Mallinga, Mark Antony and Samskrtam

One of the British commentators on Star Sports, showing the 2014 T20 Cricket World Cup pronounces the name of Sri Lankan bowler Mallinga as “Mallingar.” Have you noticed? Some, but not all, of the news anchors on BBC World, often pronounce India and China as Indiar (or Indyer) and Chiner, respectively. Some, but not all. Why?

Most of you may have read Shakespeare’s play Julius Ceasar and remember a character called Mark Antony or Marcus Antonius. The months July & August are named after Julius and Augustus Caesar. 

Have you wondered why they months are not called Julius and Augustus instead? What is this “us” suffix of some Roman names: Brutus, Cassius, Aurelius? And why are they not used by modern Italians? Similarly why do some Greeks have name ending in “es” – Socrates, Archimedes, Thales, Hercules?

If you studied Hindi or Sanskrit, you remember the vowel series : a, aa, i, ee, u, oo, etc.going along nicely, then suddenly they finish with “um”, “ahaa” and you wondered what on earth that was all about?

Ok, I didn’t wonder about any of these until recently.

The um ahaa are not really vowels, they are called anusvara and visarga, respectively. Several words in Sanskrit end in not with a vowel or consonant as the last sound, but with this visarga, the ahaa sound. 

So names like Rama, Krishna, Brahma, Bhima, Ashva and Vrushaba, are really pronounced Ramaha, Krishnaha, Brahmaha, Bhimaha, Ashvaha, Vrsuhabaha. In Hindi, and other regional Aryan languages they lose this terminal visarga, and even the short vowel a sound and are pronounced Ram, Krishan, Brahm, Bhim, etc.

Some names ending in short i or short u, as in Hari, Guru which end in a visarga are pronounced Harihi, Guruhu. In fact writing doesn’t properly, there is not a full finish of the breath of air coming from the mouth to finish these sounds. That is why the separate sound ha ह is not used to spell these words when they are written. This visarga was the soft expulsion of breath that accompanied the last short vowel pronounced among the earliest speakers of Sanskrit – the Vedic people – and was included by them in their alphabet.

Some of you may know that in 1784, Sir William Jones, an employee of the East India Company, Judge of the Calcutta High Court, founder of the Asiatic Society of Bengal, discovered and formally wrote about the linguistic connections among Sanskrit, Latin and Greek, which is now called the Indo-European language group. Modern linguistics, the comparative study of the common roots of languages, their geographic origins, grammars, etc begins with this hypothesis by Jones. In 1816, the Dravidian group of languages was discovered to be separate from the Sanskritic Indo-Aryan by FW Ellis in Madras, and in 1856, Robert Caldwell discovered the Munda group of languages spoken in India.

The es & us endings of the Greek & Roman names, or words, as in Socrates and Marcus Antonius, are the visargas of those languages : i.e. the Sanskrit versions of these name would have been Socrateehi साक्रेटीः or Markaha Antoniaha मार्कः अन्टोनियः! And this continues in some sections of the English speaking population of Britain today, whose visarga is the “ar” sound – hence Indyar, Chinar. And Lasith Malingar मलिङ्गः !

Incidentally, in a biography of Paul Dirac, “The Strangest Man”, its author Graham Farmelo mentions that natives of the town Bristol, like Dirac, used an “AL” visarga – in his words, “Bristol is the town that turns ideas into ideals and areas into aerials.”

Tailpiece My Sanskrit teacher Balasubramanian, says George W Bush pronounces English numbers with Tamil phonemes. Ok, read that sentence again J What he means is, Bush would say “Fordy fie” when he meant “Forty five.”

A Year of My Blog

Today, March 25, is Norman Borlaug's birthday. I think of him as the Mahatma of my lifetime, perhaps the greatest human being who ever lived. Others certainly think so. He is best known as Father of the Green Revolution. Here is an excellent essay on him, in Forbes magazine.

By sheer coincidence, I wrote my first public blog on March 25 last year, about two men who made possible an earlier Green Revolution - that of artificial nitrogen fertilizer. Like the Ajivakas and Alfred Russel Wallace, these men Haber and Bosch are substantially forgotten. Unintentionally, somewhat forgotten people and events and monuments have become a mildly recurring theme of my writings in this blog. Incidentally this is my 100th blog, more a personal narrative than my other essays.

I came to India in 2000, intending to be a screenwriter of English and Tamil film scripts. In that field, as in most others, I am a dismal failure. My other aspiration was to write fiction and non-fiction in book form, which is a more substantial failure! I had resolved at one point not to blog, in that I would intend only to write for money, as a professional. I had been writing emails and my long SMSes are popular among a small circle of friends.

One of these emails, prompted Badri Seshadri, to urge me to blog publicly. The Badri effect is powerful: the vast number of people who read my blog come from his website, so says Google Blogger's stats. My essays usually garner 40 views, the more popular ones about a 100. When Badri linked to my Tagore-UVeSa blog, viewership went to 300. There are other influential people with significant networks of friends reading this blog, but only the Badri effect is measurable.

I don't know if blogging prevents me from writing other things more effectively. It is better that I write a blog than not write at all, I suppose.

