabrahmacaariBhyaH paadam kaalakramENa ca

பாதம் – கால்

ஆசார்யாத் – ஆசாரியிடமிருந்து

ஆதத்தே - பெறப்படுகிறது

ஷிஷ்ய ஸ்வமேதயா – மாணவனின் சுய அறிவால்

ஸப்ரஹ்மசாரிப்ய: - சக மாணவனிடமிருந்து

கால க்ரமேண – அனுபவத்தால்

கல்வி எப்படி பெறுகிறோம்?

“சித்திரமும் கைப்பழக்கம் செந்தமிழும் நாப்பழக்கம்

வைத்ததோர் கல்வியும் மனப்பழக்கம்”

என்றாள் ஔவை. மேல் கோளிட்ட சமஸ்கிருத பழமொழி கல்வி பெறும் முறையை நான்காய் பிரிக்கிறது.

“ஒருகால் ஆசான் கற்பித்தும் ஒருகால் மாணவன் முயற்சித்தும்

ஒருகால் தோழன் சொற்பித்தும் ஒரு கால் காலம் பயணித்தும்”

என்பதே இதன் பொருள்.

நண்பர் சுதர்சனத்தின் தமிழாக்கம்

கானமாசான் காற்றம்மால் காலுடன் உற்றவரால் காலமாசான் மீதிக்கறிவு

பதம் பிரிப்பு : 

கால் நம் ஆசான் கால் தம்மால் கால் உடன் உற்றவரால்  

காலம் ஆசான் மீதிக்கு அறிவு

வடமொழி கவிதைகள்

எல்லீசனின் தமிழ்-சமஸ்கிருத கவிதை

பர்த்ருஹரி - ஒரு கவிதை தமிழாக்கம்

மகாவீரரின் கணிதஸார ஸங்க்ரஹம் - ஒரு தமிழாக்கம்

வராஹமிஹிரரின் அகத்தியர் துதி

கட்டுரை

அறிவியலின் எல்லை

புரட்சி குடிமகன்

ஏப்ரகாம் லிங்கனை வெள்ளை மாளிகையில் ஒரு வெளிநாட்டு தூதுவர் பார்க்கவந்தாராம். லிங்கன் தன் காலணியை துடைத்து கொண்டிருந்தாராம். ஒரு ஜனாதிபதிக்கு இந்த சேவை செய்யக்கூடவா ஆளில்லை என்று அதிசயித்த தூதுவர், “மிஸ்டர் லிங்கன், உங்கள் ஷூவை நீங்களேவா பாலிஷ் செய்கிறீர்கள்?” என்று வினவ, “ஏன், உங்களுக்கு யார் ஷூவை பாலிஷ் செய்து பழக்கம்,” என்று லிங்கன் பதிலளித்தாராம். தன் கையே தனக்குதவி என்பது அமெரிக்க கலாச்சாரம். தன்னுடைய ஷூவுக்கு என்னை பாலிஷ் செய்ய கட்டளையிட்டுக்கொண்டே என் அப்பா இந்த கதையை பல முறை சொல்லியுள்ளார். சில சமயம் தானே பாலிஷ் செய்யும் பொழுதும் சொல்லியுள்ளார். பள்ளிக்கூடத்துக்கும் கல்லூரிக்கும் நான் ஷூ போடாமல் செருப்பை போட்டுக்கொண்டதற்கு இக்கதை ஒரு முக்கிய உளவியல் காரணமாக இருக்கலாம்.

சில வருடங்களுக்கு முன் சரித்திர எழுத்தாளர் ராமசந்திர குஹ (குகன்?) “தி ஹிண்டு” ஆங்கில நாளிதழில் ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தார். முன்னாள் கம்யூனிஸ்டாக இருந்தவர் அமெரிக்கா சென்ற போது, ஒரு பெரும் பல்கலைகழகத்தின் பேராசிரியர், ஒரு பெட்டி நிரைய புத்தகங்களுடன் தன் அலுவலகத்திலிருந்து கார் வரை நடந்து சென்றதை, குறிப்பிட்டார். 

