சிறுமுறுவல் வந்தெனது சிந்தை வௌவ

சமீபத்தில் சென்ற அக்டோபர் 2016 வலம் முதல் இதழில் இக்கட்டுரை அச்சுக்கு வந்தது. படங்களோடு இங்கே பதிவிடுகிறேன். வலம் தளத்து சுட்டி இங்கே.

----------------------------------------------------------------

சிவன் முறுவல்

கோயில்களுக்கு நாம் ஏன் செல்கிறோம்? வழிபட தான். சிலருக்கு தொட்டில் பழக்கம். வளர்பிறை தேய்பிறையாய் பக்தி வரும் நம்மில் சிலர், திருவிழா, திருமணம், பிறந்தநாள், வேண்டுதல் என்று ஏதேதோ காரணத்திற்கு பழக்கரீதியாய் கோயில் செல்கிறோம். சக்கரை பொங்கல், புளியோதரை, தயிர்சாதம், வடைமாலை, கற்கண்டு, என்று பிரசாத வகையறாக்களே சிறுவயதில் நம்மை ஈர்க்கும். அங்குமிங்கும் மற்ற சிறுவருடன் ஓடி விளையாடுவது, கல் யானை மேல் சவாரி, படிகளில் சருக்குதல், குளத்தில் நீர் விளையாட்டு, கடைகளில் செப்போ,  சிறுபண்டமோ வாங்குவது… கச்சேரி, நாட்டியம் என்று கலைகளை ரசிக்கவும் கோயில் செல்வது வழக்கம். ஓரிருவர் சிற்பங்களை காண செல்வதுமுண்டு.

எந்த கோயிலுக்கு போகலாம்? முருக பக்தருக்கு அறுபடை வீடும், வைணவருக்கு ஆழ்வார்கள் பாடிய திவ்ய தேசங்களும், சைவருக்கு நாயன்மார்களின் பாடல் பெற்ற தலங்களும் தமிழகத்தில் புகழ்பெற்றவை. ஒரே நாளில் பஞ்ச பூத தலங்களையோ, நவகிரக தலங்களையோ காணும் வழக்கம் சமீபத்தில் புகழ் பெற்றுள்ளன. கல்கி எழுதிய பொன்னியின் “சிவகாமியின் சபதம்” கதையை படித்த ஆர்வத்தில், வந்திய தேவனும் ஆழ்வார்க்கடியானும் சென்ற கோயில்களையும் வரலாற்று தடங்களையும், பொன்னியின் செல்வன் வரலாற்று பேரவை குழுவினர் ஆண்டுக்கொருமுறை வலம் வருகின்றனர். நான் சேர்ந்துள்ள தமிழ் பாரம்பரிய அறக்கட்டளை குழுவினர் மகேந்திர வர்ம பல்லவன் பாதையில் அவன் எழுப்பிய வல்லம், சிங்காவரம், தளவானூர், மண்டகபட்டு குகை கோயில்களை சென்று களித்தோம். 

கும்பகோணம் கவின் கலை கல்லூரியில் படித்து பட்டம் பெற்ற நண்பர் விசுவநாதன், நாகசாமி எழுதிய ஓவியப்பாவை நூலை ஏந்தி ஓவியங்களும் சிற்பங்களும் புகழ்வாய்த்த குந்தவை ஜீனாலயம், கீழ் பழுவூர், குறிச்சி, திருப்புலிவனம், கோனேரிராஜபுரம், வேப்பத்தூர், திருவலஞ்சுழி, திருப்பருத்திக்குன்றம் என்று பயணிக்கிறார்.

கல்லூரி நாட்களில் நானும் ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர் ஆண்டாள் கோயிலுக்கு கல்வெட்டு படிக்க ஆவலோடு சென்றேன். இருளில் கல்வெட்டு சரியாக தெரியவில்லை; தெரிந்தவற்றை படிக்க இயலவில்லை. 2000இல் “சிவகாமியின் சபதம்” படித்தபின் எனக்கு சிற்பத்தின் மேல் ஆர்வம் வந்தது. கேலண்டர் படங்களிலும், அமர் சித்திர கதா புத்தகங்களிலும், ஏபி நாகராஜன் திரைப்படங்களிலும் காணும்  தெய்வ வடிவங்களையே பார்த்து பழகியிருந்தேன். முனைவர் சித்ரா மாதவனின் வரலாற்று உரைகளையும் பல சிற்பங்களின் வடிவங்களை அவர் படம் காட்டி விளக்கிய பொருட்டே, பாரத சிற்ப கலையையும் அதன் நெடும் பாரம்பரியத்தையும் புரிந்துகொள்ளமுடிந்தது.

தியானத்தில் அமர்ந்த சிவன் சடையில் நடுவே குற்றால அருவி போல் விழும் கங்கையை கேலண்டர் படங்களில் காண்கிறோம். ஆனால் பல்லவர் சோழர் கால சிற்பங்களில் அப்படியில்லை. ஈசன் தலையில் நிற்க விரும்பும் கங்கையின் அகங்தையை அடக்க, தன் சடையின் ஒருமுடியை மட்டும் விரலால் நீட்டுகிறான் பரமசிவன். அது மட்டுமா? நானிருக்க யாரிவள் என்று கங்கையை காணவும் கணவனை கடியவும் வருகிறாள் பார்வதி. உமையவள் பாவத்தில் சினமா ஊடலா? ஈசனுக்கு தேவியின் பாராமுகமா? இல்லை இது மலைமகளின் ஊடல்! உமையின் உடல் ஒருபுரமிருக்க, அவள் முகமோ கங்காதரனை காதலோடு நோக்குகிறது.

பார்க்கும் பார்வதியின் முக பாவம் ஒருபால். தாங்கும் தாணுவின் கோலமென்ன? பெரும் பாரம் தலையில் வந்து விழுந்து பூதேவிக்கு தாங்கமுடியாமல் விழுவதை தடுக்கவேண்டும் என்ற கவனமும் பொறுப்பும் கவலையும் அக்கரையும் வாட்டுகிறதா அவனை? ஒன்றுமில்லை. மிக அலட்சியமாக, இடுப்பில் ஒரு கைவைத்து, இதழில் புன்சிறிப்பு மலர திருவிளையாட்டு குறும்பு கோலத்தில் காட்சி தருகிறான். பல்லவ காலத்து சிற்பிக்கும் சமகாலத்து ஓவியனுக்கும் உள்ள பெரும் இடைவெளியை இதில் காணலாம். ஆகாயகங்கையின் அதிவேகம் சிவனின் மகிமைக்கு ஒரு சுமையல்ல என்பதை எவ்வளவு ஆழமாக அழுத்தமாக உணர்ந்து அந்த சிற்பி இதை வடித்திருக்கவேண்டும்.