Writing brings some solace to the tumult and turmoil of disappointments and dashed hopes. But the delights of life and all Nature, the creations of Man, and the miracles of science, the aesthetics of art and prose and thought and humanity, are far too numerous, and far too fascinating to repress the curious mind: and I am extremely fortunate to have it, and be a Rational Optimist, in addition. A riot of thoughts are running in my mind. Let me continue this rambling later.

For now, Norman Borlaug, salutations. And fervent thanks.

Retreating Diseases

Malaria is down by 29 percent. since 2000. But 627000 people still died of it in 2012.  That is probably more than in 10 years of Iraq or Afghanistan wars, Congo Sudan or Sri Lanka conflict or any tsunami or earthquake. Polio has almost been conquered, guinea worm is almost extinct.  Children dying of AIDS is down 52 percent, mortality from Tuberculosis down 45 percent. This is more good news than ALL the bad news you have been drowning in since 2000, everyday, TOTALLED UP.

But if you want to be a pessimist, please keep worrying and infect your friends with the negativism. No government will ever tax that. And feel free to criticize me for being a stupid rational optimist and Matt Ridley for being a failed or fraudulent banker.

Ridley's article is here.
http://www.rationaloptimist.com/blog/the-good-news-you-don't-hear-about-diseases.aspx

Note that this is happening
1. In spite of population increasing
2. Regardless of form of government - democracy or dictatorship, benevolent or otherwise
3. ....or religion or race or gender of people

எடிசனின் வால்மீகி

அறிமுகம்

செயற்கை எருவை ஹாபர்-பாஷ் படைத்த வரலாற்றை தாமஸ் ஹாகரின் புத்தகத்தில் படித்தபின் அவர் ஆய்வுக்கு உதவிய புத்தகப்பட்டியலை அலசினேன். வஷ்லவ் ஸ்மில் என்ற பெயரை முதல் முதலில் அப்பொழுது தான் பார்த்தேன். இணையதளத்தில் தேடினால் அவர் எழுதிய சில நூல்களின் தலைப்புகள் என் கவனத்தையும் ஆர்வத்தையும் மிகவும் கவர்ந்தன.

உலக வெப்பமயமாதல் பற்றி பல சந்தேகங்களுக்கு எனக்கு எழும்பிய காலம். ப்யோர்ன் லோம்போர்க், ஃப்ரீமன் டைசன் ஆகியோரின் உரைகளை யூட்யூபில் கண்டு தெளிவு பெற்றேன். யூட்யூப் தளத்தில் நாம் தேடும் தலைப்புக்கு சம்பந்தபட்ட உரைகளும் அணிவரும் – அதில் வஷ்லவ் ஸ்மில் உரையும் ஒன்று. பார்த்து அசந்தேன். ஃப்ரீமன் டைசனைப்போல் இவ்வளவு தெளிவாக, இத்தனை புள்ளி விவரங்களுடன், தொழில்நுட்ப சிக்கல்களை புரிந்து, பொருளாதார் தாக்கல்களும் புரிந்து, யதார்த்த அரசியல் சமூக மனப்பான்மையும் விளக்கி, கருவிகளின் வரலாறும் அறிந்து அவர் பேசியது களிப்பும் தெளிவும் அளித்தது. விஞ்ஞானிகளும் பொறியாளர்களும் பொதுவாக பொருளாதாரமோ, அரசியலோ, சமூக மனப்பான்மையோ தெரிந்துகொள்ளாமல் பேசுவார்கள். பொருளாதார நிபுணர்களுக்கும் நிர்வாக அதிகாரிகளும் விஞ்ஞான அடிப்படை தெரியாமல் பேசுவார்கள். அரசியல்வாதிகளுக்கும், ஊடக மேதைகளும், சுற்றுசூழல் போராட்ட தியாகிகளும் இருஞானமும் இந்தக்கவலையும் ஏதுமின்றி சூரியனும் சந்திரனும் அஞ்சி நடுங்க சூளுரைத்து முழங்குவார்கள்.

கோட்டூர்புரம் அண்ணா நூலகத்தில் வாலஸின் நூல்களையும் பொதுவாக உயிரியல் நூல்களையும் அவ்வப்பொழுது படித்து வந்தேன். ஸ்மில் புத்தகத்தை தேடினேன் – வெவ்வேறு பிரிவுகளில் வெவ்வேறு நூல்கள் இருந்தன. டர்பைன்களை பற்றி, அவருடைய Prime Movers of Globalization என்ற நூலை அங்கேயே படித்தேன். குறிப்பாக நீராவி டர்பைனின்றி மின்சார உற்பத்தியும், டீசல் டர்பைன் இன்றி கப்பல்களோ விமானங்களோ ரயில்களோ இயங்காது என்றும்; அவற்றின் வரலாறும், பொறியியல் முன்னேற்றமும், இருபதாம் நூற்றாண்டில் செல்வப்பெருக்கிற்கும் அன்றாட வாழ்வில் அவற்றின் முக்கியத்துவமும் தெள்ளந்தெளிவாய் புரிந்தன. ஒரு சில இடங்களில் பொறியியல் புரியவில்லை; நான் மெக்கானிகல் இஞ்சினியரிங் படித்ததில்லை, பெட்ரோல் டீசல் இஞ்சின் பற்றி கொஞ்சமே தெரியும். டர்பைன் தத்துவம் தெரியவே தெரியாது என்று அப்பொழுது புரிந்து கொண்டேன்.