பாரதத்தில் எந்த கம்யூனிஸ்ட்டும் இதை செய்யமாட்டார் என்று மேலும் கூறி, ஓட்டுனரோ குமாஸ்தாவோ பெட்டி சுமந்து வர, கட்சி பிரமுகர்களும் கல்லூரி பேராசிரியர்களும் ஸ்டாலினிய சித்தாந்தம் பேசுவார் என்றும், பேனாவை சுமந்து சட்டைக்கு வலிக்கக்கூடாது என்பதால் மற்றவரிடம் பேனா வாங்கி எழுதுவதே இந்திய கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் அறவழி என்று கொய்யாப்பழத்தில் கோணி ஊசி வைத்திருந்தார் குகன்.

சமீபத்தில் அமெரிக்கா சென்ற போது, தன் இல்லத்திலிருந்து நூறு மைல் தூரமுள்ள ஹ்யூஸ்டன் விமான நிலையத்திற்கு, என்னையும் எம்பி ஜெயராமனையும் கூட்டிச்செல்ல், தன் காரை ஓட்டிக்கொண்டு வந்து என் மாமா வரதராஜன். டெக்ஸாஸ் ஏ&எம் (Texas A&M University) பல்கலைகழகத்தில், மார்க்கெட்டிங் துறை பேராசிரியர். போகும் வழியில் பெட்ரோல் நிறப்பினோம். அங்கே வைக்கப்பட்டுள்ள சோப்புத்தண்ணியால் கார் கண்ணாடிகளின் அழுக்கை துடைத்தார். ராமசந்திர குகனின் கதை ஞாபகம் வந்தது. இதோ படம்.

(ஐயம்: ஹ்யூஸ்டனை கூசுடன் என்றும், டெக்ஸாஸை தெகுசாசு என்றும் தமிழில் எழுதவேண்டுமோ?)

புரட்சி குடிமகன்

நம் நாட்டில் ஓட்டுனரோ, பெட்ரோல் கடை ஊழியரோ தான், கார் கண்ணாடி துடைத்து பார்க்கமுடியும். ஆனால் அமெரிக்காவில் இது சகஜம். வீட்டில் உண்டபின், நான் என் தட்டை கழுவினால் சமையல் செய்யும் இந்திராம்மாவோ, எங்கள் இல்லத்து ஸ்வச் பாரதி மேரியம்மாவோ, “விட்டுடுங்க, நீங்க ஏன் கழுவுறீங்க, நான் செய்கிறேன்,” என்று காம்போதி ராகத்தில் பாடுவார்கள். ஏப்ரகம் லிங்கனின் மறு அவதாரமாக என்னை உணரும் அத்தருணத்தில், எந்த வெளிநாட்டு தூதுவனும் இல்லையே என்று ஜன்னல் வழியே ஏக்கத்தோடு எட்டிப்பார்பேன். கம்ப்யூட்டர் துறையிலும் பாத்திரம் தேய்ப்பதிலும், எனக்கு கிட்டத்தட்ட சமமான ஆண்டுகள் தொழில் அனுபவம்.

அமெரிக்காவில் பல வேலைகளை அவரவரே செய்துகொள்ளவேண்டும். பல மாநிலங்களில் பெட்ரோல் கடைளில் காசு வாங்குவதற்கு தவிர எந்த தொழிலாளியும் இருக்கமாட்டார். நாமே பெட்ரோல் போட்டுக்கொள்ளவேண்டும், காத்தடித்துக்கொள்ளவேண்டும், கண்ணாடி துடைக்கவேண்டும். முதன்முறை ஓரிகன் மாநிலத்திற்கு சென்றபோது அங்கே பெட்ரோல் போட தொழிலாளிகள் இருந்ததை கண்டு ஆச்சிரியப்பட்டேன். அந்த மாநிலத்தில் அது சட்டமாம். கட்டாய வேலை வாய்ப்பு திட்டம். மொழியாலும் உணவாலும் உடையாலும் அமைப்பாலும் ஒரே மாதிரி காட்சியளித்தாலும், மாநிலத்துக்கு மாநிலம், ஊருக்கு ஊர், அமெரிக்காவிலும் பல பண்பாட்டு வேறுபாடுகள் உள்ளன. வாழ்ந்தால் தான் தெரியும். நிற்க.