கங்காதரர் - ஆடுதுறை

ஸ்தபதிகள் கோயில் கட்டுமுன், வேத மந்திரத்தை தியானம் செய்து, அந்த தியானத்தின் பலனாய் மனக்கண்ணில் கோவிலின் வடிவத்தை கண்டபின்னரே, அதை கட்டத் தொடங்குவராம். சிற்ப சாத்திரங்களின் விதிகளுக்கிணங்கவே ஸ்தபதிகள் கோயில்களை அமைத்தாலும், அவரவர் திறமையும் கற்பனையும் கலைபாங்கும் சிற்பத்திலும் கோவிலின் கட்டுமானத்திலும் மிளிர்ந்து தெரிகிறது.

ஒரு கோயிலில் ஒரு கோஷ்டத்திலுள்ள ஒரு சிற்பத்துக்கே இத்தனை பின்கதையிருப்பின், தஞ்சை தாராசுரம் போன்ற பெருங்கோயில்களில் என்னவெல்லாம் இருக்கும்? பயணத்தால் மட்டும் சிலவற்றை அறியமுடியாது. பல கோயில்களில் பல சிற்பங்கள் புரியாத புதிராகவே உள்ளன. நம்முன் பற்பல கோயில்களுக்கு சென்று, தங்கள் கலைக்கண்களால் கண்டு களித்து, நமக்கு தெரியாத விவரங்களை ஆர்வலர்கள் நூலில் எழுதியதை படித்தால் கல்லாதது கல்லளவு என்று புரியும்.

மாமல்லபுரத்து பஞ்ச பாண்டவ ரதங்களில் பெரியது தர்மராஜ ரதம். முதலில் சென்றபோது கீழ்தளத்திலுள்ள எட்டு சிற்பங்களை மட்டும் பார்த்துவிட்டு வந்தேன். கல்வெட்டுகள் தெரிந்தன. தமிழ் எழுத்து போலிருந்தாலும் சில எழுத்துக்களுக்கு அங்குமிங்கும் வாலும் கொம்பும் முளைத்தது போல் தெரிந்தது. பல்லவருக்கு ஒருவேளை ஆர்வக்கோளாரா என்ற சந்தேகமே எழுந்தது. அது தமிழே இல்லையாம். பல்லவ கிரந்தலிபியில்  எழுதிய சமஸ்கிருதமாம். “நாமும் ஏக்கிசான் ரகுதாத்தா ஹிந்தி படித்தோமே? ஹிந்தி எழுதும் தேவநாகரி லிபியில் அல்லவா சமஸ்கிருதம் எழுதுவார்கள்?” என்று குழம்பும்பொழுது, ஏறத்தாழ ஆறாம் நூற்றாண்டு முதல் இருபதாம் நூற்றாண்டுவரை வடக்கிந்தியாவில் மட்டுமே தேவநாகிரியில் எழுதுவார்களென்றும், தென்னிந்தியாவில் கிரந்த லிபியிலோ தெலுங்கு-கன்னட லிபியிலோ சமஸ்கிருதம் எழுதுவது வழக்கமென்றும் தெரியவந்தது. இது போன்ற அடிப்படை தகவல்களை பள்ளிக்கூட பாடங்களில் சொல்லவேண்டாமா? கல்வெட்டு ஆய்வோர்க்கு மட்டும் தெரியும் ரகசியமாக ஏன் இருக்கவேண்டும்?

மல்லை தர்மராஜ ரதம்
கிரந்த லிபியில் வடமொழி கல்வெட்டு

அது மட்டுமா! மலையா, கம்போடியா, பர்மா, சுமத்திரா, சாவகம், சியாமதேசம் என்னும் தாய்லாண்டு – ஏறக்குறைய தொண்ணூறு தென்கிழக்கு ஆசிய மொழிகளின் எழுத்துகள் கிரந்தத்திலிருந்து பிறந்தவை என்பது மொழிவல்லுனர் கருத்து. ஐரோப்பிய கும்பெனியார் ஆட்சி வந்தபின் அம்மொழிகள் பலவும் லத்தீன லிபியின் வடிவை தழுவிக்கொண்டன. தமிழ் பாரம்பரிய அறக்கட்டளையின் மல்லை கலை உலாவின் அறிமுக உரையில் பேராசிரியர் சுவாமிநாதன் இதை சொன்னபொழுது, எனக்கு மெய்சிலிர்த்து. சீவக சிந்தாமணியை முதலில் படிக்கும்போது உ.வே.சாமிநாத ஐயருக்கு இப்படி அல்லவா சிலிர்த்திருக்கும்?

மாமல்லபுரத்தை பற்றி முதலில் 1788இல் எழுதிய வில்லியம் சேம்பர்ஸ், இது சியாமதேச லிபி, ஒரு காலத்தில் தமிழகத்தை சியாம மன்னர்கள் ஆண்டிருக்கவேண்டும் என்றே கருதினார். அக்காலத்தில் அங்கே வாழ்ந்த பிராமணர்களுக்கும் பல்லவர் காலத்து கிரந்த லிபி தெரிந்திருக்கவில்லை. பல்லவர் என்ற மன்னர் குலத்தையே மக்கள் மறந்திருந்தினர். அந்த வரலாறை மீட்டெடுத்தது ஒரு பெரும் கதை. இந்த பின்புலத்தை அறிந்தபின் சென்று பார்த்தால், நம் சிற்பக்கலையின் மகிமையே தனி. இலக்கியத்திலும் இசையிலும் அரசியலிலும் நமக்குள்ள ஆர்வமோ ஆழமோ, சிற்ப ஓவிய கலைகளில் இல்லை. இணையம் முகநூல் டிஜிட்டல் கேமராக்களால் இது மாறிவருகிறது.

மல்லை தர்மராஜ ரதத்தை கொஞ்சம் நிமிர்ந்து பார்த்தால் மேலே இரண்டு தளங்கள் இருப்பது தெரியும். அற்புதமான பல சிற்பங்கள் அங்கே உள்ளன. வீணாதர சிவன் அதில் ஒருவர். அவர் கையிலுள்ள வீணையில் குடமோ தந்திகளோ இல்லை. நமக்கு பழகிய வீணை பதினேழாம் நூற்றாண்டில் தஞ்சை மன்னர் ரகுநாத நாயகர் உருவாக்கியதாம். சோழர் காலத்து தமிழகத்தில் மட்டுமல்ல, ஒரிசா தலைநகர் புவநேஷ்வரில் முக்தேஷ்வர் கோவிலில் வீணை வாசிக்கும் ஒரு பெண்ணின் சிற்பத்தை கண்டேன். அவள் கையிலும் அதே மெல்லிய வீணை. 