அறியாமை

ஜாரட் டைமண்டின் மனதின் முன்வராலாற்று நூலையும், தாமஸ் ஃப்ரீட்மனின் உலகமயமாக்கல் நூலையும், கல்கியின் சிவகாமியின் சபதம் படித்து, என் அறியாமை இவ்வளவு பெரிதா என்று வியந்தேன், வெட்கப்பட்டேன். சார்ல்ஸ் ஆலனின் நூலும், தாமஸ் ட்ரௌட்மனின் நூலும், ஹாகரின் நூலும், ஆலன் பெட்டியின் கட்டுரை தொகுப்பும் இதே தாக்கத்தை வெட்கத்தை ஏக்கத்தை ஏற்படுத்தின. ராமசந்திர குஹாவின் “இந்தியாவிற்கு பின் காந்தி” வரலாற்று நூல் வெளிவந்தது – நுங்கம்பாக்கம் லேண்ட்மார்க் புத்தகக்கடையில் அவர் உரை கேட்டேன். புத்தகத்தில் பசுமை புரட்சி பற்றியோ நார்மன் போர்லாக் என்ற பெயரோ இல்லை. இது என்ன வரலாற்று புத்தகம்? சலித்தது. குஹாவிற்கு ஈமெயில் அனுப்பினேன், சொத்தையாய் பதில் கிடைத்தது. சிந்தித்ததில் எல்லா வரலாற்று நூல்களும் பொதுவாக அரசியலோ கலையோ தழுவி தான் உள்ளன, விஞ்ஞானம் தொழில்நுட்பம் செல்வபெருக்கம் தழுவி வருவதில்லை என்று தோன்றியது.

நம் பள்ளிகளில் விடுதலை போராட்டம் மட்டும் தானே படிக்கிறோம். மின்சாரமும், மோட்டர் காரும், தொழிற்சாலைகளும், காகிதமும், பாலமும், ரயிலும் ஏதோ நாட்டை அழித்த நயவஞ்சக வெள்ளையன் சதிபோலவே சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளன.

“இருபதாம்நூற்றாண்டை படைத்த கதை” என்ற வஷ்லவ் ஸ்மில்லின் நூலை தேர்ந்து படித்தேன்.

மிரட்சி. எடிசனின் சாதனை எத்தகையது. அவர் எப்படி வரலாற்றில் பிரமாண்டமாக நிற்கிறார்.

தாமஸ் எடிசன்

மின் விளக்கும் ஒலித்தட்டும் எடிசனின் சாதனை என்று நாம் பள்ளிப்பாடத்தில் படிக்கிறோம். மின்விளக்கல்ல, ஆராய்ச்சி பிறிவை படைத்ததே எடிசனின் மாபெரும் வரலாற்று காணிக்கை என்று வாதிடுவோரும் உண்டு. ஸ்மில்லின் எழுத்தில் எடிசனின் தொலை நோக்குப் பார்வையையும், திட்டமிடும் திறமையையும் அற்புதமாய் சொல்கிறார்.

எடிசனின் சாதனை

மின் விளக்கு தயாரிக்க பலர் முயன்றனர். ஆனால் ஒரு விளக்கு எறிந்தால் போதாது. நீண்ட நேரம் எறிய வேண்டும். மின்சார உற்பத்திக்கு டைனமோ ஜெனரேட்டர் வேண்டும், நிலக்கரி வேண்டும். மின்கம்பி வேண்டும். மின்சாரம் வோல்டேஞ் எகிரிகுதித்தால் சேதமாகாமல் தடுக்க ஃப்யூஸ் வேண்டும். கம்பெனி நடத்தி லாபம் செய்ய முதலீடு வேண்டும், மின்வணிகம் தொடர மின் பயன் அளந்து கட்டணம் வசூலிக்க மின்சார மீட்டர் வேண்டும். இவை எல்லாவற்றையும் வேண்டும் என்று உணர்ந்த ஒரே விஞ்ஞானி, மனிதன் எடிசன் மட்டும் தான்.

மின் விளக்கு ஆய்வு நடக்கும் போதே இக்கருவிகளையும் உருவாக்கும் ஆய்வையும் எடிசன் மேற்கொண்டார். படிக்க படிக்க அடுக்கடுக்காய் மிரண்டேன். நிலக்கரி சக்தியில் நீராவி செய்யும் இயந்திரங்களை தயாரிக்கும் கம்பெனிகள் அன்றே இருந்தன : ஜேம்ஸ் வாட் தொடங்கி வைத்த தொழிற்சாலை புரட்சியால். ஆனால் அவற்றை வைத்து மின்சாரம் செய்யும் டைனமோ செய்யவேண்டும். அன்று காரும் லாரியும் கிடையாது, நிலக்கரி சுரங்கத்திலிருந்து ரயிலிலும், ரயிலி நிலையத்திலிருந்து குதிரை வண்டியிலும் இந்த மின் உற்பத்தி நிலையங்களுக்கு வர வேண்டும்.