கார் கழுவுவதை தவிற வேறு சில தொழில்களும் வரதராஜன் மாமா செய்கிறார். முக்கியமாக தோட்டவேலை. புல்வெளியற்ற தனிவீடு இல்லை என்று அமெரிக்காவை சோல்லலாம். வீட்டின் முன்னும் பின்னும் புல் பரவியிருக்கும். ஒரு உயருத்துக்கு மேல் வளர்ந்தால் வெட்டவேண்டும்; இதற்கு ஊராட்சி சட்டங்கள் உள்ளன. பள்ளி மாணவர்களுக்கு வாராவாரம் காசு கொடுத்து வெட்டுவோரும் உண்டு, தானே வெட்டுவோரும் உண்டு. புல் காய்ந்து விட்டால், செடிக்கடைகளில் பாய் பாயாக விற்கப்படும் புல் வாங்கிக்கொண்டு வந்து தோட்டம் அமைக்க வேண்டும். புல் வளர (நஞ்சை?) மண் வாங்குவதும் சகஜம். சில நேரம் மண்ணை இலவசமாக சிலர் தருவர். விளம்பரம் செய்து தானம் நடக்கும், வண்டி எடுத்து சென்று மண்ணை அள்ளி வந்து தோட்டத்தில் பரப்பிக்கொள்ளலாம். படம் காண்க.

Free Dirt = இலவச மண்

இருபது வருடத்திற்கு முன் அங்கு சென்ற போது, தன் தந்தைக்கு கிடைத்த மாத சம்பளத்தைவிட, தோட்டத்துக்கு மண் வாங்க செலவழித்தேன் என்று கொஞ்சம் சோகம் ததும்ப சொன்னார். சில வருடங்கள் தோட்டத்தின் ஒரு பகுதியில் புடலங்காய் பூசனி கத்திரி கருவேப்பிலை வளர்த்து மகிழ்ந்தார். இவற்றை கூட்டு, குழம்பு, கறியமுது என்று மாமி பிரபா சமைத்து நானும் சுவைத்துள்ளேன்; ருசியோ ருசி. அக்கம்பக்கத்தினருக்கு அள்ளி அள்ளி கொடுப்பார்.

என்னளவு இல்லை எனினும் என்னைப்போல் நளபாக ரசிகர். இவரை போல ரசவிரும்பி யாருமில்லை. காபி டீ தரவா என்று யாராவது கேட்டால் சூடாக ஒரு கோப்பை ரசம் கேட்டு அருந்தி மகிழ்வார்.

பிரபா மாமி செய்த நளபாகம்

தமிழ் பிரியர்; ரசிகர். மகளும் மகனும் ஓட ஓட திருக்குறளும் அவ்வைத்தமிழும் பாரதியார் பாடலும் பேசுவார். பெங்களூருவில் வளர்ந்து பள்ளியில் படித்த காலத்தில், கன்னடம் வகுப்பில் பெற்றோர்கள் சேர்த்தனராம். ஒரு கன்னட ஆசிரியர், “கன்னடம் மிக கடினம். நீங்களோ தமிழ் குடும்பம், தமிழ் வகுப்பிலே மகனை சேர்த்துவிடுங்கள்”, என்று சொன்னாராம். அந்த கன்னட ஆசிரியருக்கு அடிக்கடி மானமார்ந்த நன்றி சொல்லுவார். தாங்கவே முடியாத தமிழ் படங்களை சகித்துக்கொண்டு, கண்ணதாசனின் பாடல் வரிகளுக்கும் டி,எம்,சௌந்தரராஜன் சுசீலா குரலினிமைக்கும் கேட்டு ரசிப்பார். தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் சிறுகதைகள் எழுதியுள்ளார். கேள்வி நேரம் என்ற சிறுகதை, தற்கொலை செய்துகொள்பவனை, அவன் பயன்படுத்த நினைக்கும் கருவிகள் கேள்விகள் கேட்டு தடுப்பதாக அமைந்திருக்கும். நான் படித்ததில்லை. அவர் சொல்லி கேட்டதுதான். நகல் கிடைத்தால் தயவு செய்து தகவல் தெரிவிக்கவும்.