மாமல்லபுரம் தர்மராஜ ரதம்
வீணாதர சிவன்

புவனேசுவரம் - முக்தேசுவரர் கோயில்
வீணை வாதினி

ஆனால் வீணாதர கோலத்தில் என் மனதை கொள்ளை கொண்டது கும்பகோணத்தில் நாகேஷ்வரன் கோவில் வீணாதர தட்சிணாமூர்த்திதான்.

நாகசாமியின் ஓவியப்பாவை நூலில் வலம்புரம் என்னும் ஊரை அப்பர் பாடிய தேவாரத்தை எடுத்துக்காட்டுவார்.

“கறுத்ததொரு கண்டத்தர் காலன் வீழக் 
காலினாற் காய்ந்துகந்த காபா லியார்
முறித்ததொரு தோலுடுத்து முண்டஞ் சாத்தி
முனிகணங்கள் புடைசூழ முற்றந் தோறுந்
தெறித்ததொரு வீணையராய்ச் செல்வார் தம்வாய்ச் 
சிறுமுறுவல் வந்தெனது சிந்தை வௌவ
மறித்தொருகால் நோக்காதே மாயம் பேசி
வலம்புரமே புக்கங்கே மன்னினாரே”

என்பது அப்பரின் தேவாரம். “கொவ்வை செவ்வாயில் குமிண்சிறிப்பு” என்ற வர்ணனை பலருக்கும் தெரியும். “சிறுமுறுவல் வந்தெனது சிந்தை வௌவ” என்ற இந்த வர்ணனை அதையே செய்தது. கும்பகோணம் நாகேஷரன் கோவிலுள்ள வீணாதர தட்சிணாமூர்த்தி இதழ்களிலுள்ள் சிறுமுறுவல் என் சிந்தை  வௌவியது.

தட்சிணாமூர்த்தி - குடந்தை கீழ்க்கோட்டம்
சிவன் முறுவல்

சிவன் முறுவல் - வலம் அக்டோபர் 2016 இதழ் 

அரன் முறுவல் கச்சி வைத்தான்

கல்லிலே ஆடவல்லான்

சிற்பத்தில் இந்திரன்

மாமல்லபுரம் - வரலாற்று புதிர்கள்

சிவகாமியின் சபதம் எழுதும் முன், மாமல்லபுரத்துக்கு சென்று அங்குள்ள சிற்பங்களை காணும் முன்னும், அதன் பின்னும், கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தி எந்த வரலாற்று நூல்களை படித்தார்? இல்லை எதையும் படிக்கவில்லையா? கற்பனையிலேயே கதை அளந்தாரா? மல்லையில் உள்ள ஒரு முக்கியமான சிற்பத்தை காணாமல் வந்துவிட்டோம் என்று மிகவும் வருந்தினாராமே? எதுவாக இருக்கும்?

ஸ்ரீரங்கமும் சிதம்பரமும் காஞ்சி காமாட்சியும் மதுரை மீனாட்சி கோயிலும் பழனி முருகனும் ராமேஸ்வரமும் அடையாத என்ன புகழை என்ன எழிலை என்ன சிறப்பை மாமல்லபுரம் பெற்றது என கருதி, ஐநா சபையின் யுனெஸ்கோ இலாக மாமல்லபுரத்திற்கு மட்டும் உலக மரபு சின்னம் என்ற பட்டத்தை வழங்கியது?

மகாபலியா? மாமல்லனா? பஞ்ச பாண்டவர்களா? மாமல்லபுரத்து சிற்பங்களை படைக்க யார் காரணம்? யாரோ அத்யந்தகாமனாமே? அவனுக்கும் மல்லைக்கும் என்ன சம்பந்தம்?

ராஜ ராஜ சோழனின் கல்வெட்டு மாமல்லபுரத்தில் உள்ளதாமே? அவன் தஞ்சை கோயிலை அல்லவா கட்டினான்! எல்லோரா கைலாசநாதருக்கும் கடற்கரை கோயிலுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? ரோமாபுரி நாணயங்கள் மாமல்லையில் கிடைத்ததா? சங்க காலத்தில் மல்லை ஒரு துறைமுகமாக இருந்ததா? பீம ரதம் ஒரு புத்த விகாரமா?

ஆழ்வார்கள் பாடிய மாமல்லபுரத்தை ஒரு ஆங்கிலேயரும் பாடியுள்ளாராமே? என்ன பாடினார்? ஏன் பாடினார்?

ஆயிரமாண்டுகளுக்கு மேல் மகேந்திர வர்ம பல்லவர் இயற்றிய ஒரு நாடகம் கேரளத்தில் அரங்கேறி வந்துள்ளதா? அதே நாட்டிய நாடகம் சென்னையில் அரங்கேறுமா? நாட்டிய சாத்திரத்தை இயற்றிய பரத முனிவருக்கு மல்லையில் சிற்பம் உள்ளதா? இந்திரனுக்கும் சிலையுள்ளதாமே – இது என்ன அதிசயம்? யுதிஷ்டிரன் சிம்மாசனம் உள்ளதா? வாமன அவதாரத்தில் ஜாம்பவான் எப்படி வந்தார்? ராவணனையும் பலராமனையும் ஒரே இடத்தில் காணமுடியுமா??!!!

இப்படி பல புதிர்களை ஒளித்து வைத்து பல குழப்பங்களை உண்டாக்கி எண்ணற்ற வரலாற்று துப்பறிஞர்களையும் கலை ஆர்வலரையும் ஓவியர்களையும் ஊக்குவித்த மாமல்லபுரத்தை பற்றிய இரண்டு நாள் கருத்தரங்கம் வரும் டிசம்பர் 24-25, 2016 அன்று சென்னை கோட்டூர்புரத்தில் தமிழ் இணைய கல்விகழக அரங்கில் நடக்க உள்ளது. ஒன்பது உரைகள். ஒரு இயல் இசை நாட்டிய நாடகம்.

கடல் மல்லை கிடந்த கரும்பையும் பார்த்தனுக்கு பாசுபதம் அளித்த பரமனையும் மாமயிடன் செற்றறுத்த கோலத்தாளையும் கண்டு மாமல்லபுரத்திம் மர்மங்களை அறிந்து சிறப்ங்களின் கலை நுணுக்கங்களில் ஓங்கு பெருஞ்செந்நெல்லூடு கயல் போல் உகள, எல்லீரும் வாரீர்!