மிக முக்கியமாக, மற்றவரெல்லாம் இரு அடிப்படை மின்சார கொள்கைகளை உள்வாங்கவில்லை. சீரீஸ் பேரலெல் மின்சார வித்தியாசம் ஒன்று. பேரலில் (பக்க இணைப்பில்) எல்லாம் ஒரே வோல்டேஜ்ஜில் இயங்கும், தனித்தனியாக் ஸ்விட்ச் வைக்கலாம், மீட்டர் வைக்கலாம். இரண்டாம் கொள்கை மெல்லிய கம்பி, உயர்ந்த ரெஸிஸ்டன்ஸ்: கம்பி செலவு குறையவும், கனமின்றி இருக்கவும், பளிச்சிட்டு ஒளிவீசவும், இவை முக்கியம்.

இது மட்டுமின்றி வேகமாக சூடாகி மிளிர வேண்டும், சீக்கிரம் எரிந்து விட கூடாது, மலிவாக இருக்கவேண்டும்.

எடிசனின் வெற்றிகள் மட்டும் போதவில்லை மின்சார புரட்சிக்கு. டைரக்ட் கரண்ட் (நேரோட்டம்) பிடிவாதத்தில் எடிசனுக்கு வரலாற்றில் கெட்டபெயர்; எடிசனுக்கும் சிந்தை சருக்கும். இதில் நிக்கோலா டெஸ்லாவின் ஆல்டர்ணெட்டிங் கரண்ட் (மாறுதிசை மின்னோட்டம்) வழி வகுத்தது. இண்டக்ஷன் மோட்டார் டெஸ்லாவின் மற்றொரு பங்கு : எடிசனை விட பெரும் மேதாவியாகவும், தொலைநோக்குள்ளவராகவும், எடிசனால் ஏமாற்ற பட்டவருமாக டெஸ்லாவை பலர் இன்று கருதுவதும் உண்டு. இது அபாண்டம் என்றே நான் நினைக்கிறேன். மற்றும், சத்தமின்றி இயங்கும் ட்ரான்ஸ்ஃபார்மர்களின் பங்கையும் வகலச் ஸ்மில் விளக்குகிறார். டர்பைன் இன்றி இவ்வளவு மலிவில் மின்சாரம் இல்லை என்பதை எண்ணோடும் படமோடும் விலையோடும், அவற்றை ஆய்ந்த அளித்து அறியப்படாத சார்ல்ஸ் ஆல்கர்னான் பார்ஸன்ஸ் பற்றியும் நன்றாய் எழுதியுள்ளார்.

இலக்கிய பஞ்சம்

இதற்கு எழுத தமிழில் சொற்களின்றி தவிக்கிறேன் : மற்று பல மொழிகளிலும் இல்லையென்றே யூகிக்கிறேன் – இதை பற்றி அறியவோ படிக்கவோ தமிழ் சமுதாயத்திற்கு 100 ஆண்டு ஆர்வம் இல்லாததால்.

மின்விசிறி, தொலைபேசி, வானொலி பெட்டி, தொலைக்காட்சி, துணி தோய்க்கும் இயந்திரம், குளிர் பெட்டி ஃப்ரிட்ஜ், குளிர் சாதன ஏசி, கணிணி இவை யாவும் செல்வந்தரின் சொகுசில்லை அன்றாட வாழ்வின் யதார்த்தம். மிகச்சாதாரணமான அற்புதங்களை நாம் பாராட்டுவதில்லை, கொண்டாடுவதில்லை. ஏன்? அறிவாற்றல் போதாது என்றோ உணர்ச்சி பரவசம் ஏற்படவில்லை என்றோ இயந்திரத்தின் மேல் ஈர்ப்பு இல்லை என்றொ சொல்லலாம். நான் ஏற்கவில்லை. அதற்கேற்ற இலக்கியமும், சொல்வளமும், ரசிப்பு திறனும், உவமைகளும், உன்னதத்தை சொல்லும் புலவர்களும் கலைஞர்களும் இல்லை என்றே நினைக்கிறேன்.

விஞ்ஞானத்திற்கு, குறிப்பாக பொறியியலுக்கு ஒரு வால்மீகி இல்லை. ஜுல்ஸ் வெர்ணும், ஆர்த்துர் கிளார்க்கும் ஓரளவே இதை செய்தனர். ஆல்ஃப்ரட் ரஸ்ஸல் வாலேஸ் உயிரியலின், பரிணாம தத்துவத்தின் வால்மீகி, டார்வினை மிஞ்சி. எனக்கு வஷ்லவ் ஸ்மில் எடிசனின் வால்மீகியாய் தெறிகிறார். மைக்ரோசாஃப்ட் நிறுவனர் பில் கேட்ஸ், சமீபத்தில், “நான் மிகவும் எதிர்ப்பார்த்து படிப்பது வஷ்லவ் ஸ்மில்லின் புத்தகங்களையே” என்று அரைகூவி, சலசலப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளார். நண்பர் வி.எஸ்.எஸ் ஐயர், எடிசனையும் ஆப்பிள் நிறுவனர் ஸ்டீவ் ஜாப்ஸையும் ஒப்பிட்ட வஷ்லவ் கட்டுரை படித்து புல்லரித்து போனார். நீங்களும் படிக்கலாம்.