நாம் யாவரும் அவர் கதைகளையோ கட்டுரைகளையோ படித்திரா விட்டாலும் அவர் எழுத்தை படித்திருக்கிறோம். பல வருடங்களுகு முன் சென்ன மாநகராட்சி நடத்திய அந்த காலத்து ஸ்வச் பாரத திட்டத்தில், மக்களை குப்பைகளை தொட்டிகளில் போட ஊக்குவிக்க, சிறந்த சொற்றொடர் எழுதும் போட்டி ஒன்றை நடத்தினர். இவர் எழுதி “Use Me” ரூ.25 பரிசு பெற்றது.

எண்ணும் எழுத்தும்

தன் துறையில் அபாரமான பெயர்கொண்டவர். துறை இலக்கிய பத்திரிகைகளான ஜர்ணல் ஆஃப் மார்க்கெடிங், ஜர்ணல் ஆஃப் மார்க்கெடிங் ரிசர்ச் இரண்டிலும் பல ஆய்வு கட்டுரைகள் எழுதியுள்ளார். (இவற்றை, தலா விற்பனை கலை பத்திரிகை, விற்பனை கலை ஆய்வு பத்திரிகை என்று தமிழாக்கலாமோ?) இரண்டு பத்த்ரிகைகளிலும் ஆசிரியராக பணிசெய்துள்ளார். 

மச்சச்சேத்துப்பட்டு பல்கலைகழகம் ஐம்பதாண்டில் தன் லட்சக்கணக்காண மாணவர்களில் தேர்ந்தெடுத்து கௌரவித்த தலைசிறந்த பத்தில் இவரும் ஒருவர். நூல்கள் நிரம்பி வழியும் அலமாரியை போல் வாங்கிய விருதுகள் நிரம்பி சுவரும் வழிகிறது. கார் கண்ணாடியை விட நன்றாகவே விருதுகள் மிளிர்கின்றன.

அவர் பிறந்தநாள் அக்டோபர் இருபது. பிறந்தநாள் வாழ்த்துக்கள், மாமா. 

Journal of Marketing

Texas A&M University டெக்ஸாஸ் ஏ&எம் பல்கலைகழகம்

வரதராஜனின் விருதுகள் அருகில் ஜெயராமன்

தொடர்பான பதிவுகள்

அன்பளிப்பு
On Human Kindness
நான் ரசித்த சில பெயர் பலகைகள் 

சொல்லணி கொன்றை

சாதா விந்தையின் ஆரா ரசிகன்

Lady and Gentlemen

What did Brahmagupta do?

What did Brahmagupta do?

Have you heard of Brahmagupta? Perhaps. Have you heard of Aryabhata? Or Bhaskaracharya? Far more likely! Do you know what they did?

Let me take another approach. Have you heard of Isaac Newton? Surely. James Watt? Charles Darwin? The Wright brothers? Thomas Edison? Galileo? Pythagoras? Archimedes?

Ask a friend (or yourself) what these great people did. Most likely you will get a quick answer.

Newton – Gravity; Laws of Motion

James Watt – Steam Engine

Charles Darwin – Evolution

Wright brothers – Aeroplanes

Edison – Light bulb, phonograph

The average citizen of India, if he has some education, even upto the fifth standard, whether in English medium or other languages, will be able to associate the great scientists named above with their inventions or discoveries. If one asks what else they have done, though, only a few will know, even among college graduates.