பல்லவ மல்லை பேச்சுக் கச்சேரி - நிகழ்ச்சி நிறல்  

முகநூலில்தகவல்கள்

தமிழ்ப் பாரம்பரிய அறக்கட்டளையின் வலைத்தளம்

என்னுடைய மாமல்லபுரம் வலைப்பதிவுகள்

1. கோயிலும் கல்கியும்
2. மாமல்லபுரத்து உழைப்பாளர் சிலை 
3. மல்லை சிற்பியர் வாழ்த்து
4. பத்ரி சேஷாத்ரி - அதிரணசண்ட மண்டபத்துமூன்றாம் கல்வெட்டு

நிகழ்ச்சி நிறல் 

24.12.2016 – சனிக்கிழமை

காலை 10 மணி அத்யந்தகாமனின் அடிச்சுவட்டில்

பல்லவ சிற்பங்கள் ஒரு பார்வை

முனைவர். சித்ரா மாதவன்

காலை 11.30 மணி தமிழ் பாரம்பரிய அறக்கட்டளை - அறிமுகம்

காலை 11.45 மணி சிற்பம் சிவம் சுந்தரம்

மாமல்லை சிற்பங்களின் உடல் மொழி

பேராசிரியர். சிவராமகிருஷ்ணன்

மதியம் 2.00 மணி புலவன் அத்யந்தகாமன்

கலைக்கடலின் இலக்கிய நயம்

முனைவர். சங்கரநாராயணன்

மதியம் 3.45 மணி சங்கம் முதல் சமீபம் வரை

மல்லை வரலாற்றை ஆய்வாளர் துப்பறிந்த கதை

திரு. கோபு ரங்கரத்தினம்

மாலை 5.30 மணி மத்தவிலாச பிரஹசனம் – நாட்டிய நாடகம்

விசித்திர சித்தனின் வினோத காவியம்

முனைவர். ஸ்வர்ணமால்யா கணேஷ்

25.12.2016 – ஞாயிற்றுக்கிழமை

காலை 10.00 மணி கொற்கை நன்றே

மல்லையில் மகிஷாசுரமர்த்தினியின் கோல வடிவங்கள்

முனைவர்.எஸ். பாலுசாமி

காலை 11.45 மணி நவிலும் சிற்பத்தில் நான்கானவன்

ரசிகர் அகப்பொருள் – கலை ஆர்வலரின் கருத்துக் கோவை

பேராசிரியர்.எஸ். சுவாமிநாதன்

மதியம் 2.00 மணி தமிழில் நனைந்த கலை

ஆழ்வார்களின் கடல்மல்லை  பாசுரங்கள்

பேராசிரியர்.மதுசூதனன்

மதியம் 2.45 மணி மல்லையின் தமிழ் கல்வெட்டுகள்

பின்தொடர்ந்த மன்னரின் குரல்

திரு.கே. ஸ்ரீதரன் 

மதியம் 3.45 மணி யார் அந்த அத்யந்தகாமன் – புத்தொளி

ஐம்பதாண்டு கால மல்லை ஆய்வுகள்

முனைவர். நாகசாமி

Art of Amaravati

This essay makes two points. The first is to introduce the art of Amaravati, in the words of Prof Swaminathan, in a document prepared to suggest improvements to the Amaravati Gallery in the Egmore Museum. The second is to highlight how exquisitely those words have been chosen and what a marvel the document itself is. I wrote earlier that Prof Swaminathan had developed a new form of literature – Powerpoint Literature. This perhaps could be called Bulletpoint Literature. It shows how marvelously and concisely a document can be drafted, while comprehensively capturing the historical, artistic, aesthetic significance of the subject, and also mentioning its unique aspects.

Amaravati was the location of one of the most magnificent Buddhist stupas in India, and perhaps the most magnificent in South India. It’s believed to be near Dhanyakataka, a capital of a Pallava dynasty (related to the more famous later Pallava dynasty that ruled from Kanchipuram in Tamilnadu). It’s near Guntur in Andhra Pradesh. Very little of the stupa, called a mahacetiya, remains today, except a large brick mound, and a few of the limestone panels that decorated it. In the early 19^th century, Colin Mackenzie rescued some of the panels from a local zamindar, which he then shipped to Calcutta. The best preserved of these were then shipped to the British Museum in London (like the more famous Elgin Marbles). A number of damaged panels called the Eliot Marbles, after Walter Eliot of the Madras Literary Society, were then shifted to the Egmore Museum in Madras by the museum’s founder Edward Balfour.

What's left of the Amaravati Stupa

Remaining panels at the Amaravati Stupa

Amaravati Gallery at Egmore Museum, Madras

Here, verbatim, is Swaminathan’s comments on the Importance and Uniqueness of Amaravati

The art of Amaravati is a treasure for the following reasons:

·         Here we witness the earliest lithic work of any significance in the southern part of the peninsula

·         Even this earliest attempt exhibits an astounding creative maturity, and represents the perfection of the art of sculpture

·         The beginning of Indian classicism is seen here whose thread is to be followed by the Guptas in the North and the Pallavas in the South

·         It is here we see the greatest efflorescence of Buddhist art in the medium of stone

·         There are jatakas that are narrated here have not been handled elsewhere

·         The quintessence of Amaravati art is subtle suggestion, and emphasis through contrast, in depicting the fight of conscience against sin, in showing in the same frame a king who becomes a monk, almost in sutra form

·         The technique used makes even hackneyed theme which has to be repeated is given an artistic twist to make it lively

·         The themes are as many, the decorative element is as diverse, as are the different technical methods adopted render the scenes effectively

·         A synoptic method is adopted for narrating a long Jataka tale in a short compass the Amaravati sculptor has few equals, like narrating the story of Shaddanta

·         The sculptor possessed with masterly knowledge of composition and balance and sequences, and here for the first time lighter and deeper etching, differentiated planes, perspective and distance, and foreshortening are successfully introduced.

·         It is puzzling to find inventiveness of the sculptor who has devised his own way of presentation and the cumulative effect has created a unique language

·         The charm of this effective language has compelled the attention of subsequent schools not only in India but even in faraway places like Java

·         Even the assimilation of foreign elements has been subtle is not blatant as in Gandhara, Mathura and Kushana 

·         The four periods of the Amaravati art, starting with 200 BCE to 250 CE, is not only a long stretch but also is important in the chronology of Indian art tradition

Other related blogs that may interest you

1. The stupa at Vaishali
2. Mandhata– An Amaravati sculpture (in Tamil) மாந்தாதா – ஒரு அமராவதி சிற்பம் 
3. Swaminathan’s Powerpoint Literature
4. Purnagiri
5. Samrat Asoka – book release speeches 
6. History of Amaravati – Kishore Mahadevan & Nalagiri sculpture –Artist Chandru (video) 

Artist Chandru explains a design,
 inspired by a flower, to Prof Swaminathan

Patrick and Dakota

My brother Jayaraman and I toured the USA in July-August 2015. Mostly we visited our relatives, and met some friends. We visited some museums – and a memorial : what I’d like to call a Science Yatra. But we also had some fun. When we visited Ramanujam, our cousin’s son, in Rockville, Maryland, which is near the US capital Washington, DC, we went with him to Harper’s Ferry in the neighboring state of West Virginia, for a day of zip-line adventure.