1. மின்சாரத்தின் ஆரம்பகால வரலாறு - ஜெஃப் பீஸாஸ் உரை

2. உயிரியலின் அறுவடை - வஷ்லவ் ஸ்மில் நூலின் பில் கேட்ஸ் விமர்சனம்

21 மார்ச் 2016 : திருத்தம் இதுநாள் வரை அவர் பெயர் உச்சரிப்பு வக்லவ் என்று தவறாக நினைத்தேன். வஷ்லவ் என்பதே சரியான உச்சரிப்பு என்று இந்த வீடியோ காணும்போது தெரிந்தது. மாற்றிவிட்டேன்.

Arulmigu Kalasalingam college : a revisit

Arulmigu Kalasalingam Engg College between the hills

After 24 years, I finally visited my old college, Arulmigu kalasalingam College of Engineering, in Krishnankovil near Srivilliputhur. Nestled between two hills at right angles, with a much taller hill peaking in the distance, it was a gorgeous but remote spot, in 1986. I was part of the third batch - the college only started in 1984, under MGR's decision to open higher education to private managements.

First college building -with classrooms and labs

The first men's hostel was built just then and our batch were the first occupants : ragging was confined to the college campus, until our set became seniors and decided to do unto our juniors what we did not like being done unto us.

In 86, the college itself had only two concrete buildings and some sheds for electrical & mechanical engineering labs that it shared with the polytechnic. The computer lab was in the main building, but we were not allowed in until the fourth semester, when we wrote programs in Basic and Cobol!

Classes were taught in English to a majority of Tamil medium graduates, by teachers who had various levels of understanding and command of the subject. Books were cheap Indian reprints - I remember the Material Science book cost Rs. 20 or Rs. 30 and our Electrical Engineering books written by a purported librarian, BT Theraja.

Now there are several buildings, it is a deemed university, the roads are all macadimzed, a fleet of buses, several shops, and flocks and flocks of people - even though it competes with 500 colleges, most of them in and around cities like Madras : there were only 28 self-financing and 8 government colleges in 1990.



There is even an arts college nearby. The hostels have doubled in size and multiplied in number : sadly the view of the mountains is blocked by other buildings : thoughtless architecture, very poor aesthetic sense : but cheap and effective, like most things in democratic India.

Men's Hostel

There was one muddy basketball court, and we played cricket or volleyball in the hostel courtyard. On days when there was a powercut, we would go to a nearby well and take a shower from a pipe operated by a diesel-motor pump. I don't think this well exists, there seem to be buildings in that area.

People stared at my car - a 1998 Honda City as we drove in to campus around 5 pm - just as everybody was boarding  to leave the campus. There were no other cars on campus, only some motor bikes.

Hostel to the left, Mountains at the back

At the hostel, we were welcomed warmly by Mr Arumugam, Supervisor and the warden Mr Arun, especially when I mentioned I was an old student. The mess is now a multi storeyed building. It used to be a shed, where we ate 3 meals, played table tennis and watched television - Doordarshan, Rupavahini and a Tamil & English movie, every weekend.

Crowds loomed on the Krishnankovil - Watrap road. The number of buildings there startled me - there is a Kalasalingam institute of technology now, besides the university.

  

My room in the first year: then 24, now labelled 23.

The trees, the stores, the fleet of buses were a pleasant surprise. We woke up two students, from Theni, born in 1995!!!, in my hostel room - they havent changed a bit, except the trees have grown and there are fans in the rooms. The old wooden doors and the stone shelves remain the same.

Hot damn! We just soaked in the rain.....or showered from a farm pumpset

Krishnankovil village

Dinner in Srivilliputur

We had dinner in a hole in the wall Dinakaran restaurant in Srivilliputtur, near the temple chariot's parking shed. Fine ghee roast, veechu parotta, very friendly chit-chatting, waiters, eager to please and full of hospitality and generosity and kindness, who served 8 side dishes for my ghee roast!

Ghee roast with 8 side dishes - including salna and Bombay sambar

ரா அ பத்மநாபன் அஞ்சலி

எழுத்தாளர் ரா.அ.பத்மநாபன் சமீபத்தில் காலமானார். இவரை எனக்கு தெரியாது, கேள்விபட்டதில்லை. அவர் நினைவில் அஞ்சலி செலுத்தும் கூட்டம் ஞாயிற் மார்ச் 2, 2014 அன்று திருவான்மியூர் ராதாகிருஷ்ணன் நகர் சரஸ்வதி வெங்கட்ராம் பள்ளியில் எழுத்தாளர் நரசையா தலைமையில் நடந்தது. துவக்கத்தில் சில பாரதி பாடல்களை மூவர் பாடினர் – நான் பெயர்களை குறித்துக்கொள்ளவில்லை, மன்னிக்கவும். விவேகனந்தா கல்லூரி முன்னாள் முதல்வர் வா.வே.சு, கார்ட்டூனிஸ்ட் மதன், ஔவை நடராசன் பேசினார்கள். பல பிரபலங்கள் வந்திருந்தனர். பேராசிரியர் சுவாமிநாதனுக்கும், நகுபோலியன் “பாரதி பாலு”-விற்கும் சாரதியாய் நானும் சென்றேன்.