With other famous people, gets a little harder. Actually a little vaguer.

Galileo – Telescope?

Pythagoras – his theorem, the hypotenuse, right triangles

Archimedes – water? Density?

These are somewhat vague, but at least you associate them with some of the achievements they are famous for. What did Galileo do with the telescope? Did he discover something? (Reminder: The helio centric theory was proved by Copernicus, not Galileo.) Did Pythagoras propose or prove only one theorem? What else did Archimedes do, before running naked in the streets?

Let me name a few more scientists. Louis Pasteur. Dmitri Mendeleev. Leonard Euler. Antoine Lavoisier. Alexander Humboldt. Fritz Haber. Nikola Tesla. Karl Benz. Nikolaus Otto. Emile Levassor. These names are less famous than the others mentioned earlier, even though their contributions are breathtaking. First, none of them is English or American; Indian education is biased towards the Anglo American world. They are French, German, Russian, Swiss, Serb. Marconi and Einstein are the only recognizable names among non-Anglo European scientists, to most people.

But most well educated people in India will categorize them or recognize their major achievements, at least of Pasteur and Mendeleev.

Now back to my original question.

What did Brahmagupta do?

Astronomy or Mathematics are inadequate answers. You would not answer Physics if when asked what Newton did, Biology for Darwin, or Electricity for Edison.

Aryabhata? Bhaskara? Varahamihira? Nilakantha?

The sad reality, is that most of us know nothing about what these Indian superstars accomplished, except very vague outlines. They are barely mentioned in our school text books; they are ignored in literature, both popular and scholarly; they are merely names to be proud of, not scientists whose work is worthy of study; or even basic awareness. And this would be true, not just of generally educated people, but even among most mathematicians and Sanskrit scholars. What a pity! This is neither a product of the Colonial System, nor deliberate Nehruvian antipathy. Perhaps a general apathy. A numbing lack of curiosity.

I wont answer the questions I have raised, in this essay - What did Brahmagupta do? Or Aryabhata? But this I will say : what they did is far easier to understand than the mathematics of Ramanujan, or the Raman Effect, or Evolution or the Steam engine.

Popular sources on the Internet, (Wikipedia, for example) and even general books on the subject, miss the wood for the trees. I have given a few lectures on Indian Astronomy, and I don’t think I got their accomplishments across. Just a general sense of awe and pride, waiting to be kindled. But easily satisfied with the vaguest phrases.

This essay is not a boast, more a lament. Five years ago, I did not know most of these names, or what they did. Today, I wonder why. This blog is to share the angst.

As a postscript, let me mention these names : Mohammad ibn Musa, al Khwarizmi, ibn Sina, al Hasan, Cai Lun, Shen Kuo. In India, these names will not ring a bell. We know the least about two great civilizations, our oldest neighbours, China and Iran.

School Education in Tamil Nadu - Jeyamohan

What follows below is my summary in English of Jayamohan's essay -in Tamil - on Government education in schools.

Teachers unions rule the roost - there is no accountability in school education.

When Collector Nagarajan and Education Officer Radhakrishnan enforced discipline and accountabilty, Kanyakumari district jumped from 5th to 1st place in 10th exams in 2011-12 and 13th to 6th place in 12th exams.

Most teachers don't work, they demand coolies to come to after school tuition. Exceptions are astounding people of great character.

This year teachers protested about "Supervisor Dictatorship" because 3 School Principals were suspended. Next day, Govt Education department was surrounded by teachers unions.

Govt teacher jobs are obtained by bribes to ministers or officials. There is no sense of duty or honesty among most govt school teachers. Very rarely , and only very mildly, is a teacher punished.

In hills of Erode, the midday meal cooks ARE the teachers. A female teacher complains "I have a husband and children to look after. How can I teach?" !!