A zip-line is literally a rope between two trees (or perhaps, in more adventurous versions, two cliffs with a canyon between them). Ziplines seem to have become a popular daytime activity recently. I don’t remember any in the 1990s, which I mostly spent in the US. I spent three years in College Station, TX, where my adventures were mostly exams, homework and occassionally playing basketball. Then I spent three months in Phoenix, Arizona – and had two wonderful vacations.

Once to Yellowstone National Park, 1200 miles from Phoenix; I rented a car and drove most of that distance back and forth, and since most of my earlier car trips were twenty miles or less, driving was the major adventure. The second time was a trip to Las Vegas where I kept my money, and to the Grand Canyon, where I kept my footing - I hiked a mile down the canyon in very slipppery shoes, cheerfully reassuring my friend Anil Annadatta that it was less dangerous than it looked, and avoided all talk of insurance or last wills.

I moved to Seattle in September 1994, and in the five years there, I developed a love of nature and outdoor sports and activities – whitewater rafting and skydiving were perhaps the two most adventurous things I did. I tried skiing a couple of times, but the cold put me off, even more than the several falls on hard concrete when I tried roller blading in Texas. At various times, I tried water skiing, kayaking, rock climbing (indoors only), paragliding once. The one activity that never appealed is bungee jumping. I wanted to go scuba diving, but never overcame the inertia. Someday. I’ll never forgive myself for not yet whitewater rafting either on the Brahmaputra, or in the much nearer Coorg part of Karnataka.

The zipline was new. While in California a fortnight earlier, I saw an ad for zipline through the canopies of the Sequoia forest, but I had some logistical difficulty renting a car, so reluctantly didn’t try it. When Ramanujam suggested we zipline when we visited him, I jumped at the chance and roped (sorry) my brother in.

Ramanujam had already been on other zipline tours in more scenic places apparently. He wanted to zipline over deep ravines or rapids with the occassional crocodile snapping at his heels. That morning at Harper’s Ferry, even the mosquitos were taking it easy.

So he was a little disappointed. But Jayaram and I were quite excited. And the whole trip was totally enhanced because of the constant chit chat and banter of our guides, Patrick and Dakota. Guides in America, especially on outdoor activities, are often a delight. Most of them have a terrific sense of humor (their school teachers and family members may disagree vehemently), and are trying to liven up the situation. During this visit, I found quite a few docents in museums quite informative and delightful. Our bus driver, in LA, from our hotel in Anaheim to Universal Studios in Hollywood, would have been a successful standup comedian in the 1980s or 1990s. (Today’s standup comedians seem far more vulgar and politically partisan).

Patrick and Dakota knew their jobs, but they were intent on jokes from the start. And they kicked off with self deprecating sardarji type jokes popular in India, but about West Virginia – which is not far from the capital Washington DC, but has a reputation as a rustic rural state. The popular silly stereotypes about West Virginians is that they are poor, uneducated, not sophisiticated, ungrammatical, casual about hygiene,etc. In Texas, they talk about Louisiana and Arkansas thus, in Louisiana (and perhaps Arkansas) they mock Alabama, and in Alabama they mock Mississipi. In Seattle, they mocked small towns like Enumclaw and Bothell. No different from the bhadralok of Calcutta mocking Biharis ; or Bangaloreans and Bombaywallas snobbing over the rest of India. No doubt the people of Mississipi and Bothell pine away in their beds, lamenting their inability to learn from the morality of Hollywood or the gentle civility of New York.

So Patrick shoots: “How do we know that a West Viriginan invented the toothbrush?” Dakota answers, “Anyone else would have called it a teethbrush.” 

“Why are the fences in West Virginia like the US Congress?” “Because they are all crooked and pointing at each other.”

Patrick, Gopu and Dakota

Fences in West Viriginia

And on and on. On the bus, on the walk from the bus to the trees, on the treeposts, while we waited for each person to zip off to the next tree, all the way. Jayaram and I cracked a few jokes we knew too, and they had a few chuckles. It’s amazing how much care they took to suit up each person, make sure all their straps and buckles are in place, went through a back and forth protocol over walkie talkies, and ensured that every safety precaution was followed. For anyone who grew up traveling on bus footboards in India, and see the utter chaos of our traffic, the disregard for safety among construction workers, drivers, pedestrians, electricians, even parents for their children, American safety standards are amazing. Patrick repeatedly warned Ramanujan from mindlessly fiddling with his buckle – “That’s the only thing keeping you from falling off the rope . Fiddle once more and I will let you off the group, and you will have to walk back from here,” he warned. It worked. Jayaram said there were people at Niagara falls who simply refunded your money and wouldn’t let you on the boat if you didn’t wear a life jacket. At Kanyakumari, on the ferry from the mainland to Viveknanda Rock, they barely have enough life jackets for each person, and half the passengers wont put them on. No one cares.

Being silly

A beautiful spot, from the tree top platform -
Virigina, Maryland and West Virginia meet here

Here are some videos of us ziplining at Harper's Ferry

The diligence and the sense of humor go well beyond adventure tours. I visited quite a few museums in the US, in what I’d like to call a Science Yatra and the docents who guided us around were quite excellent too. On Sunday, I guided some school teachers from Trichy around the Bronze and Amaravati and Sculpture galleries of the Egmore museum, on Badri Seshadri’s recommendation. They enjoyed it, though they could only see a selection of exhibits, in the two hours that I wandered around with them. Only the Tamil and History teachers stayed with me, the Science teachers were interested in other things. I will write about docents separately.

My other adventure essays

1. America, the beautiful 
2. Skydiving 

You might enjoy these other essays on my American tour also

1. Science Yatra
2. Sophie Wilson - at the Computer History Museum
3. San Francisco Botanical Gardens
4. At Stanford Universtiy - The first Google Computer
5. At the Library of Congress - ஞானதேவதைகள்
6. தோண்டாமை

தடை கேளு தடை கேளு

நேற்று இரவு எட்டுமணி முதல் தமிழி மொழியில் இரண்டு சுழி ண மூன்று சுழி ன தடை செய்யப்பட்டுள்ளது என்று பிரதமர் மோடி அறிவித்துள்ளார்.