மேடையில் மண்டயம் பார்த்தசாரதி, ஔவை நடராசன், வாவேசு, நரசையா, குப்புசாமி

காணாமல் போன பாரதியின் படைப்புகளை தேடி கண்டெடுத்து “பாரதி புதையல்” என்று அளித்தவர் பத்மநாபன் என்று வாவேசு புகழ்ந்தார். பாரதியின் ஐந்து புகைப்படங்களில் இரண்டை உலகுக்கு தந்தவராம். சமீபத்தில் நரசையாவின் நூல்களை கணக்கெடுக்கும் பணி செய்கையில், பத்மநாபனின் கையெழுத்தையும் குறிப்புகளையும் பல நூல்களில் பார்த்தேன். மதன், ராஅப தன்னை, ”நன்றாக வரைய கற்று கொண்டு கலைஞனாய் தேர்ந்த பின் வா” என புறந்தள்ளாமல், “வரைய வரைய கற்று தேர்ந்துவிடுவாய்” என தன்னை ஊக்குவித்தவர் என்று மெய்சிலிர்த்தார்.

நகுபோலியன் ’பாரதி’ பாலசுப்ரமணியனும், மண்டயம் பார்த்தசாரதியும்

கூட்டத்தில் அமர்ந்திருந்த மண்டயம் பார்த்தசாரதி ஐயங்கார், மேடை ஏறி, சில நேரம் பேசினார். இவர் சுவதேசமித்திரன் பத்திரிகையின் எடிட்டர் மண்டயம் ஸ்ரீநிவாசாச்சாரின் மகன் – 1917எல் பிறந்தவர், ராஅபவும் அதே வருடமாம். 94 வயதில் என்ன லாவகமாய் மேடை ஏறினார், கம்பீரமாய் பேசினார். முடிந்தபின் ”பாரதி” பாலுவுடன் நீள பேசிக்கொண்டிருந்தார். ஒருகாலத்தில் பாரதி, வாவேசு ஐயர், சுப்ரமணிய சிவா, அரவிந்தகோஷ், கப்பலோட்டிய தமிழர் வாவுசி ஐவரும் சேர்ந்து, ஒரு பாரத மாதா சிலையை படைத்தனர் – களிமண்ணில். பாரத மாதாவிற்கு என்ன நகை தக்கது என்று மற்றவர் யோசிக்க, கங்கையும் யமுனையும் மிஞ்சி அவளுக்கு நகையில்லை என்றார் பாரதி. இந்த சிலை பல்லாண்டு மண்டயம் குடும்பத்தில் இருந்தது. இருந்தாள். பின்னொரு நாள் நகுபோலியன் பாலசுப்ரமணியனின் டெல்லி மற்றும் சென்னை இல்லங்களில் அவர் நடத்திய பாரதி தமிழ் வாசிப்பு கூட்டத்திற்கு தலைமை தாங்கினாள். அவரிடம் நான் தமிழும் ஸமஸ்கிருதமும் பாரதியும் ஔவையும் கணிதமும் கற்று வருகிறேன். கோட்டூர்புரத்தில் பிரதிஞாயிறு நடக்கும் இந்த இலக்கண கூடத்திற்கு யாவரும் வரலாம். அவருடன் ராஜசிம்மன் கல்வெட்டை ஒரு நாள் முழுக்க தொகுக்க முயன்றது ஒரு மாபெரும் அனுபவம்.

 

பாரதி வாசிப்பு

இப்படியும் மனிதர்கள் உண்டு என்பதற்கே இப்பதிவு.

பின்சேர்ப்பு: ரா.அ.ப-வை பற்றி புலவர் பசுபதி எழுதிய கட்டுரை. நன்றி புலவர் பேராசிரியர் அனந்தநாராயணனுக்கும்,  “நகுபோலியன்” பாலசுப்ரமணியனுக்கும்

திருவாதிரையும் அகத்தியனும் வியாழனும்

கடந்த சில நாட்களாக வியாழன் எனும் ஜுப்பிட்டர் கிரகமும், பீடல்ஜுஸ் என்னும் திருவாதிரை  நட்சத்திரமும், ஓரையானின் அரைஞாண் கயிறு எனும் மூன்று நட்சத்திரங்களும், ரைஜல் நட்சத்திரமும் ஒரு நேர்வரிசையில் காணலாம். குறிப்பிடும் நட்சத்திரங்கள் யாவும் ஓரையான் மீன்குழுவை சேர்ந்தவை. ரைஜலுக்கு தமிழில் பெயரில்லை. ஓரையானின் மூன்று நட்சத்திரங்களுக்கு ஆதிகால ஐரோப்பிய பெயர் இருந்ததா என்று தெரியாது – ஆனால் அல்நிதக், அல்நிலம், மிந்தகா என்று அரபு பெயருண்டு.

இரவில் நிலவுக்கருகில் வெள்ளி கிரகமே மிகவும் பிரகாசமாய் மின்னும். இரண்டாம் இடம் வியாழனுக்கு. சுமார் இரவு எட்டு மணிமுதல் தலைக்குமேல் மிகவும் ஜொலிப்பது வியாழன். கொஞ்சம் தெற்கே சிவந்து காண்பது திருவாதிரை – இது சூரியனை விட ஐம்பதாயிரம் மடங்கு பெரிதானது. நம் கண்ணுக்கு தெரியும் மிக பெரிய நட்சத்திரம் இதுவே.