This year, the TN Govt held a teachers' evaluation test. Questions were of the quality of "What is the capital of India? What is 10+1?" Most teachers failed this test. After severe protests from teachers unions, question quality was reduced "Delhi is the capital of India, yes or no?". Now, 50% failed. Illiterate people would pass this easily.

After a case was filed in the Supreme Court, the Judges decided this quality was good enough & these mediocrities were re-appointed as teachers. I doubt these people have a read anything after the application form when they got their jobs.

Education department should fire these people and hire competent ones. These lousy teachers get better pay than most engineers. The only ones who suffer are those children who cannot afford a private education.

Arulmigu Kalasalingam college : a revisit

Arulmigu Kalasalingam Engg College between the hills

After 24 years, I finally visited my old college, Arulmigu kalasalingam College of Engineering, in Krishnankovil near Srivilliputhur. Nestled between two hills at right angles, with a much taller hill peaking in the distance, it was a gorgeous but remote spot, in 1986. I was part of the third batch - the college only started in 1984, under MGR's decision to open higher education to private managements.

First college building -with classrooms and labs

The first men's hostel was built just then and our batch were the first occupants : ragging was confined to the college campus, until our set became seniors and decided to do unto our juniors what we did not like being done unto us.

In 86, the college itself had only two concrete buildings and some sheds for electrical & mechanical engineering labs that it shared with the polytechnic. The computer lab was in the main building, but we were not allowed in until the fourth semester, when we wrote programs in Basic and Cobol!

Classes were taught in English to a majority of Tamil medium graduates, by teachers who had various levels of understanding and command of the subject. Books were cheap Indian reprints - I remember the Material Science book cost Rs. 20 or Rs. 30 and our Electrical Engineering books written by a purported librarian, BT Theraja.

Now there are several buildings, it is a deemed university, the roads are all macadimzed, a fleet of buses, several shops, and flocks and flocks of people - even though it competes with 500 colleges, most of them in and around cities like Madras : there were only 28 self-financing and 8 government colleges in 1990.



There is even an arts college nearby. The hostels have doubled in size and multiplied in number : sadly the view of the mountains is blocked by other buildings : thoughtless architecture, very poor aesthetic sense : but cheap and effective, like most things in democratic India.

Men's Hostel

There was one muddy basketball court, and we played cricket or volleyball in the hostel courtyard. On days when there was a powercut, we would go to a nearby well and take a shower from a pipe operated by a diesel-motor pump. I don't think this well exists, there seem to be buildings in that area.

People stared at my car - a 1998 Honda City as we drove in to campus around 5 pm - just as everybody was boarding  to leave the campus. There were no other cars on campus, only some motor bikes.

Hostel to the left, Mountains at the back

At the hostel, we were welcomed warmly by Mr Arumugam, Supervisor and the warden Mr Arun, especially when I mentioned I was an old student. The mess is now a multi storeyed building. It used to be a shed, where we ate 3 meals, played table tennis and watched television - Doordarshan, Rupavahini and a Tamil & English movie, every weekend.

Crowds loomed on the Krishnankovil - Watrap road. The number of buildings there startled me - there is a Kalasalingam institute of technology now, besides the university.

  

My room in the first year: then 24, now labelled 23.

The trees, the stores, the fleet of buses were a pleasant surprise. We woke up two students, from Theni, born in 1995!!!, in my hostel room - they havent changed a bit, except the trees have grown and there are fans in the rooms. The old wooden doors and the stone shelves remain the same.

Hot damn! We just soaked in the rain.....or showered from a farm pumpset

Krishnankovil village

Dinner in Srivilliputur

We had dinner in a hole in the wall Dinakaran restaurant in Srivilliputtur, near the temple chariot's parking shed. Fine ghee roast, veechu parotta, very friendly chit-chatting, waiters, eager to please and full of hospitality and generosity and kindness, who served 8 side dishes for my ghee roast!

Ghee roast with 8 side dishes - including salna and Bombay sambar