இவ்விறு எழுத்துக்களையும் ஆதார் அட்டையில்லாத எழுத்தாளர்கள் தவறாக பயன்படுத்துவதாகவும், தமிழ் இலக்கியத்தில் பிண்ணவீணத்துவம், மாயணிலைமெய்த்துவம், வநிகபேராசைத்துவம், மதச்சார்ப்பற்ற ஆண்மீகம், முற்போக்கு பெண்மீகம் போன்ற இலக்கிய சீரழிப்பு நடைகளை பாகிஸ்தான் ராணுவமும் ஏகாதிப்பத்திய அமெரிக்க கார்ப்பரேட் சக்திகளும், பாரதநாடு முழுக்க அவிழ்த்துவிடுவதாகவும், அந்த சதியை முறிக்கவே இத்திட்டம் என்றும் மத்திய அரசு விளக்கியுள்ளது. தற்காலிகமாக ணகரமும் னகரமும் நவீன தமிழிலன்றி, சுழியில்லாத தமிழ் பிராம்மி என்னும் சங்க கால தமிழ் லிபியில் எழுதவேண்டும் என்றும் மேலும் மோடி அறிவித்துள்ளார்.

இந்த அதிரடி அறிவிப்பிற்கு தமிழ் படிப்போர் சிலர் ஆதரித்தும் சிலர்  எதிர்த்தும் பேசியுள்ளனர். ஆனால் கொஞ்சம் கூட தமிழே படிக்காதவர்களிடம் இது பிரம்மாண்ட சச்சரவை கிளப்பியுள்ளது. ஹிந்திக்காரன் மோடிக்கு தமிழை திருத்த எந்த அதிகாரமும் கிடையாது என்று கொந்தளித்த சிலரை மறுத்து, காசியில் சாகித்ய அகாடமி விருதை வாபஸ் செய்யாத சில ஹிந்தி புலவர்கள் “மோடி பேசும் குஜராத்தியை ஹிந்தியென்று நினைப்பது மிகவும் தவறு. அவர் ஆங்கிலத்தில் ஈஜ் அப் டூயிங் பிஜினஜ் என்று சொல்வது கூட குஜராத்தி எழுத்தில் தான்,” என்று பதிவு செய்துள்ளனர்.  இந்திய பிரதமரை அவமதிப்பது போல் இந்த கருத்து உள்ளது என, மோடியின் ஆதரவாளர்கள் கொந்தளிக்க, ஒரு அமெரிக்க நிருபர், “ஜார்ஜ் புஷ் பேசும் ஆங்கிலமே பல நேரம் குஜராத்தி மாதிரி தான் இருக்கும், இதுவே அதிபர்களுக்கு அழகு,” என்று சொன்னதால், சச்சரவு அடங்கியது.

“மோடிக்கு என் அரசியல் ஆதரவு இல்லை எனினும், இதை நான் வரவேற்கிறேன்,” என்று எதிர்பாரமால் அப்போலோவுக்கு வந்த அன்னா ஹசாரே கருத்து கூறியுள்ளார். அங்கு வந்திருந்த புலவர் கீழ்பாக்கம் கிளவிவளவன், ஹசாரேவை சும்மா விடவில்லை. “அண்ணா என்ற மராட்டியிலும் தமிழிலும் உள்ள சொல்லை விட்டுவிட்டு அன்னா என்று இரண்டு சுழியில் எழுதுவது தானே காரணம்? அதற்கு பழிவாங்கத்தானே இந்த னண ஒழிப்பை ஆதரிக்கிறீர்கள்?” என்று கேள்விக்கணைக்களை போன வருடத்து மழைப்போல் மாரியாய் பொழிந்தார். அண்ணா ஹசாரேவுக்கு மூன்று சுழியா என்று சில் பத்திரிகை நிருபர்களும், தமிழகத்தில் ஒரு மூன்று சுழி அண்ணாவுக்கு தான் இடமுண்டு என்று, வேறு சிலரும், பத்திரிகையை படிக்கிறதே ஜாஸ்தி இதுல சுழியெல்லாம் எவன்டா எண்ணுவான் என்று வாசகர்களும் வெவ்வேறு விதம் பேசிக்கொல்கிறார்கள். ஆனால் இது மேட்டுக்குடி மனப்பான்மை என்று கண்டித்து இனிமேல் கச்சேரிகளிலும் எச்சேரிகளிலும் சரிகமபதநி என்பதற்கு பதில் சரிகமபதனி என்றே பாடப்போவதாக பிரபல பாடகர் கிருட்டிநந் செந்நையில் அறிவுத்துள்ளார்.

இரண்டு என்ற சொல்லில் மூன்று சுழி ணவும் மூன்று என்ற சொல்லில் இரண்டு சுழி னவும் இருப்பதே தமிழில் எண்ணும் எழுத்தும் ஒன்றோடொன்று பின்னிப்பிணைந்தவை என்று கணித நிபுணர் நகுபோலியன் முகநூலில் சொல்ல, நகுபோலியன் யார் என்று சிலர் கூகிளில் தேட, கங்கைக்கொண்டசோழபுரத்து கலங்கரை விளக்கை நோக்கி ஒரு வரலாற்று ஆர்வல படை புறப்பட்டுள்ளது.

இந்த தடைக்கு பொருளாதார காரணங்களும் உண்டா என்ற கேள்விக்கு நிதி அமைச்சர் அருந் ஜெட்லீ ஆமோதித்து பதிலளித்துள்ளார். தமிழக அச்சுகளின் மை சீனதேசத்தில் தயாரிப்பதாகவும், சுழிகளால் மை மிகவும் அதிகமாக செலவாகிறதென்றும், வெளிநாட்டில் இருந்து கருப்பு பணம் மட்டுமே பாரதம் வரவேண்டுமே தவிற கருப்பு மை வரக்கூடாது என்ற தேசபக்தி உள்ளோர் சுழியில்லாத எழுத்துக்களை பயன்படுத்த வேண்டும் என்றும் கேட்டுக்கொண்டார்.

மேக் இன் இண்டியா, மந்நிக்கவும், மேக் இந் இந்திய திட்டத்தில் இந்தியாவிலேயே மார்ச் 2017 முதல் தயார் செய்யப்படும் என்றும், அதன்பின் மீண்டும் சுழித்த ணன அறிமுகமாகும் என்று ஜெட்லீ கூறினார். இதை கேட்டு கோடம்பாக்கம் புருடாபாடியபெருங்கடுங்கோ ஒரு நியாயமான கேள்வியை எழுப்பின்னார். நான்கு சுழி ஐந்து சுழியுள்ள கன்னட தெலுங்கு மொழிகளுக்கும் இந்த தடைவிதிக்கப்படுமா என்பதே அக்கேள்வி. வெறும் கேள்வியாக கேட்காமல் ஒரு கட்டுரையாக எழுதி பத்தாயிரம் பிரதி எடுத்து தமிழகமெங்கும் பலச்சுவர்களில் மார்ட்டின் லூத்துர் போல் அறிவிப்பாகவே ஒட்டிவிட்டார். கேள்வி நியாயமாக இருந்தாலும், அதற்கு ஏன் “மூலம் விரைவீக்கம்” என்று தலைப்பிடபட்டுள்ளது என்று சிலர் ஐயம் எழுப்ப, அது ஒரு பசைசெய்தபிசை (paste-orical blunder) என்று பெருங்கடுங்கோ பெருங்கடுங்கோபத்தில் கர்ஜித்தார். தமிழக மீநவர்களையும் அந்றாடண்காச்சிகளையும் இது எப்படி பாதிக்கும் என்பதே முக்கியமென்றும் அசம்பாவிதமான தலைப்பு முக்கியமில்லை என்றும் அவர் கடிந்துள்ளார். அவர் எழுப்பிய கேள்விகளுக்கு சூடான பதிலை கிரிஷ் கர்நாடு கூறியுள்ளார். தான் கன்னடத்தில் நேராக எழுதினால் அதுக்கு யாருக்கும் புரியாதென்றும் சுழித்து சுழித்து எழுதுவதே இலக்கியம் என்றும் கூறியுள்ளார். கேள்வியையும் பதிலையும் தமிழகத்திலும் கர்நாடகத்திலும் யாரும் கண்டுகொள்ளாவிடினும், மலையாளத்தில் இந்த உரையாடல் எட்டாயிரம் பிரதிகள் விற்றுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