ஓரையானின் வால் போல் தென் கிழக்கே சிரியஸ் மின்னும். நட்சத்திரங்களில் மிகப் பிரகாசமானது [வெள்ளியும் வியாழனும் கிரகங்கள்]. சிரியஸுக்கு ரிக் வேதத்தில் வ்ருகம் என்ற பெயர் உண்டு. ஆர்யபடர் தொடங்கி வரும் {ஜோதிட} விண்ணியல் நூல்களில் வ்ருகத்திற்கு இடம் இல்லை என்று நினைக்கிறேன். எகிப்திய விண்ணியலில் சிரியஸ் முதலிடம் கொண்டது – ஒரு காலத்தில், சிரியஸ் கீழ் வானில் தோன்றும் நாள், நைல் நதியில் வெள்ளம் பெருகும்.

ஸ்டெல்லேரியம் இலவச மென்பொருளிலிருந்து படத்தை எடுத்தேன். நீங்களும் களிக்கலாம் – நண்பர்கள் ராம்கி, கிஷோர் ரசித்துள்ளனர்.

தென் திசையில் தூரத்தில் பளிச்சிடுவது கேனோபஸ் என்னும் அகத்தியன். சிரியஸுக்கு அடுத்து வானில் காணும் இரண்டாம் பிரகாச நட்சத்திரம். அகத்திய முனிவனையும் நட்சத்திரத்தையும் புகழ்ந்து வராகமிகிரர் என்னும் ஆறாம் நூற்றாண்டு ஜோதிட ப்ருஹத் சம்ஹிதையில் கவிதை மழை பெய்துள்ளார் – முதல் பாடல் இங்கே.

வியாழன்-வ்ருகம்-அகத்தியன் வேறொரு நேர்கோட்டில் இருப்பதை இன்னும் சில நாட்கள் காணலாம்.

Browser background apartheid

Most printed material is black ink on white paper. When you print out email, a web page or a Word doc or a spreadsheet or a Powerpoint thing, that's what you mostly get - because most paper is white, they print in black ink. And that's how it's set up in the software apps I mentioned above.

But I personally hate seeing black lettering on white backgrounds on a computer screen, either LCD or CRT.  I much prefer white lettering on either blue, black or other dark background(bg). It's a lot less stressful on the eyes. I would think that eyestrain from computers is much worse and far more widespread than its other curses like carpel tunnel syndrome, internet addiction, productivity killer (video games etc.), social isolation, computer widowing etc.

In the TAMU college days when using more Unix than Windows, I used yellow text on black bg - really cool. Actually I used several text-bg combos in Unix, one for email , one for reading, one for software etc.

So I set my own backgrounds in Word - Format, Background, Fill Effects from the menu. Much nicer that way. Occasionally I used white text, blue bg - Tools, Opitons on the menu, "blue bg, white text" check box. It's much trickier on Excel - Tools Options, Color tab etc. which I just learnt. But I dont use Excel much.

What's really nast though is the web, which has probably tripled wordwide usage of computers. Browsers and worse, web pages like NYT.com, yahoo.com are set to black on white. You can use Tools, Options, on menu and choose from the Colors button in Internet Explorer, but almost all web pages (Wa Post.com is an exception) have this line of HTML code in them
bgcolor = "#ffffff"

or alternatively
background-color=white

which forces black on white in the web page even if you choose your own color combo from the menu. Since I download a lot of articles from the web and read them at leisure, and since I know a little HTML, I just go edit this nasty malevolent background-Nazi color-code-conspiracy out of the web pages and view them white on black. But it's a lonely satya graha, in  a world ignorant about the tyranny of textual apartheid.

I dream of a world where I can judge an article by the character of its content rather than the color of its webpage.

Maybe somebody has to sue Microsoft - (and Google and Firefox) before this problem will get fixed.

PPS: At work at Microsoft I never thought about this or remembered my colorful Unix days, except for Word. The C programming editor comes with white bg, but color coded text based on content (software in blue, comments in green, typos in red, data in black) which was very useful. And email was color coded text too, as you all are probably accustomed to.

I wrote this essay as an email for some friends in April 2005. I changed the template of my blog earlier today. I thought this might be apt. Sorry, Lynn Margulis...

CNR Rao on Faraday, GN Lewis, Chemistry

Rao addressing students - IIT Madras

On January 22, 2014, I attended a lecture by CNR Rao, who recently received the Bharat Ratna. Here is a summary.

“Michael Faraday is my pick for the greatest scientist of all time,” Rao said. Faraday was working in a book-binder’s shop, when a customer with an interest in science entered. Faraday’s employer talked about the boy’s interest in science, at which point the customer, William Dance, gave Faraday tickets to three lectures by Humphry Davy. This act of generosity, inspired one of the greatest careers in history. Faraday became an employee of Humphry Davy – his first job was as a bottle washer, and first promotion was to Chief Bottle Washer. Faraday, said Rao, experiment with and explained

• Electromagnetic induction
• Electrolysis
• Liquefaction of Gases
• Benzene
• Catalysis



Rao extolling Faraday

If he had lived in the twentieth century he would received several Nobel prizes, Rao said. A Nobel prize is one measure of excellence, but I wonder what the number of Nobels a person wins would indicate. In this context, Rao mentioned that Dmitri Mendeleev was considered several times for a Nobel in Chemistry, but was passed over for lesser lights.

Rao’s admiration for Faraday shone in his highlighting Faraday’s soap bubble experiment for measuring diagmagnetism of oxygen and nitrogen. A scientist today would have devised a very expensive experiment with very sophisticated tools, but Faraday brilliantly trapped these gases in soap bubbles and passed them near a magnet. {This theme of cheap, simple and brilliant science, is something that Freeman Dyson, beautifully describes in his book, Infinite in All Directions.}

Rao then turned to Chemistry, and called GN Lewis the greatest chemist of the 20^th century. This expanded the sphere of my ignorance – I had never heard of GN Lewis, who apparently discovered the Chemical Bond and in Rao’s estimate, Modern Chemistry starts with this discovery. The chemical bond was explained by Linus Pauling. Lewis was considered 15 times for the Nobel, but never given it, said Rao. Either Rao was debunking the Nobel as a metric of excellence, and highlighting its political nature; or he was commending the virtue and delightof experiment and exploration as the true delights of science, not the recognition that comes way later in life. “If you want a Nobel, live very very long,” Rao said, and the audience of mostly school and college students roared with laughter.

He called the periodic table the greatest table ever made by man and explained the significance of the 18^th century for chemistry. In the first century, only 7 elements were known and this situation stayed the same until the 18^th century, the age of Anton Lavoisier, when 23 elements were discovered. In the 20^th century, we knew 106. He also lauded the synthesis of urea in 1828, the first molecule made by man.

Rao broke down the major research agendas of Chemistry thus:

60s : Superconductivity

80s: New forms of Carbon – Nano materials

90s: Mesoporous solids

00s: Colossal magneto resistance

My personal delight on a lecture which included Faraday & Lavoisier, was matched by my delight in learning about new things & people I had never heard of before - GN Lewis, mesoporous materials, diamagnetism..

Post Script My lament for a Tamil Periodic table is the one blog article where most seekers come from Google, rather than Badri Seshadri’s link to my blog. Help me people….let us make one.

"Indians are such wonderful drivers"

As the taxi entered Mount Road from GN Chetty road, Mr  Khalil said, “Indians are such wonderful drivers. The traffic is so disciplined.” You can imagine my reaction. I was just happy the taxi-driver was not listening. “Especially the auto rickshaws, those drivers have their vehicles under such control.” Actually he used word tuk-tuk, which is how most foreigners refer to autos. Extremely fortunate, because while I had a spasm run through my spinal cord, the taxi-driver did not understand tuk-tuk : if he had, his full body spasm would have resulted in our taxi crashing.

“They know every route, they never have any accidents, they drive in such thick traffic with such remarkable control,” he continued.

No this conversation is not a figment of my imagination –it happened in April 2012. Mr Khalil is a Professor of Mechanical Engineering from Cairo University, an air-conditioning expert – he is the man who cools the pyramids of Luxor. On my friend Balaji Dhandapani’s request, I was on the way to show Prof Khalil the monuments of Mamallapuram.

“Nobody in India thinks we drive well, least of all the auto drivers,” I suggested. “Indian traffic is chaotic.”

“Well, relative to the US or western countries, perhaps. But compared to Egypt this is excellent,” he continued, as several autos avoided us by inches. “You rarely see any accidents in India, do you? With this many vehicles there should normally be several more crashes. But people are careful, they may drive close but they drive carefully.”

“What kind of tuk-tuk drivers do you have in Egypt?” I asked. “Oh, it is terrible,” he said. “Mostly, 12 year old boys. They drive illegally with no driving licenses and they have no control; at that age, they will not have much control anyway; and they have all kinds of accidents; they mostly drive in poor parts of Cairo, where there is no other transport.”

Our taxi merged into the Brownian motion of buses, two wheelers near the Teynampet suggestion. A traffic light glowed red, suggestively, and after some consideration, some vehicles stopped.

“And the people of India are so hard-working and punctual,” he continued, continuing his psychological warfare, unaware of the grotesque contrast between expression and reality. “Which people?” I said – maybe he meant the staff at his five star hotel. “Your government employees, for example,” he continued in deadly earnest. “Is this also a case of Indo-Egyptian relativity,” I mused. “In Egypt they come to work between 9 and 10, work for an hour, have a cup of tea. Around 11.30, they prepare for the 12 o clock prayer, at the mosque. Then after the prayer, they have lunch, maybe until 2. Then they come back, and around 3, they are somewhat tired, and head back home.”

I recently visited Gujarat. In Ahmedabad, I saw several collisions at traffic intersections, mostly between autos and motorbikes : in just the two actual days I was spent travelling in the city. Statistically that may not be a valid sample size, but it occurred to me that Madras auto drivers are far better. This experience prompted this blog. Also, an article in Times of India, that some auto drivers conduct charity events, but it gains them no respect or recognition. It occurs to me, that in India, we drive by manodharma, not by law. That is not necessarily a bad thing. It is the law that has to adapt.