தமிழ் இலக்கிய மன்றங்களிலும் பத்திரிகைகளிலும் தர்க்கவாதம் செய்ய வேண்டிய கருத்தை போஸ்டர்வாதம் செய்யலாமா என்று வாசகர் ஒருவர் தமிழ் இலக்கிய இதழ்களுக்கு கடிதம் அனுப்ப, இரண்டு தமிழ் எழுத்தார்களையாவது தமிழ் துரோகி என்று திட்டினால்தான் அந்த விவாதத்தையே எங்கள் இதழ்களில் அனுமதிப்போம் என்று பதிப்பாளர்கள் கண்டிப்பாக பதிலளித்துள்ளனர்.

சர்வதேச அளவுக்கு சர்ச்சை நீடித்துள்ளது. இரண்டு சுழி மட்டுமே தன் பெயரிலிருந்தாலும், கார்ப்பரேட் பெருமுதலாளிகளின் ஆதரவினால் மூன்று சுழியை தன் பெயரில் வைத்துக்கொண்ட ஹிலரி கிள்ண்டனை வீழ்த்தியது தன்னுடைய பேச்சுத்திறமைக்கும் நிர்வாக ஆற்றலுக்கும் சான்று என்று அமெரிக்க தேர்தலில் வென்ற டொனால்டு டிரம்ப் கூறியுள்ளார்.

(தொடரும்)

மற்ற முயல் கர்ஜனைகள்
1. எழுத்தாளர்களின் குத்துச்சண்டை
2. பண்டைக்கால பாண்டுரங்கன் கல்வெட்டு
3. லகள ரகளை
4. முயல்கர்ஜனை
5. ஹிட்லர் மகன்

நல்வினை பெயல்நீர்

The English version of this essay, On Human Kindness, is here

2014இல் ஆங்கிலத்தில் நான் எழுதிய பதிவின் தமிழாக்கம்.

சமீபத்தில் (ஜனவரி 2014இல்) குஜராத் சென்றேன். அங்குள்ள மக்களின் அன்பும் உதவியும் விருந்தோம்பலும் பெருந்தன்மையும் நெகிழ வைத்தது. குஜராத்தில் மட்டுமல்ல, புனேவிலும், ஹைதராபதிலும், சென்னைக்கு திரும்பி வந்தபின், நம் ஊரிலும். சுகமான பயணத்தையோ பொழுதையோ கெடுக்க ஒரு அற்ப செயலோ, கடின சொல்லோ போதும். நாவினால் பட்ட வடு நல்ல அனுபவத்தில் நஞ்சை கலக்கும். யானோ உத்தமன்? பல முறை யானே கள்வன். பலமுறை பட்ட வலியுமுண்டு. ஆனால் அறிமுகமற்ற நல்லோரும் வல்லோரும் புது நண்பர்களும் தன்னலமற்ற உதவி செய்து உபசரித்து அன்பாக பேசி எண்ணற்ற முறை மலைக்கவைத்துள்ளனர். இயற்கை காட்சிகளின் எழிலை ரசிப்பதும் இன்சுவை விருந்தை ருசிப்பதும் கண்கவர்ந்த கலையில் திளைப்பதும் நன்றே. அதனினும் நன்றே, நன்றி அறிந்து, நயம்பட நவில்தல்.

பெறுக பெறுபவை பிசகற பெற்றபின்

நவில்க நன்றியை நன்று

என்ற எழுதாகிளவியை என்னுள் ஆய்ந்து, நொந்து நூடுல்ஸாய் போன உள்ளங்களுக்கு கொஞ்சம் நீவி நீவி நெகிழ்ந்து நவில்கிறேன்.

முகம் சுளித்துக்கொண்டே நல்லுதவி பெற்றேன் பூஜ் நகரில். ரயில் பயணச்சீட்டை அச்செடுக்க தேடிச்சென்றால் ஒரு கணினி/அச்சு/இணையம் கடை தேட மேலும்கீழும் அலைந்து, ஒரு பயண ஏற்பாட்டாளர் கடையில் வழிகேட்க நுழைந்தேன். அவரே இணையத்தில் பார்த்து சீட்டை அச்செடுத்து கொடுத்து நான் காசு நீட்ட, பாரதியாரை சுண்டுவிரலால் வினவின நம்பூதிரி போல் என்னை ஒரு விரல் காட்டி துரத்திவிட்டார். முருகனை நாவல் பழம் கேட்க, யாளி மாம்பழம் கொடுத்த கதை.

ஏனோ நல்வினைகளை விட அநீதிகளே நம் மனதில் நீண்ட காலம் நிற்கிறது. இனிய உளவாத இன்னாத கூறுதலே எளிமையாய் உள்ளதே, ஏன்? பொறுத்து பூமி ஏதும் ஆளவேண்டாம், சிறுதுன்பத்தை தாங்கி ஒரு நிமிடம் நாவினை அடக்கி, உறுமாமல் இருத்தலே போதும்.

நண்பர்களின் நல்லுள்ளமும் நற்சொல்லும், எம்முறை கேளிர் எவ்வழி அறிதும் என்று கேட்க முடியாத மாற்றாரும், நம் உள்ளத்து செம்புலத்தில் பெயல்நீராய் நல்வினை பொழிய, நம் ஊடகங்களிலும் மன்றங்களிலும் சினமும் வெறுப்பும் அசூயையும் தலைவிரித்து ஆடுகின்றன. அதைவிட கொடுமை சுற்றாரையும் சூழ்ந்தோரையும் வசைபாடுதல்; அவரிடம் வசை படுதல்.

சமீபமாக ஒன்றும் வசை படவில்லை, திட்டவில்லை, சபிக்கவில்லை. இரண்டு மாதங்களாக அன்பு மழையிலும்,  பாராட்டு தென்றலிலும், புகழார பூமாரியிலும் திளைத்து  திணறி மலைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். ஆயினும் அவ்வப்பொழுது சம்பந்தமில்லாமல் கோவமும் குரோதமும் பொங்கி வருகிறது. நல்லவேளை, சீக்கிரமே சித்தம் தெளிந்து சிரித்து விடுகிறேன். “When it is a deep, dark November in your soul”,  (“கார்த்திகை மாத கார்மேகம் ஆன்மாவை கறுக்கும்போது”) என்று மோபி டிக் நாவலில் ஹெர்மன் மெல்வில் எழுதினார். செம்பரிதி சுடர்வீசும் அன்புசூழ் உலகில் ஆன்மா ஏன் கறுக்கவேண்டுமோ?

நீங்கள் இந்த கட்டுரையை ரசித்தால், இவற்றையும் ரசிக்கக்கூடும்

1. அன்பளிப்பு 
2. சாதா விந்தையின் ஆறா ரசிகன் 
3. வெள்ளைக்காரரா? 

On Slavery - Lincoln and Ellenborough

Most of us can recognize only one of the three people in the photo above – Abraham Lincoln, called the Great Emancipator by Americans, because he ended slavery in the United States – and gave freedom to black people (there were no white or Red Indian (Native American) slaves in the US). He was so staunchly against slavery, he launched a Civil War against the Confederacy, the group of Southern States which seceded from the USA, because they wanted to continue slavery. Lincoln was appalled at the brutality and inhumanity of Slavery, and his fellow abolitionists were inspired by the book “Uncle Tom’s Cabin” written by a brave compassionate woman, Harriet Beecher Stowe.

This is a popular narrative. But some questions are rarely asked. Why doesn’t the United States celebrate Independence Day to commemorate the end of slavery, rather than the end of colonialism and British Rule? And why didn’t Lincoln grant women, even white women, the right to vote? And why didn’t Stowe ask for this right (Was it more controversial than slavery? Would it have also led to secession by the Confederacy? Women in the USA got the right to vote in the 1920s. Is that date not more suitably American Independence day?)

But what fascinates me equally is that such questions never arise among Indians about Indian history. Or about the abolition of slavery ANYWHERE else! Colonialism and slavery were both rampant in the nineteenth century. Why do we never hear about any other Emancipator or about any other nation that abolished slavery? How many did so before Lincoln?

Is it only historical if a war is waged?

Hence the photo above. Indian history after 1947, focuses on how Gandhi led the Congress in a freedom struggle against British Rule. The rhetoric often used is that Gandhi and other freedom fighters ended the “Slave mentality” of the Indians. Such fierce rhetoric shines in the poetry of Subramanya Bharathi, the speeches of Bala Gangadhara Tilak, the sermons of Vivekananda, and books and essays innumerable. But the British ended slavery throughout the British Empire in 1833 except in territory held by the East India Company. In 1843, slavery was abolished in the Company’s territory. Hence the Earl of Ellenborough, the Englishman in the picture above. He was Governor General in 1843. Indians know August 15, 1947 – the day British colonialism officially ended. But shouldn’t we celebrate April 7, 1843 when the British Parliament passed The Indian Slavery Act and abolished the terrible practice, not with a war, but with the stroke of a pen? Notice that this was only in the East India Company’s territories – the Presidencies of Madras, Bombay and Bengal. The Mughals still ruled in Delhi and there were other kingdoms throughout India, where slavery continued. There were some Company officers who opposed the abolition of slavery, because among powerful Hindus and Muslims, abolition “would be seen as interference in traditional structures ”!!!

I never read about this in school, in history books, in a newspaper, in magazines, or any other forum. “The British enslaved us” is the popular rhetoric. Not one word in gratitude or even acknowledgement by Gandhi, Nehru, Patel, Rajaji, Vivekananda, Bharati, Tagore or any historian that I know of. One would think there had never been any slavery in India. The Wikipedia web page for the Earl of Ellenborough, in its current form and content, doesn’t mention that the abolition of Slavery. The Wikipedia web page for the Indian Slavery Act mentions neither Ellenborough nor Sir Robert Peel, who was Prime Minister of England when this Act was passed. How much credit do they deserve?

Most countries abolished slavery without a civil war in the 19^th century. Most countries fought against colonialism and acquired some sort of freedom – often they were ruled by much worse, more brutal, more incompetent dictators than the European colonists. The end of colonialism usually replaced the earlier white European aristocracy (only some were aristocrats in Europe) with brown, black or yellow aristocrats (more commonly, kleptocrats). I don’t know if a single Asian African or Latin American colony acquired freedom by a revolutionary war. Almost all were accidents of history. After 1776, I think the only two colonialisms that truly ended because of war, were Napoleon’s and Hitler’s colonizations of Europe.

The third person in the picture above explains this silence. This was Sultan Saud bin Abdulaziz al Saud, of the royal family whose name adorns Saudi Arabia. He abolished Slavery in his Sultanate in 1962. They were the last major nation to end slavery. His Wikipedia page doesn’t mention it either. I had to check the Abolition of Slavery wikipedia page to check the year. You would think he would be at least half as famous as Lincoln and that it was an accomplishment. Perhaps his mistake was not waging a war to end slavery. As was Ellenborough’s or Peel’s. India was outraged that the Republic of South Africa enforced apartheid in 1961 – so much that we cut off diplomatic relations and refused to play cricket with them). But the nation that burnt and boycotted mill clothes from Manchester never refused a drop of Arab oil.

One would think Ellenborough would at least appeal to ardent Hindus as the first English Hindutva Governor General – for bringing the gates of the Somnath temple from Ghazni.

More accurately, this says something to me about the human thought process. Neither Elleborough nor Abdulaziz bin Saud have  a constituency. No Hindu or Muslim in India wants to look  back at slavery, or abolition. No Gandhian, Congressman or Indian politician benefits from acknowledging it. No historian could sell a book about it. Anyone who speaks well of anything England did has a “slave mentality.” We’d rather salute Lincoln and Gandhi get on with it.

Here are links to Wikipedia pages mentioned above

A Timeline of the Abolition of Slavery

Indian Slavery Act, 1843

Uncle Tom's Cabin

The Earl of Ellenborough

Saud bin Abdulaziz al Saud

If this essay appalled you for its ridiculous admiration of one aspect of British rule, these essays may outrage you even more

1. An Englishman's Tamil inscription

2. Trautmann on Francis Whyte Ellis (Chennai pattanathu Elleesan)

3. Madras - India's first modern city

4. The Thames and the Cooum

5. Margaret Thatcher

6. Macaulay, Sanskrit and English

7. அடையாறு போர்